O ile "Sanato" mnie zachwyciło, to podobnie jak po lekturze "Berka", a teraz "Bingo", dochodzę do wniosku, że Szczygielski ma talent do tworzenia niewiarygodnych postaci i niewiarygodnych wydarzeń. Bardzo nie lubię, kiedy podczas czytania moje zawieszenie niewiary nagle i nieprzyjemnie się ulatnia, po czym pojawia się myśl: "No nie, on / ona nie mógł tego zrobić / tak się zachować" albo "To nieprawdopodobne, to się nie mogło tak potoczyć". Nie chcę się wdawać w szczegóły, bo to ryzyko spoilerowania, ale powiem tylko, że jeśli nastolatka jest dojrzała w przeciwieństwie do rodziców i zachowuje stoicki spokój, kiedy wszystko się wali, a w pewnym momencie następuje twist rodem z serialu wenezuelskiego (a właściwie dwa), to już lekka przesada :) W dodatku wydaje mi się, że autor ma problem z zachowaniem obiektywizmu, jeśli porusza temat homoseksualizmu, moim zdaniem jego bohaterka została potraktowana przez niego niesprawiedliwie, a bohater - przesadnie usprawiedliwiony. Na plus - wartkie tempo i odwaga autora, który niczego nie owija w bawełnę :)

O ile "Sanato" mnie zachwyciło, to podobnie jak po lekturze "Berka", a teraz "Bingo", dochodzę do wniosku, że Szczygielski ma talent do tworzenia niewiarygodnych postaci i niewiarygodnych wydarzeń. Bardzo nie lubię, kiedy podczas czytania moje zawieszenie niewiary nagle i nieprzyjemnie się ulatnia, po czym pojawia się myśl: "No nie, on / ona nie mógł tego zrobić / tak się...