Jako uczennica, która lubiła czytać lektury, jednocześnie darzyłam żywiołową niechęcią Żeromskiego. Trochę się tego wstydziłam, bo wiele ważnych dla mnie osób wychwalało zawsze jego prozę. Kiedy więc, czytając po kolei książki z Serii z kolibrem, trafiłam na "Wierną rzekę", ucieszyłam się, że - już jako dorosła - będę miała szansę zapoznać się z Żeromskim na nowo.
I cóż... okazało się, że jednak nie dorosłam do Żeromskiego, jednak go nie lubię. Przyznaję, to piękny język polski, piękna proza, duża wrażliwość na obrazy i emocje. Niektóre fragmenty wywołały mój szczery zachwyt. Poza tym jednak nadal nuda. I nie chodzi mi tu o tematykę, tylko o kompozycję: rozwleczone opisy banalnych momentów, prześlizgnięcie się po momentach ważnych. Dodatkowo wszystko bardzo sentymentalne, co we mnie wywołuje reakcję odwrotną od zamierzonej. Doceniam zatem artyzm, wielkie brawa za postać Szczepana, boleśnie prawdziwą. Poza tym jednak, książka jest ledwie dobra. A już jeśli chodzi o treść, to naprawdę trudno mi przełknąć przedstawianie jako dobrej postaci ojca, który zostawia młodą córkę samą, idąc walczyć i wyjaśnia jej, że przed zakusami rosyjskich żołdaków i złych chłopów okolicznych, ma ją obronić "godność kobiety polskiej". Naprawdę ciekawą postacią jest Wiesnicyn, ale jakoś się ten wątek zaplątał i utknął.
Zatem polecam, ale bez zachwytu, niestety.

Jako uczennica, która lubiła czytać lektury, jednocześnie darzyłam żywiołową niechęcią Żeromskiego. Trochę się tego wstydziłam, bo wiele ważnych dla mnie osób wychwalało zawsze jego prozę. Kiedy więc, czytając po kolei książki z Serii z kolibrem, trafiłam na "Wierną rzekę", ucieszyłam się, że - już jako dorosła - będę miała szansę zapoznać się z Żeromskim na nowo.
I cóż......