To powieść jest przedziwną konstelacją emocji, narracji i przenikających się płaszczyzn na jakich toczy się akcja. Narrator to sam Emmanuel Carrere i został tak ukazany, że czytający cały czas zastanawia się na ile opowieść to przeplatanka prawdziwych dziejów pisarza i jego rodziny, a na ile fikcja literacka. Całość narracji sprawia, iż nie wiemy co jest prawdą, a co grą z czytelnikiem. W tak ustalonej formie historia związku bohatera, a potem destrukcyjnej miłości tym bardziej intryguje, zastanawia i wchłania.

Dość dawno nie czytałem powieści autora znad Sekwany i muszę przyznać że po stosach kryminałów skandynawskich i polskich - wielu z nich bardzo dobrych - to znakomita odskocznia i powiew świeżości. Wyjątkowe spojrzenie na relację damsko-męską nacechowane wolnością, brakiem oporów i pozoranctwa. Nie wiem czy i jaki zabieg zastosował autor, ale mimo narastającej toksyczności w tym związku czuje się dziwną swobodę życia bohaterów, a retrospekcje niedawnych namiętności przeplatane z „dziś” walącym pięścią w nos, w tej coraz bardziej rozpaczliwie asymetrycznej relacji, tworzą całość, która potrafi zagrać na emocjach.

To dziwna i dobra książka. Dodatkowy plus za ukazanie obrazu rosyjskiej prowincji i jej absurdów.

To powieść jest przedziwną konstelacją emocji, narracji i przenikających się płaszczyzn na jakich toczy się akcja. Narrator to sam Emmanuel Carrere i został tak ukazany, że czytający cały czas zastanawia się na ile opowieść to przeplatanka prawdziwych dziejów pisarza i jego rodziny, a na ile fikcja literacka. Całość narracji sprawia, iż nie wiemy co jest prawdą, a co grą z...