Świat otwiera się u mych stóp jak dojrzały, soczysty melon. Muszę tylko pracować, żeby na to wszystko zasłużyć.

Tak pisała Sylvia Plath w swoim dzienniku, 30 kwietnia 1952 roku. Była chciwą życia i wszystkich jego aspektów młodą kobietą. Kiedy dowiedziała się, że wygrała staż w Mademoiselle i pojedzie na miesiąc do Nowego Jorku, z wielką pieczołowitością przygotowywała się do wyjazdu. Wierzyła, że oto teraz jej życie nabierze intensywnych barw, a może nawet zaspokoi choć w kawałku niepohamowaną ciekawość wszystkiego, co namacalne…

Melon dojrzał, ale rozpadając się na pół, ukazał osłupiałym oczom Sylvii swoje bebechy. Co stało się w Nowym Jorku, że Sylvia Plath targnęła się na własne życie? Czy była to nieunikniona dziedziczność genów (w rodzinie ojca było wiele przypadków ostrej depresji), czy zawiedzione ambicje? W zasadzie temat ten został już wielokrotnie wyczerpany i cieszę się, że Elizabeth Winder nie skupiła się na nim wcale. Owszem wszystkie wydarzenia, które opisuje, nieuchronnie zbliżają Sylvię do załamania, ale na razie jest rok 1953, a Sylvia skrupulatnie szykuje swoją garderobę i gotuje się na podbój wielkiego miasta.

Elizabeth Winder odczarowuje Plath, którą poznałam zaczytując się jako nastolatka w Szklanym kloszu, Dziennikach i Listach do domu. To wciąż ta sama przeraźliwie ambitna dziewczyna, ale uwielbiająca buty i czerwony kolor na ustach, pyszne jedzenie (pękałam ze śmiechu, kiedy kombinowała, jak zgarnąć dla siebie całą miseczkę kawioru na jednym z przyjęć) i przystojnych chłopców o egzotycznych imionach.

To tylko jeden miesiąc z życia Plath. Pamiętne upalne lato 1953, kiedy to dwanaście podnieconych swoją przygodą dziewcząt, trafia do hotelu Barbizon, gdzie będą stacjonować przez cały pobyt w Nowym Jorku. Każda z nich czuje, że dostała od losu niepowtarzalną szansę. Sylvia również. Nie chce przegapić ani jednej minuty. Chce chłonąc to miasto i jego klimat całą sobą. Z tego też powodu przez cały miesiąc, nawet na chwilę nie zamknie okna w swoim hotelowym pokoju.

Wydarzenia, które będą miały miejsce właśnie tu w NY staną się kanwą Szklanego klosza. Jak wiele autentycznych wydarzeń umieściła Sylvia w swojej debiutanckiej powieści przekonałam się, gdzie zaraz po lekturze książki Winder, sięgnęłam po mój rozpadający się egzemplarz Szklanego klosza. Ewidentnie ten czas odcisnął mocny ślad na dotychczasowym życiu poetki. Prócz gorzkich rozczarowań związanych z pracą w redakcji Mademoiselle (Sylvia została przydzielona do redaktorki naczelnej Betsy Talbot Blackwell), Sylvia musiała też przełknąć gorycz bycia na drugim, trzecim, a nawet dalszym miejscu. To dla tak ambitnej i odnoszącej sukcesy dziewczyny, było naprawdę trudną lekcją. Chciała szaleć, chodzić na przyjęcia, potańcówki, pokazy mody, przyjaźnić się z dziewczynami (Sylvia ubolewała nad tym, że podczas nauki w Smith College nie mogła się z nikim zaprzyjaźnić, bo nie miałaby czasu dla tych osób), flirtować i całować się z mężczyznami, co też w zasadzie robiła. Była niezwykle ciekawą osobą, której czasem autentycznie nie znosiłam. To akurat nie jest dziwne, bo Sylvia Plath ponoć naprawdę nie należała do sympatycznych i zawsze miłych osób. Taka też jest w swoich utworach. Ambitna, przewrażliwiona na swoim punkcie, zachłanna, irytująca, piękna, wesoła i przyciągająca jak magnes.

Cała recenzja na blogu: http://juliaorzech.blogspot.com/2015/10/sylvia-plath-w-nowym-jorku-lato-1953.html

Świat otwiera się u mych stóp jak dojrzały, soczysty melon. Muszę tylko pracować, żeby na to wszystko zasłużyć.

Tak pisała Sylvia Plath w swoim dzienniku, 30 kwietnia 1952 roku. Była chciwą życia i wszystkich jego aspektów młodą kobietą. Kiedy dowiedziała się, że wygrała staż w Mademoiselle i pojedzie na miesiąc do Nowego Jorku, z wielką pieczołowitością przygotowywała...