Choć opis może brzmieć ciekawie - właśnie on skusił mnie do poproszenia o tę książkę - to nic interesującego oprócz niego nie otrzymujemy. Powieść Joanny Patrzylas w żaden sposób mnie nie ujęła, nie zaintrygowała, nie poruszyła. Czułam się trochę jak w czasie czytania przypadkowych, bardzo prostych opowiadań na początkujących blogach nastoletnich twórców - przeczytać je można, ale nie sprawia to żadnej przyjemności i nic się z nich nie zapamiętuje. Pod względem budowy powieść ta jest bardzo prosta, osadzona mocno na tradycyjnym konflikcie dobra i zła. Nie dostajemy jednak ani mocnego zawiązania akcji, ani wartkich wydarzeń, ani mocnych bohaterów, których chcielibyśmy zapamiętać. Lubię lekką fantastykę, ale tylko wtedy, jeśli ma w sobie coś naprawdę charakterystycznego - dowcip, zmyślną postać lub szaleńczą akcję. W tej powieści nie ma absolutnie niczego. Zdaję sobie sprawę z tego, że nie wszystkie książki muszą obfitować w silne, krwiste wątki, mocnych bohaterów, głęboką refleksję nad światem, dobrem, złem, magią. Pewnych rzeczy nie można jednak wybaczyć - na przykład absolutnego pozbawienia jakiegokolwiek punktu zaczepienia. Choć ta powieść naprawdę nie jest długa, czytanie jej sprawiało mi wiele trudności - fizycznej i psychicznej. Nie chciałam po nią sięgać, bo wiedziałam, że przez kolejne kilkadziesiąt minut będę musiała męczyć się i zmuszać do czytania. A ja nie chcę się męczyć przy książkach, chcę z nich czerpać przyjemność lub doświadczać dzięki nim mocnych, oczyszczających emocji.

Pełna opinia: http://pannakac-pisze.blogspot.com/2015/06/virion-joanna-patrzylas.html

Choć opis może brzmieć ciekawie - właśnie on skusił mnie do poproszenia o tę książkę - to nic interesującego oprócz niego nie otrzymujemy. Powieść Joanny Patrzylas w żaden sposób mnie nie ujęła, nie zaintrygowała, nie poruszyła. Czułam się trochę jak w czasie czytania przypadkowych, bardzo prostych opowiadań na początkujących blogach nastoletnich twórców - przeczytać je...