Sylvia Plath w Nowym Jorku. Lato 1953

Dobre uzupełnienie dla "Szklanego klosza". Autorka dotarła do wielu osób, z którymi Sylvia miała kontakt w czasie swojego pobytu w NY, to z kolei w połączeniu w jej zapiskami w dziennikach, przytaczanymi przez Winder, daje ciekawy kontekst dla twórczości pisarki. Sądzę, że dla fanek lat 50. pozycja obowiązkowa.

Dobre uzupełnienie dla "Szklanego klosza". Autorka dotarła do wielu osób, z którymi Sylvia miała kontakt w czasie swojego pobytu w NY, to z kolei w połączeniu w jej zapiskami w dziennikach, przytaczanymi przez Winder, daje ciekawy kontekst dla twórczości pisarki. Sądzę, że dla fanek lat 50. pozycja obowiązkowa.

Pokaż mimo to

Ksiażka bardzo dobra i faktycznie niepozorna. Myślę, że warto czytać w parze ze "Szkalnym kloszem", bo pozwala lepiej zrozumieć powieść. Tak przynajmniej było w moim przypadku. Mogłam prześledzić które wątki z życiorysu zostały wplecione w powieść, i która z redaktorek została pierwowzorem Debby. Pobyt Sylvi w Nowym Jorku został opisany bardzo skrupulatnie, niemalże dzień po dniu, reszta biografii poetki została sprowadzona do kilku krótkich rozdziałów. Poza tym, warto przeczytać chociażby po to, żeby dowiedzieć się jak wyglądało życie w latach 50. w Ameryce i co było wówczas ważne dla młodych kobiet.

Ksiażka bardzo dobra i faktycznie niepozorna. Myślę, że warto czytać w parze ze "Szkalnym kloszem", bo pozwala lepiej zrozumieć powieść. Tak przynajmniej było w moim przypadku. Mogłam prześledzić które wątki z życiorysu zostały wplecione w powieść, i która z redaktorek została pierwowzorem Debby. Pobyt Sylvi w Nowym Jorku został opisany bardzo skrupulatnie, niemalże dzień...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam trochę mieszane uczucia po przeczytaniu książki Elisabeth Winder pt.: „Sylvia Plath w Nowym Jorku. Lato 1953 r.”. Absolutnie nie żałuję, że sięgnęłam po tę pozycję, gdyż zawsze czytając książki staram się znajdować w nich pozytywy, nawet jeśli mijają się z moim wyobrażeniem o nich, jednak czytelnicy, którzy nastawiali się na biografię lub ładny wycinek biografii Sylvii Plath, mogą czuć się w pewnym stopniu zawiedzeni.

Książka Winder to właściwie zbiór retrospekcji dotyczących tamtego lata w 1953 roku, kiedy Sylvia wraz z 19 innymi dziewczynami, które wygrały konkurs organizowany przez czasopismo „Mademoiselle”, przyjechały do Nowego Jorku na staż jako redaktorki gościnne. Przez miesiąc mieszkały razem w kultowym hotelu Barbizon oferującym gościnę tylko kobietom i pracowały nad jednym z numerów czasopisma. Zajmowały się zbieraniem materiałów np. podczas wywiadów ze znanymi osobistościami, pozowały do zdjęć, które miały się ukazać na łamach gazety, a po pracy korzystały z oferty kulturalno-rozrywkowej, którą oferowało im zarówno „Madmoiselle” jak i Nowy Jork. Książka powstała na podstawie relacji tej właśnie grupki kobiet, które wspominały młodzieńczą przygodę w Nowym Jorku oraz swoją przyjaciółkę wyróżniającą się dość mocno na tle grupy.

Mamy więc do czynienia ze swoistym kolażem składającym się zarówno z opowieści o pracy przy numerze czasopisma – pełnym pikantnych ploteczek ale i emocjonujących wspomnień – oraz licznych dygresji autorki na temat nowojorskich realiów z 1953 roku. Autorka przy pomocy kompilacji postaci Sylvii oraz jej rówieśniczek tworzy portret typowej młodej kobiety stojącej u progu życia, mającej marzenia i plan na siebie oraz możliwości jego realizacji. Szansa, którą czasopismo regularnie oferowało gościnnym redaktorkom, była początkiem wielu karier. Ważne, by umieć tę okazję dobrze wykorzystać… To wszystko pozwala czytelnikowi wyrobić sobie bardzo dobry obraz na temat społeczeństwa i życia w jednej z bardziej znaczących i fascynujących amerykańskich metropolii, będącym niedoścignionym marzeniem na przestrzeni wielu lat.

Oczywiście, pomiędzy fragmentami niczym z telewizyjnego „Seksu w wielkim mieście” wyczytamy w tej książce sporo ciekawostek na temat Sylvii Plath – dotyczących głównie jej życia osobistego i upodobań, zdecydowanie mniej o jej profesji, z której jest powszechnie znana czyli tworzenia literatury. Informacje ograniczają się jednak głównie do tego jednego lata w 1953 roku, więc mogą co najwyżej zaostrzyć apetyt na pełna biografię Sylvii Plath lub być jej uzupełnieniem, jeśli ktoś zdążył już bliżej poznać tę poetkę.

Wg mnie jest to książka bardziej o życiu w Nowym Jorku, w której jakby przy okazji wspominana jest Sylvia Plath i jej nowojorski epizod, jednak nie zmienia to faktu, że Elisabeth Winder bardzo dobrze oddała charakter i atmosferę lat 50-tych, pozwalając czytelnikowi przenieść się choć na chwilę na Manhattan, który chyba też ją w pewnym sensie fascynuje, gdyż to już druga książka (po „Marilyn na Manhattanie. Najradośniejszy rok życia”) traktująca o „gwieździe w tym właśnie mieście”.

Mam trochę mieszane uczucia po przeczytaniu książki Elisabeth Winder pt.: „Sylvia Plath w Nowym Jorku. Lato 1953 r.”. Absolutnie nie żałuję, że sięgnęłam po tę pozycję, gdyż zawsze czytając książki staram się znajdować w nich pozytywy, nawet jeśli mijają się z moim wyobrażeniem o nich, jednak czytelnicy, którzy nastawiali się na biografię lub ładny wycinek biografii Sylvii...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To jest znakomita, choć tak przecież niepozorna książka. Niby epizodzik z życia Plath w kręgu modowego dziennikarstwa, ale niesie za sobą multum cennych kontekstów kulturowych i odsłania meandry mroków Sylvii, choć w tak pozornie świetlistej scenerii.

To jest znakomita, choć tak przecież niepozorna książka. Niby epizodzik z życia Plath w kręgu modowego dziennikarstwa, ale niesie za sobą multum cennych kontekstów kulturowych i odsłania meandry mroków Sylvii, choć w tak pozornie świetlistej scenerii.

Pokaż mimo to

Książka napisana bardzo dobrym językiem. Czyta się błyskawicznie. Historia bohaterki Sylvii również bardzo interesująca

Książka napisana bardzo dobrym językiem. Czyta się błyskawicznie. Historia bohaterki Sylvii również bardzo interesująca

Pokaż mimo to

Zacznę od banału, że każdy fan Syvvi musi przeczytać tę pozycję . Mnie to zajęło ponad 3 tygodnie. Dlaczego ? Otóż, dlatego, że autorka podała kilka ( naście ) faktów, malutkich , mało znaczących drobiazgów, które nia mają żadnego literackiego znaczenia tak naprawdę... Jednak dla fanów ,całkowicie zwariowanych na punkcie Sylvii Plath , jej życia literackiego i prywatnego, takich jak na przykład JA...,o, to już zupełnie inna sprawa.
"WIŚNIE NA ŚNIEGU"? To odcień pomadki "Revlon", mega modny w Stanach ,letnią porą w 1953 roku. Oczywiście już takową posiadam :)

Zmierzam do tego, że bardzo długo zajęło mi czytanie tej książki, gdyż co chwilę sprawdzałam różne fakty ,nazwiska ,adresy i tytuły podane przez autorkę.

W książce pojawia się wiele znanych nazwisk amerykańskiego establiszmentu lat 50-tych, poczynając od pisarzy takich jak Truman Capote ( jeden z moich ulubionych autorów amerykańskich ), kończąc na Helenie Rubinstein, polsko amerykańskiej buisness woman urodzonej w Krakowie ; założycielce domu mody i firmy kosmetycznej sygnowanym własnym nazwiskiem. Sylvia poznaje ją osobiście, a zaraz potem zatruwa się sałatką z krabów, o której rozpisuje się w "Szklanym kloszu" Ester Greenwood.

Ta, jakby nie było lekka, biograficzno - obyczajowa powieść doskonale obrazuje życie młodych dziewcząt, które chcą się uczyć , zdobywać wiedzę, ale także żyć pełną parą; imprezować i uprawiać niezobowiozujący seks.

Postać Sylvii, a także kilkunastu innych dziewcząt odbywających staż w "Mademoiselle" w 1953 roku, jest tu tak właśnie przedstawiona . To opowieść o zwyczajnych amerykańskie dziewczętach, wśród których znalazła się przyszła genialna poetka - piękna , szczupła tleniona Sylvia Plath o żywych ,czerwonych jak maki ustach; nie autorka mrocznych wierszy, zmagająca się z depresją, na której większość piszących o niej pisarzy się skupia ale pełna życia nastolatka.

"Sylvia Plath w Nowym Jorku" to opowieść o dążeniu do celu, o młodości, o korzystaniu z życia i o poznawaniu go.
To chyba jedyna książka o Sylvii ,która przypomina jej Dzienniki z okresu wczesnej młodości, pełne zwątpienia ale także przepełnione świadomością o swym potencjale ,
zapiski młodej, wykształconej Amerykanki.

Książka dla każdego, ale najbardziej polecałabym ją fanom samej Sylvii lub może entuzjastom stylu vintage :)

Zacznę od banału, że każdy fan Syvvi musi przeczytać tę pozycję . Mnie to zajęło ponad 3 tygodnie. Dlaczego ? Otóż, dlatego, że autorka podała kilka ( naście ) faktów, malutkich , mało znaczących drobiazgów, które nia mają żadnego literackiego znaczenia tak naprawdę... Jednak dla fanów ,całkowicie zwariowanych na punkcie Sylvii Plath , jej życia literackiego i prywatnego,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jest to książka, którą mogłabym zaliczyć do arcydzieł. Mimo to zostanie w pamięci. Może przez parę wyjątkowo celnych uwag, może zabawnych wypowiedzi. Jest innym spojrzeniem na postać Sylvii Plath, bo autorstwa kolejnej osoby. Dużo mówi o latach pięćdziesiątych, o ich obyczajowości. Dużo mówi o osobowości Sylvii. Z pewnością nie wyjaśni Wam motywów samobójstwa i mówiąc to, wcale nie "palę" Wam tej książki. Dla mnie było to interesujące przeżycie, choć przyznam nie od samego początku.
Zapraszam do odwiedzenia bloga. Pojęcia nie mam dlaczego napisałam tak obszerną opinię. Z reguły zarzuca mi się, że moje opinie są zbyt lakoniczne :)
http://christineslittleworldofbigthings.blogspot.com/

Nie jest to książka, którą mogłabym zaliczyć do arcydzieł. Mimo to zostanie w pamięci. Może przez parę wyjątkowo celnych uwag, może zabawnych wypowiedzi. Jest innym spojrzeniem na postać Sylvii Plath, bo autorstwa kolejnej osoby. Dużo mówi o latach pięćdziesiątych, o ich obyczajowości. Dużo mówi o osobowości Sylvii. Z pewnością nie wyjaśni Wam motywów samobójstwa i mówiąc...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sylvia Plath obecnie stała się swego rodzaju ikoną poetki udręczonej, samotnej matki, zdradzonej żony. Powszechnie mówi się o niej w związku z jej jedyną powieścią "Szklany klosz" oraz jej świetnymi poezjami i dziennikami. Niewiele było wzmianek poza jej autobiograficznym opisem w "Szklanym kloszu" na temat pobytu w Nowym Jorku w roku 1953. Z książki Winder możemy poznać Sylvię z tego okresu, gdy wygrała staż w redakcji miesięcznika "Madmoiselle".


"Prawdę mówiąc, Sylvia nie lubiła swojej posady gościnnej sekretarz redakcji. Prestiż był tylko pozorny, a sama Plath uważała tę pracę za poniżającą. Poza tym niezbyt pasowała do pracy redaktorskiej — maska pedantki zakrywała naturę stworzoną do czegoś dzikiego i niepoznanego. Jednak na samą myśl, że odrzuca coś, co inni uważają za szczyt marzeń, przytłaczało ją poczucie winy. Całe mnóstwo dziewcząt tylko czekało, by zająć jej miejsce."

Dla Sylvii staż w redakcji był wyróżnieniem i wielkim przeżyciem. Jechała do Nowego Jorku z duszą na ramieniu. Myślała, że świat leży u jej stóp. Był to pierwszy poważny krok w dorosłość. Dla młodej dziewczyny prestiż. Sylvia była bardzo ambitną dziewczyną i wysoko mierzyła. Nie zawsze była lubiana i nie miała wielu przyjaciół z powodu braku czasu, który poświęcała na naukę. Znalazła się w hotelu Barbizon razem z dziewiętnastoma pozostałymi laureatkami konkursu. Sylvia, jak szybko się okazało nie robiła tego, czego oczekiwała a pracowała nawet znacznie ciężej niż pozostałe dziewczęta. Przemęczenie, problemy zdrowotne odbiły się na jej zdrowiu psychicznym, co miało tragiczny finał po powrocie do domu.

"Nie wszystkie gościnne redaktorki poddane zostały podobnemu rygorowi. Większość prac nad magazynem wykonano jeszcze przed ich przyjazdem, poza tym niańczenie stanowiło dla zespołu redakcyjnego niebywały wysiłek. Przeważnie młode redaktorki były więc po prostu maskotkami „Mademoiselle”.
Sylvia spodziewała się więcej blasku i splendoru — „spotkań z ulubionymi sławami, robienie sobie z nimi zdjęć, chadzanie na premiery teatralne, rozgwieżdżone dachy, mnóstwo strojów i pięknych miejsc”.


Sylvia w dziennikach niewiele pisała o swoim pobycie w redakcji,a jeśli już to w listach i w optymistycznej nucie. Unikała ciemnych aspektów swojego pobytu w Nowym Jorku. Zawsze pragnęła imponować matce i starała się w listach nie opisywać swoich lęków i gorszych stanów. Swoją gorycz natomiast przelała do swojej powieści "Szklany klosz". Większość przeżyć, które są tam opisane miały naprawdę miejsce. Dla Elizabeth Winder autobiograficzna powieść Plath okazała się cennym źródłem informacji na temat funkcjonowania redakcji "Madmoiselle", jak również o innych dziewczętach i czasie spędzanym podczas letniego pobytu w Nowym Jorku. Otrzymujemy dzięki temu obrazek kulturowy i obyczajowy tamtych czasów. Autorka także opisuje inne dziewczęta jak i naczelną Betsy Talbot Blackwell, która była pomysłodawczynią specjalnego numeru czasopisma. Możemy dowiedzieć się, że oprócz literatury Sylvia interesowała się modą, przyjęciami i podrywaniem chłopców.
Książka jest lekko napisana. Dla osób zainteresowanych samą Sylvią Plath będzie ona ciekawą lekturą uzupełniającą na temat życia poetki, a dla fanów biografii i nie tylko ciekawym portretem kobiet żyjących w latach pięćdziesiątych w Stanach Zjednoczonych.

Sylvia Plath obecnie stała się swego rodzaju ikoną poetki udręczonej, samotnej matki, zdradzonej żony. Powszechnie mówi się o niej w związku z jej jedyną powieścią "Szklany klosz" oraz jej świetnymi poezjami i dziennikami. Niewiele było wzmianek poza jej autobiograficznym opisem w "Szklanym kloszu" na temat pobytu w Nowym Jorku w roku 1953. Z książki Winder możemy poznać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Inne spojrzenie na Sylvię Plath. To Sylvia zafascynowana modą, mężczyznami, uwielbiająca awokado i magazyn Mademoiselle.
Nie przebrnęłam przez Dzienniki Plath, "Szklany klosz" czytałam z zainteresowaniem, ale bez fajerwerków, poezja nie robi na mnie szczególnego wrażenia. Lubię jednak książki o Sylvii, jak "Przezimowanie" Kate Moses. Lubię jej biografię. Od czasów licealnych niezmiennie ta kobieta mnie fascynuje, choć jej twórczość niekoniecznie.

Inne spojrzenie na Sylvię Plath. To Sylvia zafascynowana modą, mężczyznami, uwielbiająca awokado i magazyn Mademoiselle.
Nie przebrnęłam przez Dzienniki Plath, "Szklany klosz" czytałam z zainteresowaniem, ale bez fajerwerków, poezja nie robi na mnie szczególnego wrażenia. Lubię jednak książki o Sylvii, jak "Przezimowanie" Kate Moses. Lubię jej biografię. Od czasów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świat otwiera się u mych stóp jak dojrzały, soczysty melon. Muszę tylko pracować, żeby na to wszystko zasłużyć.

Tak pisała Sylvia Plath w swoim dzienniku, 30 kwietnia 1952 roku. Była chciwą życia i wszystkich jego aspektów młodą kobietą. Kiedy dowiedziała się, że wygrała staż w Mademoiselle i pojedzie na miesiąc do Nowego Jorku, z wielką pieczołowitością przygotowywała się do wyjazdu. Wierzyła, że oto teraz jej życie nabierze intensywnych barw, a może nawet zaspokoi choć w kawałku niepohamowaną ciekawość wszystkiego, co namacalne…

Melon dojrzał, ale rozpadając się na pół, ukazał osłupiałym oczom Sylvii swoje bebechy. Co stało się w Nowym Jorku, że Sylvia Plath targnęła się na własne życie? Czy była to nieunikniona dziedziczność genów (w rodzinie ojca było wiele przypadków ostrej depresji), czy zawiedzione ambicje? W zasadzie temat ten został już wielokrotnie wyczerpany i cieszę się, że Elizabeth Winder nie skupiła się na nim wcale. Owszem wszystkie wydarzenia, które opisuje, nieuchronnie zbliżają Sylvię do załamania, ale na razie jest rok 1953, a Sylvia skrupulatnie szykuje swoją garderobę i gotuje się na podbój wielkiego miasta.

Elizabeth Winder odczarowuje Plath, którą poznałam zaczytując się jako nastolatka w Szklanym kloszu, Dziennikach i Listach do domu. To wciąż ta sama przeraźliwie ambitna dziewczyna, ale uwielbiająca buty i czerwony kolor na ustach, pyszne jedzenie (pękałam ze śmiechu, kiedy kombinowała, jak zgarnąć dla siebie całą miseczkę kawioru na jednym z przyjęć) i przystojnych chłopców o egzotycznych imionach.

To tylko jeden miesiąc z życia Plath. Pamiętne upalne lato 1953, kiedy to dwanaście podnieconych swoją przygodą dziewcząt, trafia do hotelu Barbizon, gdzie będą stacjonować przez cały pobyt w Nowym Jorku. Każda z nich czuje, że dostała od losu niepowtarzalną szansę. Sylvia również. Nie chce przegapić ani jednej minuty. Chce chłonąc to miasto i jego klimat całą sobą. Z tego też powodu przez cały miesiąc, nawet na chwilę nie zamknie okna w swoim hotelowym pokoju.

Wydarzenia, które będą miały miejsce właśnie tu w NY staną się kanwą Szklanego klosza. Jak wiele autentycznych wydarzeń umieściła Sylvia w swojej debiutanckiej powieści przekonałam się, gdzie zaraz po lekturze książki Winder, sięgnęłam po mój rozpadający się egzemplarz Szklanego klosza. Ewidentnie ten czas odcisnął mocny ślad na dotychczasowym życiu poetki. Prócz gorzkich rozczarowań związanych z pracą w redakcji Mademoiselle (Sylvia została przydzielona do redaktorki naczelnej Betsy Talbot Blackwell), Sylvia musiała też przełknąć gorycz bycia na drugim, trzecim, a nawet dalszym miejscu. To dla tak ambitnej i odnoszącej sukcesy dziewczyny, było naprawdę trudną lekcją. Chciała szaleć, chodzić na przyjęcia, potańcówki, pokazy mody, przyjaźnić się z dziewczynami (Sylvia ubolewała nad tym, że podczas nauki w Smith College nie mogła się z nikim zaprzyjaźnić, bo nie miałaby czasu dla tych osób), flirtować i całować się z mężczyznami, co też w zasadzie robiła. Była niezwykle ciekawą osobą, której czasem autentycznie nie znosiłam. To akurat nie jest dziwne, bo Sylvia Plath ponoć naprawdę nie należała do sympatycznych i zawsze miłych osób. Taka też jest w swoich utworach. Ambitna, przewrażliwiona na swoim punkcie, zachłanna, irytująca, piękna, wesoła i przyciągająca jak magnes.

Cała recenzja na blogu: http://juliaorzech.blogspot.com/2015/10/sylvia-plath-w-nowym-jorku-lato-1953.html

Świat otwiera się u mych stóp jak dojrzały, soczysty melon. Muszę tylko pracować, żeby na to wszystko zasłużyć.

Tak pisała Sylvia Plath w swoim dzienniku, 30 kwietnia 1952 roku. Była chciwą życia i wszystkich jego aspektów młodą kobietą. Kiedy dowiedziała się, że wygrała staż w Mademoiselle i pojedzie na miesiąc do Nowego Jorku, z wielką pieczołowitością przygotowywała...

więcej

mniej

Pokaż mimo to