„Stara miłość nie rdzewieje” – ale czy aby na pewno? Co, jeżeli takowa zakończyła się w sposób, którego wolelibyśmy nie pamiętać, a mokra od łez poduszka jeszcze na długo potem nie mogła wyschnąć? Czy darząc nienawiścią osobę, która nas skrzywdziła, bylibyśmy w stanie o wszystkim zapomnieć i wykrzesać ze swojego wnętrza te stare, głębokie i płomienne niegdyś uczucie? Wszystko pewne zależałoby od sytuacji, ale już sam temat wydaje się gorący i niewątpliwie interesujący. Tym razem zabiorę Was w głąb historii Emely, która padła ofiarą miłosnego rozczarowania – co chyba nie jest niczym wyjątkowym. Z pewnością zaś wyjątkowe jest to, co stało się potem. Przed Wami „Lato koloru wiśni” autorstwa Cariny Bartsch.

Emely, młoda studentka literaturoznawstwa, wita w progach Berlina ukochaną przyjaciółkę Alex, która właśnie przeprowadza się tutaj na stałe. Owa zmiana niesie ze sobą prawie same pozytywy, a częste spotkania, dotąd zastępowane rozmowami telefonicznymi, pozwolą Emely poczuć, że ma blisko siebie kogoś naprawdę ważnego. A jednak złośliwy los postanawia zagrać jej na nosie. Pojawia się bowiem jeden, bardzo niewygodny problem. Wizyty w nowym mieszkanku przyjaciółki wiążą się z możliwością natknięcia się na Elyasa, brata Alex, a o nim dziewczyna z pewnością wolałaby nie pamiętać. Otóż dokładnie siedem lat temu to właśnie przez niego wylała niejedną łzę i zwątpiła w moc miłości, która w chwilach powodzenia wydawała się niezniszczalna. Czy widok jego turkusowych oczu odświeży w niej wspomnienia? Wszystko wskazuje na to, że niekoniecznie, bo nienawiść, którą Emely kieruje w jego stronę, wydaje się nie mieć końca. Ponadto w życiu dziewczyny pojawił się ktoś nowy – tajemniczy wielbiciel, który wraz z każdym kolejnym mailem zdobywa jej sympatię.

Główna bohaterka książki to z pozoru zwykła dziewczyna, którą trudno byłoby scharakteryzować jednym zdaniem. Momentami niepewna siebie, kiedy indziej zaś zaborcza i kąśliwa. Skłonna do uczuć i wrażliwości, ale też pamiętliwa i ślepa na szczere intencje. Czy można jej się dziwić? Przecież niejedno w życiu wycierpiała, a dbając o samowystarczalność pragnie przecież szczęścia, uważając na to, by nie powielać popełnionych w przeszłości błędów…

Elyas, jako brat Alex, nie jest dla Emely obojętnym rodzeństwem ukochanej przyjaciółki. To człowiek, którego wręcz nienawidzi, a już sama jego obecność wydaje się ją parzyć. Uszczypliwe uwagi, kpiące żarty wycelowane w jej stronę – dziewczyna nie pozostaje mu dłużna, chociaż tak naprawdę po prostu wolałaby go nie spotykać. Z pewnością sobie na to zasłużył, w końcu kilka lat temu okazał się głównym powodem miłosnego rozczarowania, które w sercu Emely wyryło niemałe piętno bólu. Zatem dlaczego on teraz usilnie stara się pochwycić jej uwagę? Czy chce przypomnieć jej o tym, jak wyjątkowym jest dupkiem? A może chodzi o coś zupełnie innego? Niemniej jednak serce bohaterki zaczyna zdobywać już ktoś inny, tajemniczy i romantyczny adorator. No właśnie – kto?

Więcej na blogu : http://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2016/01/lato-koloru-wisni-carina-bartsch.html

„Stara miłość nie rdzewieje” – ale czy aby na pewno? Co, jeżeli takowa zakończyła się w sposób, którego wolelibyśmy nie pamiętać, a mokra od łez poduszka jeszcze na długo potem nie mogła wyschnąć? Czy darząc nienawiścią osobę, która nas skrzywdziła, bylibyśmy w stanie o wszystkim zapomnieć i wykrzesać ze swojego wnętrza te stare, głębokie i płomienne niegdyś uczucie?...