Wzruszająca historia Sylvii Plath i jej męża Teda poetów XX wieku. Książka ukazuje jej myśli, które jej towarzyszą w różnych momentach życia. Wzruszająca relacja jej myśli po zdradzie męża. To zdarzenie jeszcze bardziej ją zniszczyło. To był początek jej umierania. To przyczyniło się do jej samobójstwa. Nie miała oparcie w matce. Udawała przed nią silną. Lektura pokazuje dalsze losy jej rywalki Assi Vevill, która rónież nie miała szczęśliwego życia u boku Teda byłego męża Sylvii. Bardzo smutna książka.

Wzruszająca historia Sylvii Plath i jej męża Teda poetów XX wieku. Książka ukazuje jej myśli, które jej towarzyszą w różnych momentach życia. Wzruszająca relacja jej myśli po zdradzie męża. To zdarzenie jeszcze bardziej ją zniszczyło. To był początek jej umierania. To przyczyniło się do jej samobójstwa. Nie miała oparcie w matce. Udawała przed nią silną. Lektura pokazuje...

W zasadzie dając książkę na półkę "przeczytane" nie mówię prawdy, bo książkę koniecznie chciałam przeczytać i czytałam, ale nie doczytałam. Zdarza mi się to po raz pierwszy i nie sądzę bym do książki kiedykolwiek wróciła. Na użytek tejże jednej, jedynej książki założyłam nową półkę - Salon odrzuconych książek. Sama jestem ciekawa, czy coś jeszcze tam trafi, ale od dziś zaczynam czytać wybiórczo, bo "czasu coraz mniej, a książek coraz więcej", jak to słusznie ujęła jedna z blogowiczek.
A dlaczego książka na "nie"?
Chciałam, naprawdę chciałam przeczytać, jak każdą książkę, którą biorę do ręki. Mam zwyczaj kończyć, to co zaczęłam, ale nie w tym przypadku. Książka jest tragiczna, w sensie treści zapewne przede wszystkim, ale i w sensie sposobu pisania. Styl gęsty od słów, pokręcony, niejasny. Powiedziałabym - kwiecisty. Doszłam z trudem do strony 67 i książkę rzuciłam w kąt. Nie wiem, czy autorce zależało na przekazaniu jakichkolwiek treści, czy przede wszystkim na pokazaniu siebie: "Oto ja, cała ja", wielka i wspaniała. Autorka zamiast pisarstwa uprawia ekwilibrystykę słowną, co bardziej kojarzy się z cyrkiem niż literatura piękną. Nigdy nie zdarzyło mi się porzucić autora w pół zdania, bo zawsze coś w książkach znajdowałam. Tym razem - wydumany bełkot. Szkoda, bo Sylvia Plath zasługuje na coś lepszego. Książki nie polecam. Krótko mówiąc: przerost formy nad treścią.

W zasadzie dając książkę na półkę "przeczytane" nie mówię prawdy, bo książkę koniecznie chciałam przeczytać i czytałam, ale nie doczytałam. Zdarza mi się to po raz pierwszy i nie sądzę bym do książki kiedykolwiek wróciła. Na użytek tejże jednej, jedynej książki założyłam nową półkę - Salon odrzuconych książek. Sama jestem ciekawa, czy coś jeszcze tam trafi, ale od dziś...

Nieco obawiałam się tej książki, zważywszy na dość niskie jej oceny. Czytając nie mogłam uwierzyć, dlaczego czytelnicy ocenili ją tak a nie inaczej. Uwielbiam prawdziwe historie, a opowieści o ludziach, których cenię są jeszcze bardziej fascynujące i absorbujące. Mimo to, nie jestem zwolenniczką biografii bez polotu, opartych na suchych faktach, w każdym razie powyższa książka z pewnością biografią nie jest. Autorka sama przyznaje, iż książka pozostaje "jedynie dziełem wyobraźni", choć nie należy rozumieć tego zbyt dosadnie, gdyż większość informacji nie jest wyssanymi z palca, a wręcz przeciwnie są to fakty, z którymi spotkałam się wielokrotnie śledząc życiorys Sylvii.

O ile Halina Poświatowska jest dla mnie ucieleśnieniem kobiecości, subtelności, o tyle sylwetka Sylvii jest owiana tajemniczością przyprawioną mrokiem i ciągłą obecnością czarnych chmur nad jej ciężkim życiem, co nie czyni jej mniej intrygującej, a wręcz przeciwnie! Emma Tennant wielokrotnie podkreśla, że napisała przede wszystkim historię jednego z najbardziej burzliwych romansów naszego świata. Wspólną fascynację, obsesję, namiętność, agresję oraz wiele innych emocji, które targały tym dwojgiem.

"Gdy Sylvia poddaje się rozpaczy, jej mąż-literat ją pociesza. Ale oboje jako poeci wiedzą, że biorą udział w wyścigu. I ostatecznie tylko jedno z nich może ten wyścig przeżyć."

Sylvia nie miała łatwego życia. Naznaczona nieprzewidywalną śmiercią ukochanego ojca, wraca do niego myślami bez przerwy, borykająca się z chorobą psychiczną oraz dręczącym ją poczuciem tego, iż na każdym kroku zawodzi, twórczy kryzys, ponadto życie w cieniu męża, który odnosi szereg literackich osiągnięć, a dodatkowo zdradza żonę na każdym kroku, wprowadza ją w poczucie winy, a najprościej mówiąc- zabiera z niej życie kawałek, po kawałku by w końcu bohaterka wyniszczona prozą egzystencji postanowiła sama odebrać sobie życie. Trzecią historię poza losami Sylvii i Teda stanowi życie Assi Wevill- kochanki Teda Hughsa, która uśmierciła się w ten sam sposób co jej poprzedniczka.

Myślę, że ta książka nie wymaga rekomendacji, pełna prawdziwych, dramatycznych życiorysów, trzymająca w napięciu, intrygująca a przede wszystkim nie pozostawiająca czytelnika obojętnym. A bardzo istotnym atutem jest język, który jest wyśmienity! Słowa są doskonale wyważone, adekwatne do treści, a ja czuję się wniebowzięta czytając tak piękne sformułowania!

Nieco obawiałam się tej książki, zważywszy na dość niskie jej oceny. Czytając nie mogłam uwierzyć, dlaczego czytelnicy ocenili ją tak a nie inaczej. Uwielbiam prawdziwe historie, a opowieści o ludziach, których cenię są jeszcze bardziej fascynujące i absorbujące. Mimo to, nie jestem zwolenniczką biografii bez polotu, opartych na suchych faktach, w każdym razie powyższa...