Był taki czas, że niemal na każdym blogu czytałam pozytywną recenzję „Utraty”. To pewnie dlatego, że jej treść jest sztandarowym przykładem popularnego od dłuższego czasu New Adult. Przystojny, bogaty On i wyobcowana, skromna Ona. Oboje mają za sobą trudną przeszłość. Spotykają się w nowym dla jednego z nich miejscu i zakochują w sobie od pierwszego wejrzenia. W tle jest oczywiście choroba i inne dramaty, które w miarę rozwoju akcji, wspólnie pokonują.

New Adult ma to do siebie, że po przeczytaniu kolejnej książki z tego gatunku, schemat staje się już dobrze znany. A chwilami nawet – nudny. Jednak Rachel Van Dyken udało się przemycić w jego obrębie coś całkiem wartościowego. Są to mądre życiowe sentencje wypowiadane przez głównego bohatera. Właściwie czytając tę książkę, musiałam mieć obok notatnik, żeby je wszystkie zapisywać.

Tym głównym bohaterem jest Weston – syn najbogatszego człowieka w okolicy, opiekun roku i najlepszy rozgrywający w historii uniwersytetu (zapomniałam jakiego, ale w sumie nie ma to większego znaczenia). Jest chodzącym ideałem, ale nikt nie wie, że w rzeczywistości ciężko choruje i nie ma gwarancji, ile tygodni/miesięcy/lat mu jeszcze zostało.

Przypadkowe spotkanie Westona z Kiersten, zalęknioną studentką pierwszego roku, zmienia życie obojga. Kiersten zrozumie, że musi zacząć żyć i przestać obwiniać się za śmierć rodziców. A Weston odnajdzie w sobie nowe pokłady nadziei i siły do walki z chorobą. Czy jednak szybkie młodzieńcze zakochanie się jest lekiem na wszystkie problemy tego świata?

Podobnie jak w innych książkach z tego gatunku, i tu na uwagę zasługują drugoplanowi bohaterowie. Nie da się nie lubić szczególnie Gaba, wytatuowanego kuzyna współlokatorki Kiersten, który okazuje się prawdziwym przyjacielem w każdej sytuacji lub wujka JoBoba, który namawia główną bohaterkę do szaleństw na studiach. A także Lisy, która zabawnie komentuje „idealność” Westona.

„Utrata” jest napisana dużą czcionką i posiada dużo dialogów, co sprawia, że czyta się ją wyjątkowo szybko. To książka do pochłonięcia w maksymalnie dwa wieczory. Mimo że trochę zabrakło mi w całej historii głębi, za dużo było chwilami patetyzmu i dramatyzmu, a przede wszystkim strasznie rozczarowało mnie banalne zakończenie, to jednak doceniam pozytywne przesłanie książki i jej ważną misję. Jak napisane jest w końcowych podziękowaniach, dochód z jej sprzedaży ma pokryć koszty leczenia prawdziwego JoBoba – kochanego wujka autorki „Utraty”, który zmaga się z rakiem.

Był taki czas, że niemal na każdym blogu czytałam pozytywną recenzję „Utraty”. To pewnie dlatego, że jej treść jest sztandarowym przykładem popularnego od dłuższego czasu New Adult. Przystojny, bogaty On i wyobcowana, skromna Ona. Oboje mają za sobą trudną przeszłość. Spotykają się w nowym dla jednego z nich miejscu i zakochują w sobie od pierwszego wejrzenia. W tle jest...