Zestarzało nam się "Jezioro Bodeńskie" Dygata, oj zestarzało. Nie ten sposób opowiadania, nie ci bohaterowie, nie ta epoka. Nie ma co czarować, w rozrachunkach z polskością Gombro bije Dygata na głowę. Jednak myli się ten, kto myśli, że chcę powieść Dygata odsądzać od czci i wiary. Czytanie jej było dla mnie przyjemnością z co najmniej dwóch powodów. Po pierwsze było jak wyjadanie rodzynek z ciasta, a rodzynek w tekście Dygata jest co niemiara (patrz:cytaty). Po drugie im bardziej nudziłam się samą powieścią, jej konstrukcją, nieznośną dygresyjnością, infantylnością głównego bohatera, tym bardziej wyłaniał mi się z niej obraz samego Pisarza. Charyzmatycznego, błyskotliwego, pięknie władającego piórem, bon vivanta, ale i człowieka, którego czasy, w których żył, niebywale musiały boleć. Z pewnością jego powieści odchodzą powoli do lamusa, ale on sam pozostanie na zawsze w panteonie polskich pisarzy, bez których nasza literatura nie byłaby taka sama.

Zestarzało nam się "Jezioro Bodeńskie" Dygata, oj zestarzało. Nie ten sposób opowiadania, nie ci bohaterowie, nie ta epoka. Nie ma co czarować, w rozrachunkach z polskością Gombro bije Dygata na głowę. Jednak myli się ten, kto myśli, że chcę powieść Dygata odsądzać od czci i wiary. Czytanie jej było dla mnie przyjemnością z co najmniej dwóch powodów. Po pierwsze było jak...