"Człowiek w czerni uciekał przez pustynię, a rewolwerowiec podążał w ślad za nim".

Tak rozpoczyna się opowieść o Mrocznej Wieży, cykl przez wielu nazywany opus magnum Stephena Kinga. Banał, nie?

Ileż razy słyszałam "O! Kinga czytasz? A Mroczną Wieżę już znasz? Bo wiesz, to jest COŚ, no mega hiper super, że ja nie mogę, kapcie spadają!"

A skoro już ktoś rąbnie z grubej rury o dziele życia, to nastawiasz się na oszołomienie, zbieranie żuchwy z podłogi itp. Zabierasz się za czytanie, z namaszczeniem przewracasz kartkę za kartką i... no i właśnie co?

Nie jestem czytelnikiem, który zachwycił się MW od początku. "Roland" to wielka kupka niewiadomych. Żeby nie powiedzieć, że kupa. Tu bezkresna pustynia, tam zwiewa jakiś dziad ubrany na czarno, za nim gna rewolwerowiec, co nawet nie wiesz skąd ma taką ksywkę, chociaż uwiązane do paska rewolwery są jakąś poszlaką. Z czasem oczywiście zaczyna się wszystko trochę układać, bardziej układać i nagle - koniec książki, Stephen machnął posłowie, w którym stwierdził, że próba stworzenia tej historii to chyba początek jego obłędu, i człowiek zostaje taki oszołomiony.

Po chwili uświadamiasz sobie, że natychmiast musisz zabrać się za kolejny tom. Przynajmniej ja musiałam, po prostu nie byłam w stanie zrozumieć, że "Roland" właśnie się skończył.

"Na początek musisz zrozumieć, że Wieża była zawsze".

Przyjęłam do wiadomości! I zabrałam się za "Powołanie trójki".

"Człowiek w czerni uciekał przez pustynię, a rewolwerowiec podążał w ślad za nim".

Tak rozpoczyna się opowieść o Mrocznej Wieży, cykl przez wielu nazywany opus magnum Stephena Kinga. Banał, nie?

Ileż razy słyszałam "O! Kinga czytasz? A Mroczną Wieżę już znasz? Bo wiesz, to jest COŚ, no mega hiper super, że ja nie mogę, kapcie spadają!"

A skoro już ktoś rąbnie z grubej...