„Confess” to bardzo interesująca książka, jak każda poprzednia Hoover, którą czytałam. W swoich powieściach nie powiela żadnych schematów, a historie bohaterów są całkowicie różne. Od samego początku bardzo spodobał mi się pomysł autorki, aby bohaterem był młody artysta, który używa anonimowych wyznań jako inspiracji dla swojej twórczości. Dodatkowo reprodukcje tych obrazów zostały zamieszczone w tekście, aby zwizualizować sobie co widzą w danym momencie bohaterowie, jak i w kolorze w środku książki – to duży plus (tak jak utwory np. w „Maybe Someday”). Widać, że autorka dużo serca i pracy wkłada w pisanie i podchodzi do tego na poważnie, dzięki temu czytelnicy dostają niepowtarzalną historię, która wpływa na różne zmysły i na emocje.

Główną bohaterką jest Auburn, która czuje się samotna w nowym mieście, nie może pogodzić się z utratą ukochanego i szuka pracy. Los prowadzi ją do salonu Owena, a młodzi od razu przypadają sobie do gustu. Od tej chwili zaczyna się ich wspólna historia, która pełna jest sekretów, tajemnic i przeciwności. Na drodze do ich szczęścia staje policjant Trey, który chce Auburn tylko dla siebie (swoją drogą: jak mnie denerwowało odmienianie jego imienia - dobrze, Treyu...).

Historia od początku mnie urzeka, tak jak Auburn zakochuję się w Owenie – złoty chłopak – i wczuwam się w sytuacje bohaterów. Aczkolwiek im dalej w las, tym gorzej – zachowanie dziewczyny naprawdę denerwuje, przez co pałam do niej mniejszą sympatią. Z drugiej jednak strony trzeba trochę empatii, aby wczuć się w jej rozterki, wtedy może byłoby to bardziej do przyjęcia. Pod koniec książki zaczyna się robić nerwowo, atmosfera jest gęsta i z zainteresowaniem śledzimy dalsze losy bohaterów. Z wielką ciekawością kartkowałam książkę, aby dowiedzieć się jaką tajemnicę skrywa Owen i skąd zna Auburn? Zakończenie w związku z tym jest bardzo wzruszające i cieszę się, że tak się skończyło. Właśnie za zakończenie daję gwiazdkę więcej!

„Confess” to bardzo interesująca książka, jak każda poprzednia Hoover, którą czytałam. W swoich powieściach nie powiela żadnych schematów, a historie bohaterów są całkowicie różne. Od samego początku bardzo spodobał mi się pomysł autorki, aby bohaterem był młody artysta, który używa anonimowych wyznań jako inspiracji dla swojej twórczości. Dodatkowo reprodukcje tych obrazów...