Książkę te oceniałam z dwóch perspektyw.

Książka jako forma - po raz pierwszy miałam przyjemność z audiobookiem i okazało się strzałem w dziesiątkę! NiesamowitA sprawa, ponieważ wykonywałam zwyczajne domowe rzeczy z przyjemnością, bo cały czas miałam uczucie że nie marnuję czasu. Sprzątałam, prałam, zmywałam i robiłam zakupy a w uchu cały czas czytała mi się książka – po prostu CUDOWNIE!. No i dlaczego dopiero teraz sięgnęłam po tę formę książki ale całą pewnością dla AUDIOBOOK mówię tak, tak, tak i jeszcze raz tak.! Polecam wszystkim gorąco. Moja ocena audiobooka to 10/10.

Książka jako treść – niestety nie w moim guście i dobrnęłam do końca tylko dlatego że to mój pierwszy audiobook. Strasznie smutna i przygnębiająca historia no i jak okazuje się po komentarzach, niestety bardzo z życia wzięta.
„Łyżeczka” Izabeli Szyłko to opowieść o trzech pokoleniach kobiet, których życie nie układa się zbyt pomyślnie. Czytelnik ma wrażenie że to nieszczęście jest wręcz przekazywane z pokolenia na pokolenia jak swego rodzaju choroba. Już na samym początku książka zaczyna się ostro, bowiem w pierwszym zdaniu bohaterka mówi, że zabiła własną matkę…. Następnie autorka cofa się w czasie i przedstawia koleje losu, które doprowadziły bohaterkę do tego pierwszego zdania wypowiedzianego w tej książce.
Nie oceniam tej bohaterki i nie usprawiedliwiam, mimo że wiem jak ciężkie mogą być tzw. toksyczne związki. Dobrnęłam do końca tej smutnej historii i stwierdzam tylko, że niestety zakończenie zmierzało cały czas w jednym nieuniknionym kierunku.

Opowieść jest smutna i przerażająco prawdziwa ale uważam że warto ją przeczytać żeby chociaż dowiedzieć się jak tragiczne w skutkach mogą być toksyczne związki nawet między matką i córką. Jednocześnie ostrzegam że Książa trochę przygnębia swą smutną opowieścią.

Książka bierze udział w wyzwaniach czytelniczych „Pod hasłem”

MOJA OCENA: 7/10

Książkę te oceniałam z dwóch perspektyw.

Książka jako forma - po raz pierwszy miałam przyjemność z audiobookiem i okazało się strzałem w dziesiątkę! NiesamowitA sprawa, ponieważ wykonywałam zwyczajne domowe rzeczy z przyjemnością, bo cały czas miałam uczucie że nie marnuję czasu. Sprzątałam, prałam, zmywałam i robiłam zakupy a w uchu cały czas czytała mi się książka –...