Choć ostatnia odsłona Cyklu Demonicznego Petera V. Brett’a nie do końca mnie zachwyciła, to muszę przyznać, że na nowo rozbudziła nadzieję. Stąd też z lekką niecierpliwością wyglądałam ostatniej odsłony serii. Więc gdy tylko pojawiła się informacja, iż nadciąga Otchłań, która będzie podzielona na dwa tomy, wydawane mniej więcej z półrocznym „poślizgiem”, to od razu założyłam, że będę czytała je jako całość. I choć kusiło bardzo, to jednak wytrwałam w postanowieniu i mogę powiedzieć, że decyzja ta była słuszna.

Ostatnia bitwa.
Leesha wraca do Zakątka Drwali i rodzi dziecko Ahmanna Jardir-a. Arlen, Jardir i Renna prowadzą słowne przepychanki ze schwytanym przez nich księciem demonów i ostatecznie zmuszają go, by zaprowadził ich do Otchłani, gdzie Matka Demonów wyda na świat nową armię. Inavera prowadzi swoje klasyczne gierki i po teoretycznej śmierci męża próbuje się utrzymać przy życiu i władzy. Wszyscy przygotowują się do Sharak Ka.

Rozpoczyna się ostatnia wojna przeciwko demonom!

Nuda i nawijanie makaronu na uszy.
Dawno się tak nie wynudziłam i tylko moja silna wola spowodowała, że książkę (a tym samym i serię) ukończyłam (zastanawiam się, czy nie zasłużyłam na jakiś medal ;)).

Książka nie miała żadnego tempa, „tysiące” nic nieznaczących rozmów, kręcenie się w kółko i wprowadzanie nowych wątków, żeby rozwinąć, a później zamknąć już te istniejące. Do tego, te wszystkie „ting-i” doprowadzały mnie do szału. Przez ile stron można prowadzić jałowe dyskusje i powracać ciągle do tych samych intryg. Jak długo można roztrząsać ich słuszność i klepać jęzorem, że „to była inavera”.

Arlen, Jardir i Renna swoją wyprawą również nie poprawili wizerunku książki. Znowu wiele gadania, wyciągania jakichś nieistotnych szczegółów, a samej akcji „jak na lekarstwo”. Czarę goryczy dopełniła Leesha i jej dziecko. Nie wiem, jak autorowi wpadł do głowy „ten pomysł”, ale na to wygląda, że ma on całkiem dobrego dilera. ;)

Jedynym „światełkiem w tunelu” był dla mnie wątek Ashi i Briar’a, gdzie obie postacie nie dość, że ciekawe to jeszcze sama akcja „paliła im się w rękach” i obyło się bez durnych czy też górnolotnych odniesień i dyskusji.

Podsumowując. Otchłań Petera V. Brett’a bardzo mnie rozczarowała. Bohaterowie nie spełnili pokładanych w nich nadziei, a ja miałam wrażenie, że autorowi płaci się od ilości napisanych stron, a nie od ich jakości. Jednym słowem było długo i nudno. Wielka szkoda, bo cały Cykl Demoniczny zapowiadał się na naprawdę „smakowity kąsek”.

http://unserious.pl/2018/08/otchlan-peter-v-brett/

Choć ostatnia odsłona Cyklu Demonicznego Petera V. Brett’a nie do końca mnie zachwyciła, to muszę przyznać, że na nowo rozbudziła nadzieję. Stąd też z lekką niecierpliwością wyglądałam ostatniej odsłony serii. Więc gdy tylko pojawiła się informacja, iż nadciąga Otchłań, która będzie podzielona na dwa tomy, wydawane mniej więcej z półrocznym „poślizgiem”, to od razu...