Swoją przygodę z powieścią Stefana Żeromskiego zaczęłam od Narodowego Czytania 2018. Wtedy „Przedwiośnie” wydało mi się rozwlekłe i nudne. Oto przykład, że nie należy oceniać książki po okładce, a tym bardziej po wyrwanych z kontekstu fragmentach.
„Rodowód” elegancko wprowadza nas na karty powieści, ale „Szklane domy” to naprawdę nudna część. Ciężkie losy Cezarego – sieroty w Baku, potem niespodziewane spotkanie z ojcem i utopijne szklane domy sprawiły, że już umieściłam w „Przedwiośnie” w gronie najgorszych lektur. Wtem pojawia się „Nawłoć” i wywraca opinię o książce do góry nogami! Romanse, zawiłości, życie na dworze, nawet otrucie – no, trzeba przyznać, że pan Żeromski w tej części zaszalał. Losy Baryki w Nawłoci należą do najciekawszych wątków romansowych w lekturach szkolnych. „Wiatr od wschodu” trochę ostudził moje zainteresowanie książką, jednak przedstawienie tak brutalnych tez o nowo narodzonej Polsce zmusza do zastanowienia się, jak to w tych latach 20. w młodej Polsce było.
Podsumowując, „Przedwiośnie” na początku ciągnie się jak flaki z olejem. Jednak jeśli fani i fanki wątków miłosnych dotrą do „Nawłoci” to na pewno zmienią swoje zdanie o twórczości Żeromskiego. Potem przeboleją mniej gorący „Wiatr od wschodu” i skończą „Przedwiośnie” z przekonaniem, że było całkiem nieźle.
Polecam

Swoją przygodę z powieścią Stefana Żeromskiego zaczęłam od Narodowego Czytania 2018. Wtedy „Przedwiośnie” wydało mi się rozwlekłe i nudne. Oto przykład, że nie należy oceniać książki po okładce, a tym bardziej po wyrwanych z kontekstu fragmentach.
„Rodowód” elegancko wprowadza nas na karty powieści, ale „Szklane domy” to naprawdę nudna część. Ciężkie losy Cezarego –...