Kilka lat temu urzekła mnie klasyczna literatura angielska, dlatego "Północ i Południe" jest jak powrót w znane i miłe strony. Elizabeth Gaskell wpisuje się gdzieś pomiędzy Jane Austen a siostry Brontë. Uosabia brytyjski klimat, który kojarzy mi się z charakterystycznym opisywaniem społeczeństwa i miłości, ale nie powtarza się. Nie dominuje u niej humor czy gotycka atmosfera, za to bardziej proza życia i prostota. Zestawia ze sobą różniących się mieszkańców Północy i Południa oraz pokazuje, że ostatecznie po wielu przejściach mogą się oni do siebie zbliżyć.

W "Północy i Południu" głównymi bohaterami są Margaret Hale i John Thornton. Nie będę zdradzać z jakich powodów panna z Południa znalazła się w zadymionym Milton i tam poznała właściciela fabryki, ale mogę powiedzieć, że jej nowe życie nie będzie usłane różami, a wręcz przeciwnie. Od początku nie przypadła mi do gustu, jednak na skutek pewnych wydarzeń wzbudziła we mnie współczucie i ostatecznie sympatię. Mogłabym stwierdzić, że ich wspólna historia zakończyła się szczęśliwie, lecz ile bólu i niepewności musieli znieść, żeby odnaleźć wspólne światełko w tunelu.

Gaskell w swoim utworze porusza szereg trudnych tematów, które generalnie dotyczą każdego z nas, z upływem lat nie zestarzały się one, co najwyżej zmieniły formę na współczesną. U niej miłość jest powściągliwa, powolna i nieidealna. Społeczeństwo natomiast podzielone, jedni nie rozumieją drugich i sporo rzeki w wodzie musi upłynąć, żeby coś się zmieniło. Mój opis wydaje się dość smutny, ale "Północ i Południe" pomimo tego nie działa przygnębiająco. Obrazuje nam siłę rodziny i charakteru.

Jeśli ktoś chciałby przeczytać coś na wskroś angielskiego, ale napisanego przez mniej znaną autorkę, która posiada swój własny styl, to gorąco polecam tę książkę.

Kilka lat temu urzekła mnie klasyczna literatura angielska, dlatego "Północ i Południe" jest jak powrót w znane i miłe strony. Elizabeth Gaskell wpisuje się gdzieś pomiędzy Jane Austen a siostry Brontë. Uosabia brytyjski klimat, który kojarzy mi się z charakterystycznym opisywaniem społeczeństwa i miłości, ale nie powtarza się. Nie dominuje u niej humor czy gotycka...