Główni bohaterowie zbyt dużo tam płaczą. W ogóle są wręcz natarczywie smutni. Ja rozumiem, że w sumie mają powód ale te ryki i dąsy są już nawet nienaturalne.
Nieco bardziej różnorodna książka od Silosu. Ciut więcej tu się dzieje jednak też w większości to bicie piany. Oczywiście sam pomysł jest naprawdę fajny.
Książka jakoś szczególnie mnie nie porwała. Wcale nie czytało się jednym tchem. Naprawdę nie wiem skąd te zachwyty nad nią. Jasne, ostatni gniot to to nie jest, jest kilka fajnych fragmentów, czasem się ożywia lecz ogólnie to jest tak porywająca jak kolejka na izbie przyjęć jakiegoś powiatowego szpitala.
Najbardziej budzący u mnie sympatię bohater to Cień. O, ten nie płacze i nie marudzi:) Szkoda tylko, że pojawia się tak pózno i na tak krótko. Wierzcie lub nie ale to najlepiej naszkicowany bohater w książce. Wiem co piszę. Sam mam takiego Cienia w domu:)
Reasumując - cieszyłem się wczoraj iż dotarłem do końca i mogłem zacząć inną lekturę.

Główni bohaterowie zbyt dużo tam płaczą. W ogóle są wręcz natarczywie smutni. Ja rozumiem, że w sumie mają powód ale te ryki i dąsy są już nawet nienaturalne.
Nieco bardziej różnorodna książka od Silosu. Ciut więcej tu się dzieje jednak też w większości to bicie piany. Oczywiście sam pomysł jest naprawdę fajny.
Książka jakoś szczególnie mnie nie porwała. Wcale nie czytało...