Napisać coś o prozie Neila Gaimana to tak jakby przenieść się na drugą stronę lustra. Trzeba popłynąć, dać się porwać nieskrępowanej wizji tego człowieka. Jak było tym razem ze mną? Ten zbiór opowiadań lub jak kto woli krótkich form jest zdecydowanie najlepszy z całej trójki. Ma w sobie tą tajemniczość, bajkowość, niedopowiedzenie a jednocześnie wywołuje dreszcz, irytacje czy drażni, co było zresztą celowym zabiegiem pisarza. Odnajdziemy tu 24 opowiadania, napisane plastycznym wręcz uwodzącym językiem. Oczywiście zbiór jak zbiór ma opowiadania lepsze i te gorsze ale tu ciężko byłoby mi wskazać te słabsze, no może poza dwoma wierszami. Nie wiem jak to Gaiman robi ale mimo, że nie każdy tekst da się łatwo i jednoznacznie zrozumieć, to ta magia w nich zawarta przyciąga jak magnes i jednocześnie pozwala spojrzeć na wszystko co nas otacza z nieco innej perspektywy, tej ukrytej w cieniu. Dobra kończąc moje wypociny :D pozostaje mi polecić zbór nie tylko fanom Gaimana ale i wszystkim, którzy pragnęli by dodać do swego życia szczypty niesamowitości.

Napisać coś o prozie Neila Gaimana to tak jakby przenieść się na drugą stronę lustra. Trzeba popłynąć, dać się porwać nieskrępowanej wizji tego człowieka. Jak było tym razem ze mną? Ten zbiór opowiadań lub jak kto woli krótkich form jest zdecydowanie najlepszy z całej trójki. Ma w sobie tą tajemniczość, bajkowość, niedopowiedzenie a jednocześnie wywołuje dreszcz, irytacje...