Ponad 80 lat temu żył sobie człowiek, który postanowił zrobić coś tak niesamowitego, że zapewne nie raz był nazywany szaleńcem i samobójcą, a w dzisiejszych czasach prawdopodobnie zebrałby podobne opinie. Jednak to był typ niepoprawnego marzyciela, człowieka o niesłychanie wielkiej wierze we własne siły, który miał na szczęście te opinie głęboko gdzieś i dopiął swego. Kazimierz Nowak w latach trzydziestych XX wieku przemierzył o własnych siłach dziki, niezbadany, niebezpieczny Czarny Ląd z północy na południe i z powrotem. Dzięki tej książce dostajemy do rąk bogato opisaną podróż naszego bohatera, którą przez 5 lat spisywał na kolejnych listach wysyłanych do Polski. Był zdecydowanie jednym z największych podróżników w historii, chociaż w Polsce dopiero od kilku lat zaczyna być o nim głośno. W pamięć zapadają zarówno barwne opisy zachwycających miejsc na jakie trafiał na swojej drodze, jak i te bardziej przykre, w których ujrzał wiele cierpienia i życia tubylców w nieludzkich warunkach. To nie tylko literatura podróżnicza - to również znakomity reportaż, z trafnym spojrzeniem na okrutną politykę kolonialną państw europejskich oraz ludzką chciwość która jak rak coraz bardziej zaczynała pochłaniać Afrykę, a wiele spostrzeżeń oraz prognoz Nowaka po latach okazało się trafnych i ciągle aktualnych.
Książkę czyta się z zapartym tchem, wciąga niesłychanie i trudno się od niej oderwać poznając kolejne losy naszego bohatera. Momentami nie mieści się w głowie jak mógł rowerem przebyć Saharę, czy brnąć naprzód pomimo walki z trudną pogodą, chorobami, nieprzyjaznymi ludźmi, groźnymi zwierzętami oraz upierdliwą biurokracją.
Zacząłem czytać tę książkę wieczorem i udało mi się od niej odkleić nad ranem, gdy zmógł mnie już sen. Często tak czytam książki, jednak tym razem jak już się obudziłem, to czułem się wykończony jakbym rzeczywiście poprzedniej nocy był w ciężkiej podróży, a okrutna Afryka mnie pod koniec przeżuła i wypluła.
Gdy już skończyłem ją czytać ogarnął mnie smutek. Żal, że to już koniec tej podróży, a nasz strudzony podróżnik musi wracać do szarej rzeczywistości, która okazała się dla niego później taka bezlitosna, jakby życie postanowiło podliczyć mu rachunek za taki ogrom szczęścia, niezwykłych przeżyć i ciągłego unikania śmierci w czasie tych pięciu lat.
Jest to także smutek, że nikt z nas już nie ujrzy tej Afryki, której dzikość umierała już podczas tamtej podróży.
Polecam tę lekturę każdemu bez wyjątku.

Ponad 80 lat temu żył sobie człowiek, który postanowił zrobić coś tak niesamowitego, że zapewne nie raz był nazywany szaleńcem i samobójcą, a w dzisiejszych czasach prawdopodobnie zebrałby podobne opinie. Jednak to był typ niepoprawnego marzyciela, człowieka o niesłychanie wielkiej wierze we własne siły, który miał na szczęście te opinie głęboko gdzieś i dopiął swego....