Zdziwiło mnie to, że Jeremy tak szybko przywykł do małomiasteczkowego porządku życia i zaledwie po kilku dniach Nowy Jork, który był dla niego domem przez blisko czterdzieści lat, stał się niemal obcym miejscem. Mogę wysnuć z tego jeden wniosek: dom to ludzie a nie budynki i ulice. Tam dom mój, gdzie serce moje itd.
Kolejny raz miłość trafia głównych bohaterów niczym grom z jasnego nieba i w przeciągu zaledwie kilku dni uświadamiają sobie, że nie mogą bez siebie żyć. Historia piękna, choć w oczach realisty mocno naciągana. Ale to w końcu beletrystyka, a nie literatura faktu, więc wszystkie chwyty dozwolone.
Sparks wciąż flirtuje z czytelniczkami stwierdzeniami takimi jak: „Bycie kobietą stanowi czasem duże wyzwanie…”. Nie oszukujmy się, trudno nie zakochać się w historii z happy endem, w której nie do końca idealni bohaterowie walczący z dramatami własnej przeszłości w końcu odnajdują szczęście. Każdy by tak chciał. Miło było choć przez chwilę pożyć w świecie Lexie i Jeremiego.
Co prawda zakończenie było przewidywalne, ale nie wyobrażam sobie innego.

Zdziwiło mnie to, że Jeremy tak szybko przywykł do małomiasteczkowego porządku życia i zaledwie po kilku dniach Nowy Jork, który był dla niego domem przez blisko czterdzieści lat, stał się niemal obcym miejscem. Mogę wysnuć z tego jeden wniosek: dom to ludzie a nie budynki i ulice. Tam dom mój, gdzie serce moje itd.
Kolejny raz miłość trafia głównych bohaterów niczym grom z...