Dziwna to książka. O miłości, a napisana z temperamentem entomologa badającego muszkę owocówkę. Tu widzicie państwo skrzydełko, tu nóżkę, a tu, proszę, główka... Chłodny, rzeczowy styl Autorki ma z pewnością podkreślić emocje, jakimi targana jest bohaterka i nadać całej historii typu "ona kocha, a on nie" większej głębi. Mimo starań wciąż pozostaje jednak banalną historią jakich wiele. Jednocześnie mam wrażenie, że książka, jej styl i sposób podejścia do tematu, świetnie oddaje to coś, co można nazwać istotą współczesnego, szwedzkiego społeczeństwa. Rozumowe podejście, racjonalizowanie uczuć, skrajny pragmatyzm, samotność, osobność, polityczna poprawność, chłód kontra rozdzierające pragnienie bliskości, tęsknota za ciepłem, egzystencjalny ból... I z tego powodu "Bez opamiętania" jest książką bardzo interesującą. I inspirującą. Do tego stopnia, że zainspirował się nią Ruben Östlund, reżyser nagrodzonego Złotą Palmą 2017 w Cannes znakomitego filmu The Squer. W jego filmie jest nawet niemal jeden do jednego przeniesiona rozmowa między bohaterami. Östlund był jednak odważniejszy w swojej diagnozie i dysponuje dużo bardziej rozwiniętymi środkami wyrazu, od czarnej komedii, groteski do dramatu. Lena Andersson gra na jednym tonie. I jedyne co można powiedzieć to to, że jest w tym bardzo konsekwentna. Aż do bólu.

Dziwna to książka. O miłości, a napisana z temperamentem entomologa badającego muszkę owocówkę. Tu widzicie państwo skrzydełko, tu nóżkę, a tu, proszę, główka... Chłodny, rzeczowy styl Autorki ma z pewnością podkreślić emocje, jakimi targana jest bohaterka i nadać całej historii typu "ona kocha, a on nie" większej głębi. Mimo starań wciąż pozostaje jednak banalną historią...