Elizabeth Winder w swojej książce „Sylvia Plath w Nowym Jorku” przekłada „Szklany klosz” na język literatury faktu. Autorka bierze więc pod lupę czerwiec 1953 roku spędzony przez młodą Sylvię na stażu w magazynie „Mademoiselle”. Plath znalazła się wówczas w gronie 20 stażystek, którym przypadło w udziale redagowanie uczelnianego numeru „Mlle", który ukazywał się co roku w sierpniu. Winder pokusiła też o stworzenie czegoś na kształt portretu swojej bohaterki na tle epoki, tym samym osadzając ją mocno w amerykańskich realiach wczesnych lat 50. Sylvia jest też obecna we wspomnieniach pozostałych redaktorek gościnnych, które dzielą się wieloma ciekawymi spostrzeżeniami na jej temat.

Elizabeth Winder jak zapowiada już we wstępie za punkt honoru stawia sobie jednak udowodnienie, że Sylvia Plath potrafiła cieszyć się życiem - nie mogła opędzić się od adoratorów, była równie świadoma swojego talentu, co urody i wiedziała jak ją podkreślić. Nie inaczej miało być w Nowym Jorku. Trudno jednak nie zauważyć, że nie był to najlepszy czas w życiu Plath, a w zasadzie jeden z najgorszych. Ten rozdźwięk pomiędzy podejściem Winder do tematu a powszechnie znanymi faktami budzi lekkie zdziwienie. Pogarszające się samopoczucie Sylvii zwiastują najpierw wpisy z dzienników z tamtego okresu, a potem listy do rodziny zdradzające coraz większe oznaki zmęczenia i przygnębienia. Pod koniec swojego pobytu w Nowym Jorku Sylvia nie potrafi już udawać i zwraca się na wpół ironicznie do brata: Dam Ci znać, który pociąg przywiezie moją trumnę.

Książka Winder jest raczej powierzchowną obserwacją Sylvii Plath podczas tego krótkiego, ale brzemiennego w skutki okresu w Nowym Jorku. Retoryka książki utrzymana w tonie niczym z „Mademoiselle" przybliża styl życia pokolenia Sylvii Plath (moda, trendy, popkultura zajmują tu szczególne miejsce, tak samo jak niektóre aspekty społeczno-polityczne). Autorka jest jednak świadoma, że pod idealnym wizerunkiem uszminkowanej i modnej dziewczyny pojawiają się pęknięcia. Nie bagatelizuje ich, ale nie poświęca też temu zbyt wiele uwagi. Dla Winder trudności jej bohaterki są tylko zachłyśnięciem się szalonym tempem życia w obcym wielkim mieście. Nasuwa się pytanie czy Sylvia tak dobrze grała swoją rolę, że potrafiła oszukać wszystkich oprócz samej siebie? To co działo się pod powierzchnią znajdziemy już w innej książce - bardzo bliskiej a zarazem odległej - w „Szklanym kloszu".

Anna Aniszczenko