Książkę znalazłam na półce w bibliotece. Od lat nikt do niej nie zaglądał.A w środku tej małej książeczki odkryłam prozę, której dzisiaj już chyba nikt nie pisze. Jest to saga rodzinna, wspomnienie dzieciństwa, odkrywanie rodzinnej tajemnicy. A to wszystko w klimacie jak z prozy Brunona Schulza. Nie lubię porównań do wielkiej literatury bo zazwyczaj spodziewam się po takiej książce więcej niż może dać i spotyka mnie rozczarowanie. Tym razem zgadzam się, że proza Żakiewicza przypomina stylem, językiem, klimatem geniusza z Drohobycza. To opis jakby senny świata, którego już nie ma, zniknął bezpowrotnie wraz z wybuchem II wojny światowej.Litwa pełna lasów, pól, dworków szlacheckich.To smutne ale książki tego autora znikają z bibliotek. Za chwile nikt nie będzie o nim pamiętał.

Książkę znalazłam na półce w bibliotece. Od lat nikt do niej nie zaglądał.A w środku tej małej książeczki odkryłam prozę, której dzisiaj już chyba nikt nie pisze. Jest to saga rodzinna, wspomnienie dzieciństwa, odkrywanie rodzinnej tajemnicy. A to wszystko w klimacie jak z prozy Brunona Schulza. Nie lubię porównań do wielkiej literatury bo zazwyczaj spodziewam się po...