Urocza autobiograficzna opowieść André Acimana o Żydach, których tożsamość nie została nakreślona przez szoah w okresie II wojny światowej. Opisuje ona losy Żydów – Sefaradyjczyków, którzy jeśli chodzi o Europę mają do czynienia z takimi państwami jak Włochy, Francja czy część Turcji na północny zachód od Bosfor i Dardanele. Sefaradyjczycy od aszkenazyjczyków różnią się, obok języka (Sefardyjczycy – ladino, Aszkenazyjczycy – jidisz), rytuałem. Tworzyli niegdyś wpływową wspólnotę na terenie Turcji, co sam autor również opowiada w powieści.

Jest to historia kilku rodzin zamieszkującej Aleksandrię od pierwszej połowy XX wieku. Jest to powieść pełna tęsknoty i nostalgii za minionym czasem pisana z perspektywy dorosłego człowieka. Autor opowiada o swoim dziadku nazywanym Willim (właściwie Aron), prababce, swoich babciach: Księżnej i Świętej, wujach, ciotkach, ojcu i głuchoniemej matce. Autor snuje zachwycająca opowieść o własnej rodzinie bliższej lub dalszej, ludziach często połączonych małżeństwami czy pracą, ale niezbyt jednak dbającymi o pielęgnowanie swoich kulturowych korzeni. Są to ludzie zamożni, gdzie każda rodzina ma mniej lub więcej służących. Nie widać w nich jednak przywiązania do Egiptu, a wypowiedziach często odczuć można pogardę do wszystkiego, co egipskie czy arabskie.

André Aciman opowiada o swojej rodzinie w sposób zabawny, błyskotliwy i wyrazisty.
Poznajemy wspaniale nakreślone sylwetki łącznie z ich zaletami i wadami. Jak to w rodzinie kochają się i kłócą. Byli to ludzie tak jak dziadek Willi zawsze gotowi do zmiany miejsca zamieszkania, zmiany wykonywanego zawodu czy intratnego zajęcia. W dodatku Willy nie stronił od kobiet, szachrajstw, oszustw, od bycia szpiclem, szpiegiem. Zawsze robił to, co akurat mu się opłacało.

Poznajemy również same ówczesne egipskie miasto, gdzie przenikały się wówczas kultury i ich odmiany: arabskie, żydowskie, europejskie. Czytamy o Aleksandrii, która w latach 60. przestaje być miejscem wieloetnicznym, a cudzoziemców zmusza się do wyjazdu. Autor z wielką wnikliwością kreśli niespokojny czas wojny, roku 1965 i 1964. Rodzina Acimana właśnie ze względów politycznych zmuszona była opuścić Egipt. Są to, więc losy rodziny począwszy od lat 20. XX wieku aż po lata 60., do wyjścia z Egiptu.

http://slowemmalowane.blogspot.com/2010/02/andre-aciman-wyjscie-z-egiptu.html

Urocza autobiograficzna opowieść André Acimana o Żydach, których tożsamość nie została nakreślona przez szoah w okresie II wojny światowej. Opisuje ona losy Żydów – Sefaradyjczyków, którzy jeśli chodzi o Europę mają do czynienia z takimi państwami jak Włochy, Francja czy część Turcji na północny zachód od Bosfor i Dardanele. Sefaradyjczycy od aszkenazyjczyków różnią się,...