Tym razem ocena wysoka jak na komiks, ale podstawą dla mnie jest gatunek i realizacja. Dlatego Thorgal zawsze będzie wysoko. Jeśli o ten zeszyt chodzi o ocenę to są w nim przesłanki aby poszukiwać światów z mitologii nordyckiej i ich umiejscowienia na mapach europy. Jak dla mnie to całkiem fajna sprawa, niektórzy też mogą tak na to spojrzeć. Życzę przyjemnych wrażeń. A Jotunheim to zakute pały wyszły. Jeśli chodzi o ubranie i oręż oczywiście (ktoś jakby prosił o to sprostowanie).
S0
Po przemyśleniu sprawy podwyższyłem nieco ocenę tego zeszytu. Chodzi o pewne wartości kulturowe ukrute nie widoczneg dla nowego fascynata fantastyki. Przytocze tu 3 obrazki które przedstawiają olbrzymow: lodu, ziemii i chyba podziemii. Życzę owocnych poszukiwań.

Tym razem ocena wysoka jak na komiks, ale podstawą dla mnie jest gatunek i realizacja. Dlatego Thorgal zawsze będzie wysoko. Jeśli o ten zeszyt chodzi o ocenę to są w nim przesłanki aby poszukiwać światów z mitologii nordyckiej i ich umiejscowienia na mapach europy. Jak dla mnie to całkiem fajna sprawa, niektórzy też mogą tak na to spojrzeć. Życzę przyjemnych wrażeń. A...

Idę o zakład, że cały wątek Shaigana Bezlitosnego mógłby się pojawić w jakimś przeznaczonym dla mężczyzn poradniku psychologicznym pod znakiem uproszczonych koncepcji Junga. W "Gigantach" kryzys wieku średniego Thorgala wreszcie dobiega końca, pora zakończyć szaloną przygodę z amnezją i Kriss de Valnor i powrócić do rodziny. Tom w sumie bardzo przypomina "Strażniczkę kluczy", od której wątek Shaigana się rozpoczął. Znowu mamy większe stężenie fantastyki, dosyć wesołe guliwerowskie przygody w krainie Gigantów, niepozbawione elementów komicznych, powrót do starych motywów i postaci (Galathorn z Brek Zarith, tyle że z wąsami i - co dziwne - jakoś pociemniałymi włosami). Do tego znowu, jak w "Strażniczce kluczy", nadobna dziewoja ze słabością do Thorgala (tym razem walkiria Swanee, głupie imię, prawdę powiedziawszy) i odrobina groteski ("My jesteśmy strażnikiem" - to akurat mi się podobało :D). Na pewno nie należy oczekiwać po tym tomie żadnej powagi i głębi, więc psychologiczne aspekty, o których napomknęłam na początku, pozostają zignorowane / niedopracowane. Ogólnie rzecz biorąc jest jednak przyzwoicie, przygodowo i rozrywkowo.

Idę o zakład, że cały wątek Shaigana Bezlitosnego mógłby się pojawić w jakimś przeznaczonym dla mężczyzn poradniku psychologicznym pod znakiem uproszczonych koncepcji Junga. W "Gigantach" kryzys wieku średniego Thorgala wreszcie dobiega końca, pora zakończyć szaloną przygodę z amnezją i Kriss de Valnor i powrócić do rodziny. Tom w sumie bardzo przypomina "Strażniczkę...

Shaigan dowiaduje się, że jego prawdziwe imię to Thorgal. I zrobi teraz wszystko, aby odzyskać pamięć i swoje prawdziwe imię. Aby tego dokonać musi udać się do krainy Gigantów! Wspaniała opowieść fantasy, w którą wplątano mitologię skandynawskich wikingów. Czyta się z zapartym tchem, a rysunki są fantastyczne. Świetna część.

Shaigan dowiaduje się, że jego prawdziwe imię to Thorgal. I zrobi teraz wszystko, aby odzyskać pamięć i swoje prawdziwe imię. Aby tego dokonać musi udać się do krainy Gigantów! Wspaniała opowieść fantasy, w którą wplątano mitologię skandynawskich wikingów. Czyta się z zapartym tchem, a rysunki są fantastyczne. Świetna część.

Chyba z trzy razy w kluczowych momentach wkracza Deus ex machina, więc fabularnie to leży

Chyba z trzy razy w kluczowych momentach wkracza Deus ex machina, więc fabularnie to leży

Jeden z najbardziej bezpłciowych tomów, napisany tak na siłę bo domknąć wątek Shaigana, ale bez polotu. Cieszyłem się na klimaty mitologiczne, ale nawet one nie pomagają.

Jeden z najbardziej bezpłciowych tomów, napisany tak na siłę bo domknąć wątek Shaigana, ale bez polotu. Cieszyłem się na klimaty mitologiczne, ale nawet one nie pomagają.

Taka sobie ta część. Trochę zrobiona na odczepnego, żeby załatać dziurę.

Taka sobie ta część. Trochę zrobiona na odczepnego, żeby załatać dziurę.

I tu już fabuła mi nie siadła. Dla mnie podobnie jak tomy typu "Gwiezdne dziecko" czy "Aaricia" - fabuła nie dla mnie.

I tu już fabuła mi nie siadła. Dla mnie podobnie jak tomy typu "Gwiezdne dziecko" czy "Aaricia" - fabuła nie dla mnie.

W tym tomie akcja toczy się trochę zbyt lekko, swobodnie. Wątki zbyt szybko się rozwiązują. Jednak wizualnie bez zarzutu. Fabularnie na bardzo dobrym poziomie.

W tym tomie akcja toczy się trochę zbyt lekko, swobodnie. Wątki zbyt szybko się rozwiązują. Jednak wizualnie bez zarzutu. Fabularnie na bardzo dobrym poziomie.

Ojej.
Komiks zaczyna się dobrze, pomysł z wygrzebaniem Galathorna to pomysł z rodzaju tych, które mi się podobają, bo zawsze lubiłem powroty starych twarzy, ale potem… Thorgal zachowuje się kompletnie nienaturalnie, zero strachu w Jotunheimie, nagle jakiś taki figlarz z niego wychodzi, sama intryga też zresztą prosta, z delikatnym Deus ex machina na końcu… Przeciętność.

Ojej.
Komiks zaczyna się dobrze, pomysł z wygrzebaniem Galathorna to pomysł z rodzaju tych, które mi się podobają, bo zawsze lubiłem powroty starych twarzy, ale potem… Thorgal zachowuje się kompletnie nienaturalnie, zero strachu w Jotunheimie, nagle jakiś taki figlarz z niego wychodzi, sama intryga też zresztą prosta, z delikatnym Deus ex machina na końcu… Przeciętność.

Gdy albumy Thorgala zahaczały o tego typu fantastykę, wręcz baśniowe przedstawienie mitologii, to seria wtedy mocno traciła (wyjątkiem był album Gwiezdne dziecko) i najmniej mi się podobały.

Gdy albumy Thorgala zahaczały o tego typu fantastykę, wręcz baśniowe przedstawienie mitologii, to seria wtedy mocno traciła (wyjątkiem był album Gwiezdne dziecko) i najmniej mi się podobały.