Postacie z powieści Giny B. Nahai to osoby o bardzo skomplikowanym wnętrzu. Na każdą z nich składają się w rzeczywistości dwie różne postacie – jedna, żyjąca zgodnie z duchem czasu, konwenansem, tradycją i druga – niespokojna, targana sprzecznymi uczuciami, NIERZECZYWISTA. Taka jest Roksana Anielica, takie są jej siostry, teściowie, znajomi. Wszyscy oni ukrywają w sobie niezwykle silne uczucia i pragnienia, emocje, które w końcu znajdują ujście i zmieniają całe ich życie i dotychczasowy wizerunek, zadziwiając i zaskakując wszystkich przyglądających się tej przemianie, jakby te zmiany nie były nieuchronne. Młodsza siostra Roksany, Tala’at, której ciało jeszcze kiedy była małą dziewczynka rozpierała namiętność i tęsknota do nieznanej rozkoszy, po kilku latach małżeństwa z oziębłym mężczyzną (związek społecznie pochwalany, gdyż największym szczęściem kobiety jest być czyjąś małżonką. Fakt, czy czuje się w małżeństwie szczęśliwa, jest rzeczą uboczną i niewartą uwagi...) zdradza go i oddaje się szaleńczej miłości. Złamawszy wszelkie reguły życia wpajane jej od urodzenia, zyskała miano Zdrajczyni. Szusza Urodziwa – matka głównej bohaterki – rozkochana w swoich dzieciach, w obawie przed przekleństwem, jakim ponoć obarczone jest jedno z nich, aby ustrzec pozostałe dzieci przed jego negatywnymi skutkami próbuje zamordować własną córkę. Jakby na przekór stanowiącej sens jej istnienia matczynej miłości, pozbywa się obarczonej klątwą ośmioletniej Roksany z domu. Sama Roksana, która za wszelką cenę pragnęła stać się matką, zostawiła pięcioletnią córkę, by ulecieć – dosłownie – w nieznane i całkiem o niej zapomnieć.
Roksana Anielica to młoda Iranka wychowana według prastarych zasad, zgodnie z którym kobieta zawsze jest czyjąś własnością - najpierw ojca, potem męża, i tylko w ten sposób – będąc kobietą swojego mężczyzny - może nadać swemu życiu jakieś znaczenie. Jednocześnie jest to postać obciążona fatalnym przeznaczeniem, które kolejnym kobietom z jej rodu każe zrywać więzy narzucone przez tradycję i w poszukiwaniu swobody, oddawać się szaleństwu. Roksana wraz z przekleństwem otrzymała dar – anielskie skrzydła. Nocą w snach niosły ją one w odległe, ale bardzo rzeczywiste, kraje, nad wielkie morze. Rano budziła się wśród zgniecionych na poduszce piór i zapachu słonej wilgoci, przekonując się, że ów sen stanowi bardzo realny fragment rzeczywistości.
Przekleństwo kobiet z rodziny Roksany stanowiło poczucie wolności, na tyle silne, że kazało Roksanie, podobnie jak wielu jej przodkiniom, zerwać rodzinne więzy, zostawić za sobą całe dotychczasowe życie, aby móc zrealizować marzenie o wolności, o prawdziwym locie nad niebieskim pachnącym solą morzem, locie, w którym rozpostarłszy skrzydła mogła zostawić za sobą strzeżony przez psy zakratowany mężowski dom.

Co kierowało Roksaną – czy ucieczka od córki i uświęconego tradycją sposobu życia to świadome, przemyślane działanie, czy los? Realizowanie własnych pragnień czy przeznaczenie? Tak czy inaczej, był to czyn samostanowienia o sobie osoby, która oficjalnie należała do drugiego człowieka i stanowić o sobie nie mogła. Dlatego właśnie zakładam, że bohaterem tej powieści nie mógł być mężczyzna. Mężczyźni – niezależnie od miejsca, w którym się urodzą – do nikogo nie należą.

Postacie z powieści Giny B. Nahai to osoby o bardzo skomplikowanym wnętrzu. Na każdą z nich składają się w rzeczywistości dwie różne postacie – jedna, żyjąca zgodnie z duchem czasu, konwenansem, tradycją i druga – niespokojna, targana sprzecznymi uczuciami, NIERZECZYWISTA. Taka jest Roksana Anielica, takie są jej siostry, teściowie, znajomi. Wszyscy oni ukrywają w sobie...

Piękna, bezbrzeżnie smutna historia o zmarnowanych możliwościach i przeznaczeniu (a konkretnie o wierze w nieunikniony los) utrzymana w konwencji realizmu magicznego. Do tego bardzo ciekawie odmalowane tło historyczno-społeczne i sytuacja Żydów irańskich od 1938 roku aż do irańskiej rewolucji islamskiej pod przywództwem ajatollaha Chomejniego w 1979 roku. Są nawiązania do wydarzeń zawartych w "Pawim krzyku", co sprawia, że obie te historie ("Księżyc i anioł" oraz "Pawi krzyk") nawzajem się uzupełniają. Wciągająca, przesiąknięta duchem Orientu. Pomimo wątku miłosnego, zdecydowanie nie nazwałabym tego romansem.

Wiele lat temu przypadkiem kupiłam ją na jakimś straganie z używanymi książkami za "zawrotną" kwotę 5 zł - już po pierwszym przeczytaniu wiedziałam, że było warto.

Piękna, bezbrzeżnie smutna historia o zmarnowanych możliwościach i przeznaczeniu (a konkretnie o wierze w nieunikniony los) utrzymana w konwencji realizmu magicznego. Do tego bardzo ciekawie odmalowane tło historyczno-społeczne i sytuacja Żydów irańskich od 1938 roku aż do irańskiej rewolucji islamskiej pod przywództwem ajatollaha Chomejniego w 1979 roku. Są nawiązania do...

"Księżyc i anioł" to piękna poetycka proza przesiąknięta kulturą wschodu i nawiązująca do konwencji realizmu magicznego.
Bardzo lubię takie książki i przeczytałam ją prawie jednym tchem.

"Księżyc i anioł" to piękna poetycka proza przesiąknięta kulturą wschodu i nawiązująca do konwencji realizmu magicznego.
Bardzo lubię takie książki i przeczytałam ją prawie jednym tchem.

Rewelacyjna książka! Niczego jej nie brakuje: jest klimat, są wspaniali bohaterowie, jest miejsce na tajemnicę i na przemyślenia. Brawo!

Rewelacyjna książka! Niczego jej nie brakuje: jest klimat, są wspaniali bohaterowie, jest miejsce na tajemnicę i na przemyślenia. Brawo!

Książka inna od tych, które do tej pory czytałam.
Wgryzałam się w nią po trochu.
Opowieść o rodzinnym przekleństwie, dziedzictwie smutku i łez.
Proste środki wyrazu, fatalistyczny klimat i odrobina bajkowości.
Nie mogę polecić, ani odradzić tej pozycji. Wydaje mi się, że jej odbiór jest bardzo indywidualną sprawą.

Książka inna od tych, które do tej pory czytałam.
Wgryzałam się w nią po trochu.
Opowieść o rodzinnym przekleństwie, dziedzictwie smutku i łez.
Proste środki wyrazu, fatalistyczny klimat i odrobina bajkowości.
Nie mogę polecić, ani odradzić tej pozycji. Wydaje mi się, że jej odbiór jest bardzo indywidualną sprawą.

Od początku. Biblioteka w moim mieście miała być zamknięta od kwietnia aż po lipiec. Po fazie totalnego szoku, pod sam koniec marca, kiedy się o tym dowiedziałam, przebiegłam w panice przez bibliotekę zgarniając zawartość kilku najbliższych regałów. Takie robienie zapasów. Ale koniec roku szkolnego się zbliżał, wycieczki klasowe, poprawianie ocen, w związku z czym czytanie zaczęłam dopiero w czerwcu. Przebrnęłam raptem kilka stron i w moje ręce trafiła kolejna część cyklu Camilli Lackberg, więc przerwałam bez wyrzutów sumienia. Zaczęłam zatem z małym poślizgiem.

Do rzeczy. Książkę czytało mi się dość ciężko. Roksana jest dla mnie bardzo nielogiczna. Nie wiem jak to lepiej ująć, w każdym razie nie rozumiem jej postępowania. Całość przypomina dla mnie bardziej przydługie opowiadanie rodzinne, albo krótką sagę o rodzie. Pięknie przedstawiona kultura Wschodu, ogromny plus za to, bo to były na prawdę genialne fragmenty.

No i na koniec. Po przeczytaniu spłynął na mnie spokój. Jakieś takie wyciszenie, nie tyle że przebrnęłam, co że w ogóle miałam okazję poznać te książkę. Myślę, że należy ona do kategorii tych, które docenia się i wspomina z rozczuleniem dopiero po czasie.

Od początku. Biblioteka w moim mieście miała być zamknięta od kwietnia aż po lipiec. Po fazie totalnego szoku, pod sam koniec marca, kiedy się o tym dowiedziałam, przebiegłam w panice przez bibliotekę zgarniając zawartość kilku najbliższych regałów. Takie robienie zapasów. Ale koniec roku szkolnego się zbliżał, wycieczki klasowe, poprawianie ocen, w związku z czym czytanie...

Piękna, nastrojowa powieść na pograniczu magii i rzeczywistości. Przesiąknięta duchem, mistycyzmem Wschodu, wiarą w przeznaczenie, historią Iranu. Autorka z dużą dozą subtelności kreśli historię bohaterów, pełną bólu i goryczy. Nie jest to lekka powieść, nie ma w niej happy endu. Nie mniej jednak warto zagłębić się niezwykły klimat powieści i przełknąć tę czarę goryczy. Książka wywarła na mnie niesamowite wrażenie, na długo pozostanie w mojej pomięci. Polecam.

Piękna, nastrojowa powieść na pograniczu magii i rzeczywistości. Przesiąknięta duchem, mistycyzmem Wschodu, wiarą w przeznaczenie, historią Iranu. Autorka z dużą dozą subtelności kreśli historię bohaterów, pełną bólu i goryczy. Nie jest to lekka powieść, nie ma w niej happy endu. Nie mniej jednak warto zagłębić się niezwykły klimat powieści i przełknąć tę czarę goryczy....

Cudowna, przeczytałam ją wiele lat temu, ale do dziś pozostała jedną z moich ulubionych książek. Przepięknie napisana historia. Wzruszająca, frapująca, niezwykła... Umieszczona gdzieś na granicy świata realnego i magicznego. Zanurzona w kulturze wschodu... Cudowna, mądra i wciągająca od pierwszej strony!

Cudowna, przeczytałam ją wiele lat temu, ale do dziś pozostała jedną z moich ulubionych książek. Przepięknie napisana historia. Wzruszająca, frapująca, niezwykła... Umieszczona gdzieś na granicy świata realnego i magicznego. Zanurzona w kulturze wschodu... Cudowna, mądra i wciągająca od pierwszej strony!

Jak ja lubię takie książki!
Magiczne, czasem ulotnie nierealne, baśniowe, a jednak przyziemne. Troszkę w stylu Isabel Allende.

Mocne, bardzo mocne 7 gwiazdek.

Jak ja lubię takie książki!
Magiczne, czasem ulotnie nierealne, baśniowe, a jednak przyziemne. Troszkę w stylu Isabel Allende.

Mocne, bardzo mocne 7 gwiazdek.

Niezwykła opowieść o kobietach, które tylko pozornie, należą do mężczyzn.

Niezwykła opowieść o kobietach, które tylko pozornie, należą do mężczyzn.