Dziwna książka. Niby fantastyka, a jednak odbiega od stereotypowego kanonu. Historie rzeczywiście są alternatywne, pierwsze opowiadanie (steampunk) bardzo fajne i zapowiadało sie ciekawie, ale pozostałe ujete w róznych tematach, czasem wręcz muskające tylko fantastykę. Cechą wszystkich (dość ciekawą) tych opowiadań jest akcja dziejąca się w Polsce w różnych jej okresach (szlachecka, II wojna światowa, zimna wojna). To było naprawdę nowatorskie i stanowiło niezwykłość tego zbioru. Jednak serca ani oczu nie porywało. Zdecydowanie bym jej nie polecił jako bezsprzecznie wartą przeczytania.

Dziwna książka. Niby fantastyka, a jednak odbiega od stereotypowego kanonu. Historie rzeczywiście są alternatywne, pierwsze opowiadanie (steampunk) bardzo fajne i zapowiadało sie ciekawie, ale pozostałe ujete w róznych tematach, czasem wręcz muskające tylko fantastykę. Cechą wszystkich (dość ciekawą) tych opowiadań jest akcja dziejąca się w Polsce w różnych jej okresach...

Długo leżała mi ta pozycja na czytniku, a że nie jestem jakąś koneserką sci-fi, to powiem tylko tyle, że niektóre opowiadania bardzo mi się podobały, niektóre jednak zupełnie mnie nie wciągnęły. Bardzo ciekawa historia alternatywna z Leninem albo z Łukasiewiczem. Te z polem bitwy w tle to raczej nie moja bajka, może ktoś inny doceni.

Długo leżała mi ta pozycja na czytniku, a że nie jestem jakąś koneserką sci-fi, to powiem tylko tyle, że niektóre opowiadania bardzo mi się podobały, niektóre jednak zupełnie mnie nie wciągnęły. Bardzo ciekawa historia alternatywna z Leninem albo z Łukasiewiczem. Te z polem bitwy w tle to raczej nie moja bajka, może ktoś inny doceni.

Odkąd trafiłam na zbiory opowiadań Pilipiuka – zakochałam się w krótkiej formie. Doceniam ją i szanuję autorów, którzy podejmują się pisania opowiadań. Wiem, jak trudne to zadanie – zachwycić czytelnika na kilku czy kilkunastu zaledwie stronach. Napisać dokładnie to, co się chce, ani mniej, ani więcej.
Kocham historię i zawsze fascynowało mnie gdybanie, co by było, gdyby wydarzenia potoczyły się innym torem. Tym chętniej więc sięgnęłam do antologii „Niedoczekanie” wydanej w tym roku przez wydawnictwo RW2010. Jakie wrażenia z lektury? Bardzo, bardzo pozytywne.
Na antologię tę składa się osiem bardzo różnych tekstów. Różnych pod względem fabuły i zamysłu, języka, konwencji, długości i tego, jakie zrobiły na mnie wrażenie. Choć w większości bardzo przypadły mi do gustu, do niektórych mam więcej zastrzeżeń, a o innych będę dużej rozmyślać.
Całość zaczyna się od nietuzinkowego „Parowego hycla” Krzysztofa Kochańskiego. Opowiadanie napisane w konwencji steampunku robi bardzo pozytywne wrażenie i urzeka tą charakterystyczną dla gatunku tajemniczością. Sam pomysł, by intrygę zbudować z parowymi psami jako głównymi podejrzanymi jest wręcz brawurowy, a im dalej, tym robi się ciekawiej. Choć zakończenie może trochę rozczarować, do całość wypada wyśmienicie.
„Jeden na milion” Hanny Fronczak zadziwia na całej linii. Długowieczność, jak wskazuje Autorka już na samym początku (posiłkując się cytatem z Pisma Świętego) to coś, o czym ludzie myśleli od dawien dawna. Kiedy jednak odkryli, że osoby żyjące po kilkaset lat nie są li tylko legendarnymi postaciami, ale ludźmi z krwi i kości, ich postrzegane świata się zmieniło. Dlaczego jednak to tak wielcy okrutnicy jak choćby Lenin musieli należeć do tego niewielkiego, uprzywilejowanego w pewien sposób grona długowiecznych? Cóż, czy aby na pewno uprzywilejowanego? Postać Lenina, jaką wykreowała Fronczak daleka jest od idealizmu, a będąca główną bohaterką narratorka zostaje wplątana w nie lada intrygę. Czy świat czeka kolejna rewolucja, na czele której stanie Włodzimierz Iljicz? Rewelacyjnie poprowadzona akcja, tajemnicze postaci pilnujące socjalistycznego przywódcę i niezbyt urodziwa, niepierwszej młodości rehabilitantka to tylko część tego, które czekają czytelnika.
Naprawdę bardzo podobał mi się tekst Przemysława Hytrosia zatytułowany ”Jak Maciek wojnę wygrał”. Wykorzystanie motywu Śpiących Rycerzy (do którego swego czasu nawiązał również Jacek Dukaj w opowiadaniu „2012 – starcie tytanów”) pozostaje nadal jeszcze świeże i dla wielu zupełnie nieznane. Polska legenda, o której wszyscy zdaje się zapomnieli, została zrewitalizowana i, trzeba przyznać, przedstawiona w naprawdę ciekawy sposób. Mamy więc Śpiących Rycerzy, którzy okazali się przybyć z odległej galaktyki i przysięgli wierność królowi Chrobremu. Zaraz, zaraz. A co ma Chrobry do hitlerowskiego ataku na Polskę i, jak mawia stary Maciej, „cholernych okupantów” powiewających biało-czerwoną flagę? Jesteście ciekawi? Wcale się nie dziwię. Rozwiązania, które zastosował Autor naprawdę powalają na kolana. Jest to poza tym po prostu bardzo ładnie opowiedziana historia z patriotyzmem w tle. Patriotyzmem innym niż zazwyczaj. Wzruszająca i zmuszająca do zrewidowania niektórych poglądów.
„Drahim” Iwony Kowalczyk to, moim zdanie, jedno z dwóch najsłabszych opowiadań w antologii. Nie udało mi się odczuć alternatywności opisywanego świata, co już było sporym minusem. Rzecz dzieje się jakoś w drugiej połowie XVII wieku, co udało mi się ustalić dopiero w okolicy połowy tekstu, gdy jeden z bohaterów wspomniał potop szwedzki. Ot, zgrabna historyjka, można by rzec, ale… Nie taka zgrabna, bo co chwilę sie w niej gubiłam i nie mogłam nadążyć za tym, kto jest kim. To, oczywiście, moja opinia, a problemy, jakie miałam mogły wynikać z tego, że nie przepadam za tym okresem i że oczekiwałam jednak czegoś innego. Początkowo Autorka kierowała moje myśli ku jakiejś tajemnicy sprzed wieków, a tymczasem… By za wiele nie zdradzić, zakończę w tym miejscu.

Cała recenzja dostępna na Dune Fairytales pod adresem: http://dune-fairytales.blogspot.com/

Odkąd trafiłam na zbiory opowiadań Pilipiuka – zakochałam się w krótkiej formie. Doceniam ją i szanuję autorów, którzy podejmują się pisania opowiadań. Wiem, jak trudne to zadanie – zachwycić czytelnika na kilku czy kilkunastu zaledwie stronach. Napisać dokładnie to, co się chce, ani mniej, ani więcej.
Kocham historię i zawsze fascynowało mnie gdybanie, co by było, gdyby...