Relacje ekip poszukiwawczych, literatura okołobiegunowa oraz „świadectwa” i wierzenia polarnego plemienia Inuitów umożliwiły stworzenie dość nietypowej powieści historycznej... balansującej między tym co rzeczywiste i prawdopodobne, a metafizyczne.

Nie tylko po gabarytach książki widać, że autor włożył w jej napisanie wiele wysiłku. Wnikliwe przyglądanie się przeszłości pozwoliło mu ukazać mentalność ówczesnych ludzi, podejście do boskiej opatrzności, ograniczoną wiedzę medyczną oraz specyfikę i trudy życia marynarzy. Dzięki niemu traficie do miejsca, gdzie czas odmierzany jest w szklankach, miary długości w stopach, a od fachowego nazewnictwa szczury lądowe zapadają na morską chorobę. Jednych zachwyci, drugich znuży skłonność do wymieniania nawet pobocznych postaci z imienia, nazwiska i pełnionego stanowiska; momentami bliżej Simmonsowi do wdającego się w szczegóły kronikarza niż snującego historię pisarza. Choć uwielbiam narracje wieloosobowe, ukazujące różne punkty widzenia, w przypadku zaserwowanej mnogości miałem wrażenie lekkiego przesytu. Portrety psychologiczne bohaterów są nieco zbyt uproszczone, za to tak wyraziste, że ostatecznie zapadają głęboko w pamięć. Jedynie z czym nie mogę się pogodzić i o czym chętnie zapomnę, to naiwny twist fabularny zupełnie nie pasującym do bohatera, przy którego udziale został przeprowadzony. Nie spodziewałem się tak banalnych rozwiązań po autorze, który zdawał się unikać chodzenia na kompromisy.

Zdarza mi się czytywać grube tomiszcza, a nawet serie książek, które wystawiają na próbę cierpliwość czytelników. Zazwyczaj nie da się ich skrócić bez szkody dla treści, ale jeśli historia opowiedziana jest w interesujący sposób, nie odczuwam też silnie takiej potrzeby. Niestety, w tym przypadku było naprawdę różnie. Bywało, że przedzierałem się przez kolejne strony niczym przez usiany lodowcami krajobraz, co sprawiło, że utknąłem na „Terrorze” znacznie dłużej niż zamierzałem.
Zabrakło mi tu także odważnego edytora, który wyciąłby z książki tajemniczą istotę polującą na marynarzy; jakby sama natura i kurczące się zapasy żywności nie były ich wystarczającym wrogiem. Historia 'Erebusa' i 'Terroru' jest tak tragiczna, że łatwo obroniłaby bez sięgania po fantastykę. Otrzymalibyśmy wtedy mocną, męską literaturę marynistyczno-survivalową (wybaczcie za ten twór) opartą na faktach oraz solidnych przypuszczeniach. Zakotwiczenie w metafizyce może i pozwoliło odnaleźć w tej historii drugie dno, ale jak dla mnie podważyło wcześniejsze wysiłki autora.

Jeśli macie wystarczająco dużo czasu i cierpliwości oraz nie przeszkadzają Wam wytknięte mankamenty książki, możecie się zaciągnąć na ten pokład i przeżyć przygodę życia. Jeśli jednak oczekujecie przyjemnej, gładko płynącej fabuły może lepiej obrać inny, nieco cieplejszy kierunek.

Relacje ekip poszukiwawczych, literatura okołobiegunowa oraz „świadectwa” i wierzenia polarnego plemienia Inuitów umożliwiły stworzenie dość nietypowej powieści historycznej... balansującej między tym co rzeczywiste i prawdopodobne, a metafizyczne.

Nie tylko po gabarytach książki widać, że autor włożył w jej napisanie wiele wysiłku. Wnikliwe przyglądanie się przeszłości...