Nie jest to Wiedźmin.Tylko Krecz i ja traktuję ,jako Krecza.Walka z Gryfem .Była Świetna.
Lasy,wioski te widoki piękne.Lubię fantasty takie.

Nie jest to Wiedźmin.Tylko Krecz i ja traktuję ,jako Krecza.Walka z Gryfem .Była Świetna.
Lasy,wioski te widoki piękne.Lubię fantasty takie.

Ostatnio bardzo rzadko sięgałam po książki z gatunku fantastyki, jednak jak tylko zobaczyłam tą książkę, to zapragnęłam ponownie zanurzyć się w świecie pełnym magii i demonów. Tym bardziej kiedy przeczytałam zdanie umieszczone na okładce - „Gdyby Wiedźmin mógł mieć syna, nazwałby go kreczownikiem” nabrałam jeszcze większej ochoty.

Grippin to nowicjusz pobierający nauki w starożytnym klasztorze. Początkowo wszystko wskazuje, że jest on wyjątkowym uczniem, który nie tylko jest bardzo zdolny, ale potrafi sobie zjednać przyjaciół. Niestety z czasem okazuje się, że oprócz wielu zalet, Grippin to przede wszystkim leń i cwaniak, dla którego najważniejsze to nie narobić się. Ale w życiu się tak nie da i w końcu nauczyciele stawiają mu ultimatum, po którym kończą się wizyty w karczmie, panienki na jedną noc. I tak młody kadet staje się kreczownikiem, który nie oglądając się ani minuty za siebie wyrusza w świat, zostawiając po sobie niezbyt dobre wrażenie, szczególnie u jednej panny, która gotowa była za nim skoczyć w ogień.

Świat, jak długi i szeroki, ciągnie Gryppina, który nigdzie na dłużej się nie zatrzymuje, szukając pracy a po zabiciu potworów nękających mieszkańców, ruszając dalej przed siebie. Komuś takiemu jak on trudno się zmienić dlatego po staremu wszystko wydaje, do czasu aż trafia mu się prawdziwa gratka!

Choć bardzo lubię fantastykę, to ciężko mi się na początku czytało tę książkę, nie mogłam „wbić” się w świat kreczowników, jednak po pewnym czasie powieść wkręciła i to bardzo. Wszystko przez to, że ciężko polubić głównego bohatera, jest on strasznym cwaniakiem, który nie szanuje nikogo, a na dodatek nie wierzy w moce, przeciwko którym był szkolony. Do tego język, i duża dawka ważnych informacji, powodowała, że trzeba było bardzo się skupić na treści. Ale to na początku, potem jest dużo lepiej!!! Poznajemy co raz lepiej ten nowy, bardzo interesujący świat i widzimy przemianę bohatera, akcja nabiera co raz większego tempa by na sam koniec wręcz eksplodować.

„Serce Gryfa” Jastka Telicy to bardzo interesująca książka, w której znajdziemy skomplikowanego bohatera, ciekawe wykreowany świat, w którym nie brakuje strzyg i innych potworów, oraz magii. I choć początki są trudne to wszystko ma swój cel. Do tego stylizowany język i barwne opisy, powodują, że książka zasługuje na uwagę i poświęcony jej czas. Dlatego polecam wszystkim fanom fantasy!

Ostatnio bardzo rzadko sięgałam po książki z gatunku fantastyki, jednak jak tylko zobaczyłam tą książkę, to zapragnęłam ponownie zanurzyć się w świecie pełnym magii i demonów. Tym bardziej kiedy przeczytałam zdanie umieszczone na okładce - „Gdyby Wiedźmin mógł mieć syna, nazwałby go kreczownikiem” nabrałam jeszcze większej ochoty.

Grippin to nowicjusz pobierający nauki w...

O ile zazwyczaj książki czytam błyskawicznie, tę "męczyłam" kilka dni.
Dlaczego? Przede wszystkim powodem był BARDZO antypatyczny bohater: leniwy, chodzący na skróty, niegodny zaufania oszust - przez sporą część miałam ochotę rzucić książką w kąt, tak mnie irytował. Drugą trudność stanowił język książki, a zwłaszcza dialogów, dość mocno przestylizowany i rozwlekły.
Na plus dla autora przemiana głównego bohatera - trudna, stopniowa, jak w życiu oraz drobiazgowo dopracowany tenże bohater a także otaczający go świat.
W książce można faktycznie odnaleźć elementy wiedźmińskie, ale mnie akurat nieco irytowały i wolałabym większą oryginalność autora.
Ogólnie książkę czytało mi się ciężko, lubię identyfikować się z głównym bohaterem, tutaj było to niemożliwe. Odnaleźć w niej można sporo cech całkiem niezłej literatury, jednak dla mnie subiektywnie: zbyt męcząca. Powtórki nie będzie. Natomiast - jeśli będzie - sięgnę po następną książkę autora z nadzieją, że te zalążki naprawdę dobrej książki rozwiną się wraz z doświadczeniem pisarskim.

O ile zazwyczaj książki czytam błyskawicznie, tę "męczyłam" kilka dni.
Dlaczego? Przede wszystkim powodem był BARDZO antypatyczny bohater: leniwy, chodzący na skróty, niegodny zaufania oszust - przez sporą część miałam ochotę rzucić książką w kąt, tak mnie irytował. Drugą trudność stanowił język książki, a zwłaszcza dialogów, dość mocno przestylizowany i rozwlekły.
Na...

"Gdyby wiedźmin mógł mieć syna, nazwałby go kreczownikiem" - przeczytałam na okładce książki. "Taaa... i prawdopodobnie sam by go w końcu, doprowadzony do ostateczności, ubił!" - dodałam po pierwszych rozdziałach lektury.

Tak mnie ten Gryppin irytował, jak mało który literacki bohater. Pusty, nadęty, egocentryczny dupek. Potwór, paradoksalnie : zabójca potworów. Z zawodu, z konieczności, nie zaś z powołania.

Ale coś było w tej powieści, co nie pozwoliło mi sobie odpuścić. I słusznie - warta było tych dwóch zarwanych nocy!Przez pół książki żyłam nadzieją, że ktoś w końcu Gryppinowi rozłupie ten durny łeb...a później zaczęłam trzymać kciuki. Za kreczownika. Za przemianę. Za przeznaczenie.

"Gdyby wiedźmin mógł mieć syna, nazwałby go kreczownikiem" - przeczytałam na okładce książki. "Taaa... i prawdopodobnie sam by go w końcu, doprowadzony do ostateczności, ubił!" - dodałam po pierwszych rozdziałach lektury.

Tak mnie ten Gryppin irytował, jak mało który literacki bohater. Pusty, nadęty, egocentryczny dupek. Potwór, paradoksalnie : zabójca potworów. Z zawodu,...

„Gdyby wiedźmin mógł mieć syna, nazwałby go Kreczownikiem”, to można przeczytać na okładce książki Serce Gryfa i właśnie to zdanie zachęciło mnie do lektury i już mogę powiedzieć, że nie żałuję ani minuty spędzonej nad tą książką.

Gryppin to młody butny chłopak, który kończy ostatni rok nauki w klasztorze, bynajmniej nie zostaje księdzem, lecz kształci się na Kreczownika. Kimże jest? Gryppin zostanie powołany aby zabijać potwory, które polują na ludzi, ale ale, mimo iż młody kadet jest już przy końcu swojej kariery w szkole, to jednak niedane mu będzie pożegnać się z nią tak łatwo. Pomimo iż głównego bohatera poznajemy u schyłku jego szkolnej podróży, narrator daje nam ułamek tego, co działo się w trakcie jego nauki. Gryppin był zdolny…, ale leniwy. Nauka na początku szła mu naprawdę gładko, był chwalony i wielbiony przez swoich nauczycieli za siłę, spryt i męstwo, jednak młody kadet myślał, że to wystarczy i obrósł w piórka. Gryppin zamiast przykładać się do nauki szalał po karczmach i zabawiał się z pannami lekkich obyczajów. Taki styl życia szybko zepchnął go z pozycji lidera i zostawił daleko w tyle za swoimi kompanami. Niestety bohater orientuje się w tym, gdy już jest za późno, a mianowicie wtedy, gdy nauczyciele mają dość zachowania i wybryków Gryppina. Postanawiają, że nie ukończy on nauki. Jednak w tym przypadku przysłowie „głupi ma szczęście” się sprawdza i Gryppin zostaje Kreczownikiem… jak potoczą się jego dalsze losy?

Początek był… trudny, dlaczego? Zaskoczeniem okazał się język, zarówno w narracji jak i w dialogach mamy coś na kształt mowy Sienkiewicza i Tolkiena, która nie od razu porywa. Moja rada? Nie czytajcie Serca gryfa na zmianę z inną książką współczesną. Przełączenie się nagle na ten sposób narracji jest bardzo trudne. Mi sprawiło to ogromne trudności, czytałam wolno gdyż pierwsze rozdziały obfitują w ważne informacje, które ponadto nie są podane w łatwy i przystępny sposób. Ciężko było się połapać. Jednak potem wszystko ruszyło, niczym w wierszu Tuwima o lokomotywie, gdy już pot spływał z mych skroni zaczęła się niezła książka!
Pełna recenzja na:
http://moznaprzeczytac.pl/serce-gryfa-jastek-telica/

„Gdyby wiedźmin mógł mieć syna, nazwałby go Kreczownikiem”, to można przeczytać na okładce książki Serce Gryfa i właśnie to zdanie zachęciło mnie do lektury i już mogę powiedzieć, że nie żałuję ani minuty spędzonej nad tą książką.

Gryppin to młody butny chłopak, który kończy ostatni rok nauki w klasztorze, bynajmniej nie zostaje księdzem, lecz kształci się na Kreczownika....

Jastek Telica napisał bardzo solidną książkę. Jest w niej wszystko, co się powinno podobać czytelnikom fantasy: wartka akcja, interesujący główny bohater, trochę głębi przemyconej w inteligentny i nienachalny sposób. Centralna postać powieści, kreczownik Gryppin (kreczownik to taki rodzaj potworobójcy jak wiedźmin),ewoluuje - z próżniaka, łajdaka i drania pierwszej wody dorasta do poziomu bohatera. Nie jest to proces łatwy i trwa całe lata. Po drodze leje się wiele krwi oraz znacząco więcej alkoholu. Bohater dorasta do roli, do której szykowano go przez lata, a do której nie miał ochoty dorosnąć - bierze na siebie odpowiedzialność za innych. W końcu miał ich bronić - taka jest rola kreczowników. Ale zanim Gryppin dorośnie, po drodze spotka go wiele przygód i uciech. Bo na uciechach głównie mu zależy. A że piękny jest i dzielny, będzie miał co wspominać na starość. Powieść kończy się tak intrygująco, że oczekuję od autora kolejnego tomu przygód Gryppina i Zuranki. A jeśli ktoś mnie zapyta kto ma zagrać w ewentualnej ekranizacji, to zdradzę swoje preferencje: proszę o Brada Pitta i Angelinę. A ścieżkę dźwiękową powinna zrobić Enya.

Jastek Telica napisał bardzo solidną książkę. Jest w niej wszystko, co się powinno podobać czytelnikom fantasy: wartka akcja, interesujący główny bohater, trochę głębi przemyconej w inteligentny i nienachalny sposób. Centralna postać powieści, kreczownik Gryppin (kreczownik to taki rodzaj potworobójcy jak wiedźmin),ewoluuje - z próżniaka, łajdaka i drania pierwszej wody...

Klasyka.
Dlaczego?
Powieść napisana bez nowomodnych eksperymentów.
Co się w niej znajduje? Akcja, romans, dramat, sporo zjadliwego humoru, czasem groteska.
Części składowe trzy: początek – zdobywanie nauk; rozwinięcie – zbieranie doświadczeń; zakończenie – połączenie poprzednich wątków.

Świat przedstawiony barwny, bohater nietuzinkowy – łajdak, zdolny, ale bynajmniej nie wszystko łatwo mu przychodzi, akcja wystarczająco prędka, pyszne dialogi. I klamerki. Bardzo lubię, gdy odległe od siebie elementy łączą się w sposób niebanalny i zaskakujący. Podoba mi się przewrotność tej historii.
Język powieści stylizowany. To taka archaizacja pomieszana z mową potoczną. Z początku brzmi dziwnie. Bardzo szybko wręcz naturalnie. Łatwo tę stylizację zrozumieć i zaakceptować.
Krwi nie leje się za wiele, więcej alkoholu, bohater wędruje tam i siam uzbrojony w tę swoją obojętność na innych. Aż dziwne, że daje się o nim czytać przez takie mnóstwo stron, mimo iż w zasadzie nie jest zły... Stop! Jest zły, jeśli zło to brak dobra. On nie ma serca.
Świat przedstawiony został uchwycony w czasie upadku. Wali się Cesarstwo, skąd przychodzą obyczaje, podupada klasztor, ostoja dawnej wiedzy kształcąca kreczowników, (taka odmiana wiedźminów),magia nie działa. Za sprawą tego upadku, a również kreacji głównego bohatera daje się wychwycić nawiązanie do naszej rzeczywistości.
Nie sądzę by były one przypadkowe. Ale powieść Telicy to jednak nie prosta alegoria.

Oczywiste odniesienie do sagi Sapkowskiego. Jednak „Serce Gryfa” się broni.

Ładna książka, nie realizująca typowego, bardzo schematycznego nadmiernie krwawego wzorca fantasy.

Coś jeszcze? Mnóstwo i nic. Dlatego trzeba kończyć. Mało tej opinii, ale o dobrych książkach dużo się nie pisze. Przynajmniej ja nie umiem. To o miernych mogę bez końca, pewnie po to, by poprzez udowodnienie swego zdania przekonać, że wyprodukowana recenzja to nie ujadanie spowodowane czystą złośliwością.
Zdecydowanie polecam.
Chociaż...
Muszę wspomnieć o pewnym zastrzeżeniu. Mianowicie, osobom bardzo silnie emocjonalnie zaangażowanym w modną obecnie poprawność polityczną „Serce Gryfa” raczej się nie spodoba. Przypuszczam, że ta książka prędzej wywoła ich furię. A o samopoczucie zawsze zadbać warto.
Powieść Telicy, jeśli staje po jakiejś stronie, to staroświeckich wartości.

Podsumowanie: zasłużone dziesięć gwiazdek.

Klasyka.
Dlaczego?
Powieść napisana bez nowomodnych eksperymentów.
Co się w niej znajduje? Akcja, romans, dramat, sporo zjadliwego humoru, czasem groteska.
Części składowe trzy: początek – zdobywanie nauk; rozwinięcie – zbieranie doświadczeń; zakończenie – połączenie poprzednich wątków.

Świat przedstawiony barwny, bohater nietuzinkowy – łajdak, zdolny, ale bynajmniej nie...

Napisana absurdalnie stylizowanym językiem, nudna książka o bohaterze będącym dupkiem i leniem. Doprawdy rzadko spotyka się literaturę na tak niskim poziomie. Nic co zdarzyło mi się przeczytać nie może z nią konkurować w nijakości.
Jedyną zaletą owego "dzieła" jest ładna okładka, stąd też ocena wynosi 2 nie zaś 1 gwiazdkę.
Zakup zdecydowanie odradzam, pieniądze wrzucone do kosza na śmieci byłyby lepszą inwestycją.

Napisana absurdalnie stylizowanym językiem, nudna książka o bohaterze będącym dupkiem i leniem. Doprawdy rzadko spotyka się literaturę na tak niskim poziomie. Nic co zdarzyło mi się przeczytać nie może z nią konkurować w nijakości.
Jedyną zaletą owego "dzieła" jest ładna okładka, stąd też ocena wynosi 2 nie zaś 1 gwiazdkę.
Zakup zdecydowanie odradzam, pieniądze wrzucone do...

Jest takie powiedzenie: ni pies, ni wydra. Dokładnie tak można opisać "bohatera" tej cegły. Zlepek opowieści na siłę wiązanych w powieść. Szkoda czasu.

Jest takie powiedzenie: ni pies, ni wydra. Dokładnie tak można opisać "bohatera" tej cegły. Zlepek opowieści na siłę wiązanych w powieść. Szkoda czasu.

Wiedźmak byłby dumny.

Wiedźmak byłby dumny.