Niewielu jest w Polsce ludzi, którzy spójną argumentacją są w stanie wybić rozmówcę z rytmu bombardując go krystaliczną logiką wywodu, która nie znosi niemal sprzeciwu.

Jan Woleński jest filozofem analitycznym, który zabiera głos w sprawach społecznych, etyki akademickiej, roli kościoła w przestrzeni publicznej. Książka „Jan Woleński. Wierzę w to, co potrafię zrozumieć” jest wywiadem, który z nim przeprowadziło troje dociekliwych ludzi śledzących od lat aktywność profesora na wielu polach.

Wywiad składa się wyraźnie z czterech grup tematycznych. Poruszone są sprawy prywatne, gdzie najciekawsze są opisy powojennych losów Żydów w Polsce i życie akademickie w dobie PRL-u. Z kolei najtrudniejszy fragment, to dyskusja o współczesnym rozumieniu prawdy w ramach logiki i epistemologia istnienia. Trzecia grupa, to dyskusja o wierze i religii, a ostatnia jest luźną rozmową o słabościach i hobby profesora.

Z punktu widzenia czytelnika nieznającego Woleńskiego, najciekawsze są chyba fragmenty o jego rozumieniu współczesnych relacji polsko-żydowskich i często akcentowana krytyczna postawa wobec kościoła i wiary natury religijnej. Ten ostatni temat jest 'wyciągiem' z przekonań logika opisanych w książce "Granice niewiary". Jednak już z tego samego wywiadu da się wyczuć, że byłby w stanie prowadzić z sukcesami debatę z ortodoksyjnymi teologami dowolnej religii, w szczególności dominujących monoteizmów. Wie właściwie wszystko, co może być poruszane w dyskusjach przez oponentów (biorący udział w rozmowie, jako pytający, ksiądz Prusak nawet nie 'startuje' do rywalizacji o argumenty ostateczne). Kto szuka koronnych argumentów - tu je dostanie.

Książka, a właściwie książeczka, jest dobrą gimnastyką intelektualną, jeśli podczas czytania planuje się podążać za myślami profesora w pełni. Musi zadziwiać każdego jego pamięć do przytaczania adekwatnych źródeł ad hoc, pracowitość (ponad tysiąc opublikowanych prac) i jasność sądów różnej natury.

Polecam każdemu do namysłu, do szkolenia się w argumentacji i zapoznania się z nietuzinkowym człowiekiem.

Niewielu jest w Polsce ludzi, którzy spójną argumentacją są w stanie wybić rozmówcę z rytmu bombardując go krystaliczną logiką wywodu, która nie znosi niemal sprzeciwu.

Jan Woleński jest filozofem analitycznym, który zabiera głos w sprawach społecznych, etyki akademickiej, roli kościoła w przestrzeni publicznej. Książka „Jan Woleński. Wierzę w to, co potrafię zrozumieć”...

Ciekawa pod kątem biograficznym. Pod kątem filozoficznym trudno mi się wypowiedzieć. :)

Ciekawa pod kątem biograficznym. Pod kątem filozoficznym trudno mi się wypowiedzieć. :)

Wybitny filozof w wywiadzie rzece z trzema rozmówcami, dwojgiem filozofów, i zakonnikiem opowiada o swoim życiu, filozofii, stosunku do religii, pasji operowej, fascynacji futbolem i wielu innych rzeczach.

Ciekawy to człowiek, nie ukrywa swojej przeszłości otwarcie mówi o członkostwie w PZPR, o swoim żydowskim pochodzeniu, i innych trudnych sprawach. Jest też sporo ciekawych rozważań filozoficznych i etycznych. Ale znajdujemy również fragmenty trudne. I tak, rozdział poświęcony epistemologii a zatytułowany „Prawda i realizm” był dla mnie kompletnie niezrozumiały; zdaje się, że trzeba być dyplomowanym filozofem aby pojąć sens na przykład takiego zdania: „Jeśli jednak dopuścimy reguły empiryczne w ramach antyrealistycznej koncepcji semantycznej, antyrealizm nie ma racji, ponieważ teoriodowodowe reguły uznawania zdań nie wystarczą.”

Najbardziej zainteresował mnie rozdział „Niebo w płomieniach” mówiący o jego stosunku do religii. Mówi: „…ja jestem agnostykiem, ale ze wskazaniem ateistycznym (…). Uważam, że nie potrafię udowodnić ani istnienia Boga, ani nieistnienia Boga, ale muszę wybrać. I wybieram niewiarę.” Ale nie jest to ateista zapiekły, jest otwarty na argumenty, poza tym bardzo był zaprzyjaźniony z arcybiskupem Józefem Życińskim, jest zaprzyjaźniony z Michałem Hellerem.

Główny jego problem z religią jest taki, zve nie rozumie „jak człowiek może być odpowiedzialny wobec Boga, który go stworzył i jest wszechmocny i wszechwiedzący.”. Rozwijając myśl mówi: „Stworzenie człowieka przez Boga, łącznie ze wszechwiedzą, jest tutaj zasadniczym momentem. To właśnie wyklucza wolność i, w konsekwencji, odpowiedzialność. Wielokrotnie o tym rozmawiałem, także z teologami. Starałem się poznać jakieś argumenty, które by – to nie była kwestia nawracania się – pomogły mi zrozumieć, jak to jest w doktrynie. Rozmawiałem na przykład z Tischnerem, a on powiedział, że nie ma racjonalnego rozwiązania. Albo wierzysz w zgodność Boga i ludzkiej wolności, albo nie i koniec. A ja wierzę w to, co potrafię zrozumieć.”

Bardzo to ciekawa, ale i niełatwa książka, trochę jak spotkanie z inteligentnym i otwartym czlvowiekiem. Rzecz nie dla każdego, polecam wszystkim myślącym i nie unikającym trudnych lektur.

Wybitny filozof w wywiadzie rzece z trzema rozmówcami, dwojgiem filozofów, i zakonnikiem opowiada o swoim życiu, filozofii, stosunku do religii, pasji operowej, fascynacji futbolem i wielu innych rzeczach.

Ciekawy to człowiek, nie ukrywa swojej przeszłości otwarcie mówi o członkostwie w PZPR, o swoim żydowskim pochodzeniu, i innych trudnych sprawach. Jest też sporo...

Lektura lekka (nie licząc fragmentów dotyczących współczesnej logiki) i przyjemna. Życie, praca, zainteresowania Jana Woleńskiego.
Z mankamentów: tak około 190 strony zaczęła nawalać redakcja, zwłaszcza w pytaniach osób przeprowadzających wywiad.

Lektura lekka (nie licząc fragmentów dotyczących współczesnej logiki) i przyjemna. Życie, praca, zainteresowania Jana Woleńskiego.
Z mankamentów: tak około 190 strony zaczęła nawalać redakcja, zwłaszcza w pytaniach osób przeprowadzających wywiad.