Książki pani Puzyńskiej wciągają. Nie ma tutaj może super wymyślnej i spektakularnej zbrodni czy porywającej akcji, a mimo to czyta się je naprawdę przyjemnie.
Tym razem przez całą powieść przewija się motyw szachów, gry zapewne tyleż pięknej co przeze mnie nie zgłębionej i myślę, że jest to gratka dla wielbicieli gry, ale dla niezaznajomionych z jej tajnikami fragmenty opisów zasad są raczej niepotrzebne, nudne i nie wnoszą nic do treści.
Poza tym każda kolejna książka przypomina mi coraz bardziej sagę o Fjallbace Camilli Lackberg, ale i tak Lipowo ma swój urok pomimo, że skupiło się w nim chyba całe zło tego świata ;)
Rozwiązanie zagadki nie rzuciło mnie na kolana, ale nie o to mi w książkach tej autorki chodzi: polubiłam Lipowo i tamtejszych policjantów, nawet komisarz Klementynę i głównie dlatego sięgam po kolejne części.
Na pewno każda z nich jest inna i pojawia się w nich coraz więcej zbrodni i bohaterów, z których, niczym u Agathy Christie, każdy jest podejrzany, historie zaś są coraz bardziej „pogmatwane” ale nie oznacza to dla mnie, że każda jest lepsza od poprzedniej.
Póki co najlepiej oceniam „Więcej czerwieni, ale i tak każdą czyta się szybko i lekko.
Nie powala, ale jest ok. Mało? Czasem to wystarczy.

Książki pani Puzyńskiej wciągają. Nie ma tutaj może super wymyślnej i spektakularnej zbrodni czy porywającej akcji, a mimo to czyta się je naprawdę przyjemnie.
Tym razem przez całą powieść przewija się motyw szachów, gry zapewne tyleż pięknej co przeze mnie nie zgłębionej i myślę, że jest to gratka dla wielbicieli gry, ale dla niezaznajomionych z jej tajnikami fragmenty...