Z jednej strony - to powieść groteskowa. A idealnym odzwierciedleniem tej groteskowości jest - swoją drogą świetna w swej konstrukcji - postać Wuja Józefa. Z drugiej jednak strony można by tę powieść odczytywać jako swego rodzaju przypowieść. Z całą swoją warstwą odniesień do Biblii czy do tragedii Szekspira, z całą swoją dramatycznością i egzaltacją, z symbolicznością niektórych scen. To wszystko nadaje "Sowie..." dość dużą wielowymiarowość.

Jest to, jak zwykle u Hłaski, opowieść o miłości, a właściwie jej braku. O miłości, która zdaje się być jedynym sensem w życiu, a równocześnie - która staje się przedmiotem pogardy i upodlenia. O miłości, która nigdy tak naprawdę nie może być prawdziwie szczęśliwa. Bo albo zniszczy ją nuda, albo zdrada. To również opowieść o śmierci - o życiu w oczekiwaniu na nią (w więzieniu czekając na wyrok śmierci lub żyjąc w zagrożeniu zawału serca), o przyzywaniu i prowokowaniu jej, o tęsknocie do wolności i ukojeniu, które przyniesie. I to połączenie Erosa i Tanatosa, to oscylowanie między miłością i nienawiścią, chęcią życia oraz pragnieniem śmierci - nadaje właśnie tragiczny wydźwięk tej opowieści, mimo jej pozornie absurdalnej fabuły.

Ciekawa książka. Szkoda tylko, że to już jednak z ostatnich u tego autora...

Z jednej strony - to powieść groteskowa. A idealnym odzwierciedleniem tej groteskowości jest - swoją drogą świetna w swej konstrukcji - postać Wuja Józefa. Z drugiej jednak strony można by tę powieść odczytywać jako swego rodzaju przypowieść. Z całą swoją warstwą odniesień do Biblii czy do tragedii Szekspira, z całą swoją dramatycznością i egzaltacją, z symbolicznością...