Kiedy upadł komunizm zaczęto głośno mówić na wcześniej zakazane tematy. Podjęto również próby rozliczenia się z bolesną przeszłością. Ujawniono część archiwów, powoli powstawały prace opisujące ruchu oporu z lat 1944 – 1953. Jednak Żołnierze Wyklęci stali się naprawdę popularni zaledwie kilka lat temu (Narodowy Dzień Żołnierzy Wyklętych ustanowiono w 2011 r.).
Jako historyk przeczytałam kilka monografii poświęconych żołnierzom tzw. „drugiej konspiracji”. Niektóre są bardzo dobre, inne średnie, ale o zgrozo, na rynku pojawiły się również kiepskie. Do tej ostatniej kategorii zaliczam „Dziewczyny wyklęte”.
Przyznam szczerze, że ucieszyłam się, że ktoś opisał partyzanckie życie z perspektywy kobiet. Zaciekawiona udałam się do pobliskiej biblioteki i wypożyczyłem egzemplarz „Dziewczyn”.

Jednym z największych mankamentów jest infantylny styl, w którym została napisana książka. Bzdurne opisy „skrzącego się śniegu”, rozwlekłe, nic nie wnoszące zdania sprawiają, że lektura „Dziewcząt” była dla mnie ciężka. Odnosiłam wrażenie, że to nie rzetelnie napisana praca popularno- naukowa tylko wypociny nastoletniej pensjonarki. Rozumiem, że pan Szymon Nowak chciał wczuć się w sytuację walczących dziewcząt, ale to już przesada. Przecież to karykaturalne przedstawienie życia i działalności tych młodych kobiet!
Nie można również pominąć faktu, że książka jest bardzo propagandowa. Tak, propagandowa. Wiele sytuacji jest przedstawionych w dwóch barwach – biel i czerń. Szlachetni, dobrzy i do bólu sprawiedliwi polscy żołnierze i źli, okrutni ubecy. Nie twierdzę, że tak nie było. UB składała się z prawdziwych kanalii i tu oczywiście z autorem zgadzam się w 100%. Jednak ukazanie polskich partyzantów jako ludzi wszelkich cnót jest moim zdaniem mocno przesadzone. Świat jest bardzo skomplikowany i nie da się go opisać według jednej ideologii. W szeregach AK i WiN walczyli wspaniali mężczyźni, ale również watażki. Tu polecam zapoznać się choćby z życiorysem majora Józefa Kurasia „Ogień”, czy choćby Józefa Zadzierskiego „Wołyniak” (ta postać występuje w jednym z rozdziałów naszej książki).
Gdy już trochę ochłonęłam, sprawdziłam jakie wydawnictwo opublikowało „Dziewczyny wyklęte” i wszelkie wątpliwości zostały rozwiane, co nie znaczy, że nie mam żalu do Szymona Nowaka. Podjął się bardzo trudnego zadania, z którego się nie wywiązał. Boli mnie, że my, Polacy piszemy o swojej historii na kolanach, często ją koloryzując i idealizując. Temat Żołnierzy Wyklętych jest obszerny, jeszcze mało zbadany. Wciąż żyją świadkowie tamtych dni, z którymi można porozmawiać, spisać wspomnienia w rzetelny sposób. Z szacunku dla bohaterek „Dziewczyn wyklętych”, prawdziwych, twardych babek, które nie bały się stawić czoła rzeczywistości, nie stawiam oceny 1. Mam nadzieję, że w przyszłości ktoś jeszcze opisze ich losy bez zbędnego lukru i wylewającego się z każdej strony patosu. Zasługują na to.

Kiedy upadł komunizm zaczęto głośno mówić na wcześniej zakazane tematy. Podjęto również próby rozliczenia się z bolesną przeszłością. Ujawniono część archiwów, powoli powstawały prace opisujące ruchu oporu z lat 1944 – 1953. Jednak Żołnierze Wyklęci stali się naprawdę popularni zaledwie kilka lat temu (Narodowy Dzień Żołnierzy Wyklętych ustanowiono w 2011 r.).
Jako...