Łyżeczka

Krotka historia o tym jak zabić matkę aby wyszło na przypadek.

Klasyczna historia, kiedy do szczęśliwego małżeństwa za dużo wpierdala się mamusi.

Majka i Adam, jakoś powoli układają sobiezycie wg swoich planów, jednak na każdym kroku wszystko wiedzącą mamusia się wtrąca wymądrza i zjawia bez zapowiedzi, wynajdując coraz to głupsze protesty,

Niestety jak wiadomo osobie, która uważa że zawsze ma racje nie przetłumaczy się, że jest inaczej.

Pewnego dnia czara goryczy się przelewa i Majka buntuje się się zabijając matkę. Nie czuje bólu, wstrętu tylko ulgę. I tylko my czytelnicy wiemy co wydarzyło się naprawdę. I to w naszej decyzji leży czy pójdziemy donieść na policję czy nie.

Poczatkowo chciałam przesłuchać książkę w audiobooku - nie było nigdzie dostępnej wersji papierowej. To jakaś makabra. Audiobook czytany na 3 osoby, każda w innym tempie, głos starszej kobiety był tak irytujący, że jedyne co to byłam w stanie wyłączyć to i wziąć się za poszukiwania wersji papierowej.

DRAMATYCZNY audiobook. Powinien być nagrany na nowo w lepszej jakości, z lepszymi lektorami a na pewno ta starsza babeczka do wymiany ludzie!

Krotka historia o tym jak zabić matkę aby wyszło na przypadek.

Klasyczna historia, kiedy do szczęśliwego małżeństwa za dużo wpierdala się mamusi.

Majka i Adam, jakoś powoli układają sobiezycie wg swoich planów, jednak na każdym kroku wszystko wiedzącą mamusia się wtrąca wymądrza i zjawia bez zapowiedzi, wynajdując coraz to głupsze protesty,

Niestety jak wiadomo osobie,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Swojski dramat obyczajowy z "cudowną" mamusią w roli głównej.
Na początek polecą audiobooka, w którym 3 główne postacie mają swoje osobne głosy; znakomicie wypadły G. Barszczewska i M. Buczkowska, trochę słabiej K. Szlenkier.
Mamy historię o nadopiekuńczej i wszystko najlepiej wiedzącej mamusi, która doprowadza do rozpadu małżeństwa, a psychicznie zdruzgotana córka w końcu ... - no właśnie, jak to się skończyło ? ;-)
Choć to oczywisty dramat, to ja niejednokrotnie się uśmiałem, z "bezcennych" uwag mamusi.

Swojski dramat obyczajowy z "cudowną" mamusią w roli głównej.
Na początek polecą audiobooka, w którym 3 główne postacie mają swoje osobne głosy; znakomicie wypadły G. Barszczewska i M. Buczkowska, trochę słabiej K. Szlenkier.
Mamy historię o nadopiekuńczej i wszystko najlepiej wiedzącej mamusi, która doprowadza do rozpadu małżeństwa, a psychicznie zdruzgotana córka w końcu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chciałabym wyżej ocenić tą książkę. Zanim zaczęłam czytać to byłam pewna, że powali mnie na kolana, ale niestety jestem rozczarowana. Fabuła bardzo obiecująca, ale jak dla mnie za mało w niej tragizmu. Wiem co piszę, bo miałam toksyczną matkę, do tego alkoholiczkę. Wiem co to skopane relacje. Miałam nadzieję, że w tej książce odnajdę odrobinę siebie albo, że będę mogła utożsamić się z bohaterką córką, ale nie znalazłam z nią wspólnego języka pomimo podobieństw. Toksyczne relacje, zwłaszcza rodzinne zawsze są skomplikowane i czasem kompletnie niezrozumiałe dla innych. Są też głębokie, wielowymiarowe i zaburzone. Treść książki tego nie pokazuje. Jest zbyt płytka.

Chciałabym wyżej ocenić tą książkę. Zanim zaczęłam czytać to byłam pewna, że powali mnie na kolana, ale niestety jestem rozczarowana. Fabuła bardzo obiecująca, ale jak dla mnie za mało w niej tragizmu. Wiem co piszę, bo miałam toksyczną matkę, do tego alkoholiczkę. Wiem co to skopane relacje. Miałam nadzieję, że w tej książce odnajdę odrobinę siebie albo, że będę mogła...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wspaniałą lektura, matka bohaterki przypomina moja matkę, książka otworzyła moją matczyną ranę, którą leczę długi czas i wyzwoliła sporo łez. Polecam gorąco osobom pracującym z wewnetrzym dzieckiem,lektuta skłania do wielu refleksji nad życiem i emocjami które są w nas głęboko zakorzenione aż tak bardzo, że często nawet nie zdajemy sobie z nich sprawy. Wspaniele aurorka emocje te oddała dawkując je nam w sposób uporządkowany i przemyślany, to nie jest zwykłe czytadło to wspaniała pozycja, wysłuchałam w jeden dzień, dodał że aidiobuk w formie dubbingu jest też fantastyczny na legimi.

Wspaniałą lektura, matka bohaterki przypomina moja matkę, książka otworzyła moją matczyną ranę, którą leczę długi czas i wyzwoliła sporo łez. Polecam gorąco osobom pracującym z wewnetrzym dzieckiem,lektuta skłania do wielu refleksji nad życiem i emocjami które są w nas głęboko zakorzenione aż tak bardzo, że często nawet nie zdajemy sobie z nich sprawy. Wspaniele aurorka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Słuchałam tego audiobooka od końca. Tak mi się pliki otworzyły. Okazało się, że to bynajmniej nie zaszkodziło lekturze, wręcz przeciwnie. Wydaje mi się, że dzięki temu zyskała na wartości. Powracanie do przeszłości, krok po kroku analizowanie wszystkich faktów, aby znaleźć właściwy moment, który sprawił, że główna bohaterka zdecydowała się na krok ostateczny. W oryginalnej wersji sięgamy do odległej przeszłości, w mojej zaczęłam od wydarzeń z dnia wczorajszego. Naprawdę ciekawy zabieg. Jedynie głosy aktorów odrobinę mi przeszkadzały w czerpaniu przyjemności z lektury. Głos mężczyzny irytował mnie do ostatniego rozdziału. Lecz to sprawa absolutnie osobnicza. A tytułowa łyżeczka to pieszczotliwe słówko, jakim nazywała narratorkę babcia. Dziewczynka była jej zdaniem chuda jak łyżeczka, właśnie. Książka ciekawa, lecz nie nazwałabym jej lekturą obowiązkową. Polecam.

Słuchałam tego audiobooka od końca. Tak mi się pliki otworzyły. Okazało się, że to bynajmniej nie zaszkodziło lekturze, wręcz przeciwnie. Wydaje mi się, że dzięki temu zyskała na wartości. Powracanie do przeszłości, krok po kroku analizowanie wszystkich faktów, aby znaleźć właściwy moment, który sprawił, że główna bohaterka zdecydowała się na krok ostateczny. W oryginalnej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zacznę od pretensji: jak można było tak skopać koniec??? Do jego momentu byłam przekonana, że słucham jednej z najlepszych książek opisujących toksyczną relację między matką a córką. Przejaskrawione, wykoślawione, zahaczające o makabreskę zakończenie zepsuło wszystko i z oceny "bardzo dobrej" ostała się "dobra" :/ :/ :/
Do tego momentu jednak wszystko jest zajmujące: styl opowiadania, postacie i wielopiętrowy, skomplikowany związek łączący matkę i jej dziecko. Siatka manipulacji, szantażu emocjonalnego, szarpaniny emocjonalnej robi wrażenie.
Na koniec ostrzeżenie: tylko forma książki. Słuchałam audiobooka i... w zasadzie tylko wspaniała Grażyna Barszczewska w roli matki dała radę. Tu widać przepaść między starą szkoła aktorską a nowym narybkiem. Nisko - średni poziom reprezentuje kobieta odtwarzająca córkę, a kompletne nieporozumienie to głos jej męża. Wyobraźcie sobie symulator głosu "Iwona" w wersji męskiej i to jest właśnie to :/ Zero emocji, tonowania, akcentowania wygłaszanych kwestii. Porażka.

Całość jednak polecam.

Zacznę od pretensji: jak można było tak skopać koniec??? Do jego momentu byłam przekonana, że słucham jednej z najlepszych książek opisujących toksyczną relację między matką a córką. Przejaskrawione, wykoślawione, zahaczające o makabreskę zakończenie zepsuło wszystko i z oceny "bardzo dobrej" ostała się "dobra" :/ :/ :/
Do tego momentu jednak wszystko jest zajmujące: styl...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

'' Łyżeczka '', to nie jakaś górnolotna powieść , pełna kwiecistych frazesów . Nie jest to też zapis samych faktów . Jest to po prostu samo życie ubrane w proste słowa bez ubarwień . Myślę że jest to opowieść potrzebna , zresztą wystarczy poczytać komentarze , by utwierdzić się w tym przekonaniu . Nie jest to historia trzech pokoleń kobiet , jak przeczytałam gdzieś tam w opisach . To trzecie pokolenie najstarsze jest tylko kilka razy wspomniane , po to chyba by wyrobić sobie lepszy pogląd na to dlaczego ta matka postępowała właśnie tak , a nie inaczej . Właściwie cała '' akcja '' toczy się między matką - Mieczysławą , a córką Mają . Rykoszetem obrywa też rodzina Mai , czyli mąż i czteroletni Piotruś . Mnie przeraziła nie matka , ale córka , dorosła kobieta która na wszystkie protesty męża , aby zrobiła coś z zaistniałą sytuacją , odpowiadała '' ale przecież to moja matka ''. Tak jakby to jedno zdanie tłumaczyło wszystko , jakby to że jakaś kobieta jest matką , dawało jej wieczne , dozgonne i niepodważalne prawo do decydowania o życiu swego dziecka do śmierci . Matki oczywiście potrafią osiągnąć to '' prawo '' na przeróżne sposoby , świadomie lub mniej świadomie , ale doskonale potrafią wpędzać w poczucie winy . Dlaczego uważam że to ważna książka ? Ponieważ o takich sprawach niemal się nie mówi . Media są pełne przypadków fizycznego znęcania się wyrodnych matek nad małymi dziećmi . A co ze znęcaniem się psychicznym nad dorosłymi dziećmi ? Tak , to są dorośli ludzie , dorosłe ofiary , które nie potrafią się obronić , bo....nikt ich tego nie nauczył . Trwają więc w tym zaklętym kręgu poczucia winy , żyjąc tak jak mamusia każe i nawet jak matka w końcu odejdzie , normalnie , bez żadnego '' zabijania '' te dorosłe dzieci zostają i nadal nie potrafią żyć swoim życiem , chociaż teoretycznie już mogą...Książkę oczywiście polecam , coś mi mówi że wiele osób mogłoby powiedzieć - '' to moja historia ''

'' Łyżeczka '', to nie jakaś górnolotna powieść , pełna kwiecistych frazesów . Nie jest to też zapis samych faktów . Jest to po prostu samo życie ubrane w proste słowa bez ubarwień . Myślę że jest to opowieść potrzebna , zresztą wystarczy poczytać komentarze , by utwierdzić się w tym przekonaniu . Nie jest to historia trzech pokoleń kobiet , jak przeczytałam gdzieś tam w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedna z tych, które budzą emocje. Zapominam o stylu i wartościach literackich. Bo człowiek tak rozedrgany, że bohatera chce dusić. Wściekły. I wiadomo - zachowaniem złym. Dobre nigdy tak skutecznie nie rozhuśta. Być może emocje to powierzchowne. Proste. Ale są.
Fabuła codzienna. Z domu obok. Skażone relacje trzech kobiet: babki, matki, córki. Faceci w tle, niezdarni by przeciąć narośl. Konsekwencje błędów wracają. Rodzinne tajemnice jak rak. Czas niczego nie leczy. Uwiera bardziej i bardziej. Musi pęknąć. Będzie bolało.
Dla tych, którzy lubią analizować zło. Ja lubię. Nie twierdzę, że psychologia to lotów najwyższych. Rys postaci jest jednak wnikliwy. Są światłocienie - to dobrze. Są przerysowania - rozumiem, że dla dramaturgii niezbędne. Ważne, że nerw mi drgnął.

Jedna z tych, które budzą emocje. Zapominam o stylu i wartościach literackich. Bo człowiek tak rozedrgany, że bohatera chce dusić. Wściekły. I wiadomo - zachowaniem złym. Dobre nigdy tak skutecznie nie rozhuśta. Być może emocje to powierzchowne. Proste. Ale są.
Fabuła codzienna. Z domu obok. Skażone relacje trzech kobiet: babki, matki, córki. Faceci w tle, niezdarni by...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ogromnie szkoda, że ważki problem, jakim jest konflikt pokoleń, został w powieści „Łyżeczka” spłycony i sprowadzony do poziomu narzekań. Nie ma w książce żadnej głębszej refleksji, która nadawałaby tej historii jakąkolwiek wartość, poza poczuciem solidarności z bohaterką i poczuciem, że nie jest się samemu z podobnym problemem na karku.
Ot, banalne sprawy opowiedziane w banalny sposób.
Zakończenie natomiast, wzbudziło we mnie niesmak i zażenowanie. Stanęła mi przed oczami scena, gdy Mieczysława przegląda śmieci córki i narzeka, że tak dużo jedzenia jest wyrzucane lub Majka pozwoliła mu się zepsuć. Dla Majki i jej męża Adama, Mieczysława jest takim zbędnym śmieciem, który się wyrzuca, żeby nie sprawiał kłopotu.
Zdecydowanie nie polecam, chyba, że lubicie słuchać jałowych narzekań!

Forma:
Wysłuchałam audiobooka, do którego przyciągnęło mnie nazwisko Grażyny Barszczewskiej. Ideą było oddanie głosu Majki pani Małgorzacie Buczkowskiej, a narratora pani Grażynie. Sporadycznie, w przytoczonych przez Majkę dialogach, kwestie wypowiadane przez jej męża Adama, wypowiada Ksawery Szlenkier.
Niestety, Majka mówi najwięcej, a to oznacza, że wspaniałego głosu pani Grażyny Barszczewskiej i jej świetnej interpretacji, jest mało.
Małgorzata Buczkowska jako lektora jest według mnie poprawna, ale ani nie zachwyca, ani nie przekonuje, niekiedy nawet denerwowała mnie przeciąganiem głosek. I nie jest to wrażenie, które pojawiło się w wyniku kontrastu z głosem pani Grażyny Barszczewskiej. To jest wrażenie, które pojawiło się od pierwszych chwil słuchania audiobooka, bo to właśnie Małgorzata Buczkowska jako Majka, rozpoczyna opowieść.
Pan Ksawery Szlenkier nie popisał się zupełnie, czytane przez niego kwestie brzmią sztucznie, poza tym sprawiają wrażenie nagranych osobno i wmontowanych, mają też inną głośność niż fragment, do którego je wstawiono.
Całe nagranie, jest pod względem natężenia dźwięku niedopracowane. Fragmenty, które czyta pani Małgorzata Buczkowska nagrane są głośniej, a te, które czyta pani Grażyna Barszczewska ciszej, co zmuszało mnie do regulowania głośności w trakcie słuchania.
Jestem rozczarowana wykonaniem. Wolałabym, zamiast silenia się na minisłuchowisko, wysłuchać porządnie przeczytanej książki, przez lektora z prawdziwego zdarzenia. A najlepiej w interpretacji pani Grażyny Barszczewskiej!
[Cała opinia jest na moim blogu: http://zapiskinaserwetkach.blogspot.com/2016/01/yzeczka-ktora-nie-zachwyca.html]

Ogromnie szkoda, że ważki problem, jakim jest konflikt pokoleń, został w powieści „Łyżeczka” spłycony i sprowadzony do poziomu narzekań. Nie ma w książce żadnej głębszej refleksji, która nadawałaby tej historii jakąkolwiek wartość, poza poczuciem solidarności z bohaterką i poczuciem, że nie jest się samemu z podobnym problemem na karku.
Ot, banalne sprawy opowiedziane w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Łyżeczka” jest książką, która mnie zaskoczyła i poruszyła. Niepozorna okładka, krzyczący nad nazwiskiem autorki (swoją drogą pierwszy raz o niej słyszałam, choć to już druga jej książka!) napis: Przeczytaj, zanim zabijesz swoją matkę. Czego można spodziewać się po takiej lekturze? Super-hiper-duper wysublimowanego opisu rodzinnego mordercy? Sikającego krwią, zwłaszcza po zastawie stołowej, thrillera psychologicznego? Może na pierwszy rzut oka tak, ale jakże pozory mogą mylić…

Zalecenia przed przeczytaniem:

Ubierz piżamę, weź do rąk kubek gorącego kakao i daj się wygadać Majce.
Nie usprawiedliwiaj jej, nie lituj się nad nią, nie wybaczaj i nie tłumacz, tylko spróbuj zrozumieć…

Szylko zapoznaje nas z historią trzech pokoleń kobiet: Hanny (babci Majki), Mieczysławy (matki Majki) i samej Majki. Cofamy się w czasie, żeby przyjrzeć się relacjom panującym w ich rodzinie. Patrzymy na różne opisane wydarzenia zarówno oczami Mieci, jak i Majki (dzięki czemu łatwiej nam zrozumieć, dlaczego zachowują się tak, a nie inaczej i co siedzi w ich głowach/sercach). Główną bohaterką, tytułową „Łyżeczką” jest Majka – trzydziestopięcioletnia architekt wnętrz, szczęśliwa mama uroczego Piotrusia, żona Adama – można by pomyśleć: obraz kobiety spełnionej i na swoim miejscu. Co się stało, że już na początku swojej opowieści oświadcza, że zabiła swoją matkę? Odpowiedź jest prosta i trudna zarazem – chora matczyna miłość, która przytłacza, tłamsi, chce mieć dziecko tylko dla siebie i wie najlepiej, co jest dla niego dobre. Wszystko czyni w dobrej wierze, żeby uchronić swój skarb przed problemami, nie daj Bóg jakąś samodzielnością. Sprawdza i kontroluje, podsłuchuje i włazi w brudnych buciorach w szczęście domowego ogniska. Rozwala skrupulatnie budowane dorosłe, poukładane życie…

Autorce udało się napisać życiową książkę, która porusza bardzo trudną tematykę toksycznej miłości, tak zajmująco, że czyta się ją jednym tchem, a z drugiej strony tak dobitnie, że trafia w sedno, robiąc czytelnikowi mętlik w głowie. Miałam wrażenie, że siedzę z Majką i plotkujemy. Żadna z nas ani razu nie ziewnęła. Ona mówiła, ja słuchałam. Wielokrotnie czułam, że rozumiem ją doskonale, mając wrażenie, że wychowałyśmy się na tym samym podwórku. Świetnie wykreowane postacie (rozbrajający Piotruś), budowane dialogi, wplatane wątki i czasowe przeskoki, które nie robią czytelniczego chaosu, a płynnie wprowadzają w świat trzydziestopięciolatki i jej rodziny, to niewątpliwa zaleta tej książki.

Książki nie polecam osobom, które mają świetne, zdrowo kochające się, pełne rodziny, w których matka jest prawdziwym przyjacielem, a ojciec oparciem i podporą dobrych relacji. Jeśli komuś jednak będzie brakowało choćby jednego z tych „składników”, to zachęcam do lektury, chociażby po to, żeby móc powiedzieć: „kurcze, może jednak nie jest u mnie tak tragicznie, jak mi się wydawało?”.

Opinia opublikowana na moim blogu: www.erpgadki.pl/blog

„Łyżeczka” jest książką, która mnie zaskoczyła i poruszyła. Niepozorna okładka, krzyczący nad nazwiskiem autorki (swoją drogą pierwszy raz o niej słyszałam, choć to już druga jej książka!) napis: Przeczytaj, zanim zabijesz swoją matkę. Czego można spodziewać się po takiej lekturze? Super-hiper-duper wysublimowanego opisu rodzinnego mordercy? Sikającego krwią, zwłaszcza po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to