Książka podobała mnie się bardziej niż "Biała Masajka". Być może dlatego,że bohaterka i autorka już dojrzała, co nieco drażniło mnie w 1 części przygód Corinne. Wtedy wydawała mi się taka dziecinnie myśląca, o tym,że wojownik Samburu jest jej wielką miłością i to na całe życie. Jednak życie w Afryce bardzo ją zmieniło. Musiała radzić sobie sama w wielu trudnych i ekstremalnych sytuacjach. Natomiast w "Żegnaj Afryko.." Corinne przenosi sie do rodzimej Szwajcarii, gdzie zaczyna układać sobie nowe życie, wraz z ukochaną córeczką Napirai, którą bardzo polubiłam. Jest piękną dziewczynką (do książki są załączone zdjęcia), mądrą, wspierającą mamę w jej marzeniach, np podczas wspinaczki na Kilimandżaro. Corinne znajduje sobie nowych przyjaciół, a także "odświeża" stare znajomości i przyjaźnie (spotkanie klasowe, miłość do Markusa). Ponadto Corinne znajduje sobie pracę, kilkakrotnie ją zmieniając. Żyje jej się dobrze w Szwajcarii, lecz ciągle wspomina i porównuje do swojego życia w Afryce. Nadal utrzymuje kontakt ze swoją rodziną z Kenii, szczególnie z Jamsem, który jako jedyny jest piśmienny. Chodzi do szkoły i dzięki niemu dowiaduje się co słychać u jej męża/byłego męża, bowiem wzieła rozwód. Na szczęście udaje jej się powrócić na chwilę do Afryki, by spełnić jedno ze swoich marzeń - stanąć na dachu Afryki. Udało się.

Książka podobała mnie się bardziej niż "Biała Masajka". Być może dlatego,że bohaterka i autorka już dojrzała, co nieco drażniło mnie w 1 części przygód Corinne. Wtedy wydawała mi się taka dziecinnie myśląca, o tym,że wojownik Samburu jest jej wielką miłością i to na całe życie. Jednak życie w Afryce bardzo ją zmieniło. Musiała radzić sobie sama w wielu trudnych i...