"Ty skurwysyński Z-cie, ostatnia litero w alfabecie!"

Ach! Gdyby dane mi było przeczytać głośno te słowa na nużących, ciągnących się flegmatycznie lekcjach języka polskiego... z pewnością doceniłbym Szekspira już na etapie szkolnym! Mało tego, jestem pewien, że w przejawie młodzieńczego buntu, licealiści cytowaliby klasyka na szkolnych korytarzach!

"Król Lear" (tudzież "Wiernie spisane dzieje żywota i śmierci króla Leara i jego trzech córek") to dramat, który czyta się z wypiekami na twarzy, chichocząc pod nosem, gdy po raz kolejny wracamy do jakiejś pikantnej strofy. Oczywiście nie mówię, że krotochwile są tutaj najważniejszą rzeczą , po prostu zostały wprowadzone do utworu z takim kunsztem, że wręcz zachwycają. Nie chcę rozpisywać się na długą kolumnę, gdy mowa o dziele, z którym obowiązkowo należy się zapoznać. Natomiast, jeżeli w ogóle jest możliwe wyrażenie o "Królu Learze" jednozdaniowej opinii, to powiedziałbym: niesamowicie wymowny, o plastycznej akcji, która wprost kipi ironią i ciętym językiem! Oczywiście wszystko podane w szekspirowskiej palecie intryg, zemsty, pychy, rozpaczy oraz innych wielkich emocji targających bohaterami. Po prostu Szekspir w pełnej okazałości! Na moje szczęście, jeszcze wiele jego dramatów przede mną ale wiem, że ten będzie się zaliczał do moich ulubionych i wrócę do niego niejednokrotnie.

Pod koniec pokuszę się o małą refleksję, która poniekąd zahacza o reformę szkolnictwa. Może przydałaby się lektura stanowiąca swoiste wprowadzenie do analizy funkcji wulgaryzmów oraz ich znaczenia w języku sztuki? Bo z pewnością edukacja szkolna nie powinna ignorować faktu, że ordynarne sformułowania istnieją, a nawet odgrywają niebagatelną rolę jako środek ekspresji – czego najlepszy przykład daje sam Mistrz ;)

"Ty skurwysyński Z-cie, ostatnia litero w alfabecie!"

Ach! Gdyby dane mi było przeczytać głośno te słowa na nużących, ciągnących się flegmatycznie lekcjach języka polskiego... z pewnością doceniłbym Szekspira już na etapie szkolnym! Mało tego, jestem pewien, że w przejawie młodzieńczego buntu, licealiści cytowaliby klasyka na szkolnych korytarzach!

"Król Lear" (tudzież...