W recenzji Zwierzoduchów mówiłam, że akcja rozwijała się bardzo powoli, a dopiero na końcu wydarzyło się coś znaczącego i miałam nadzieję, że w tym tomie będzie inaczej. Niestety się pomyliłam. Było dokładnie tak samo. Mimo, że przytrafiały się im pewne trudności miałam wrażenie, że były one bardzo błahe i służyły tylko zapełnieniu stron. Dodatkowo myślałam, że relacje bohaterów ze zwierzoduchami w końcu pójdą na przód. Także nie. Były one praktycznie takie same jak w pierwszej części. Jednak cały czas miałam wrażenie, że nie jest to tylko wina dzieci, ale także zwierzoduchów (może oprócz Briggana), które oprócz chwil, gdzi groziło im niebezpieczeństwo nie okazywały nic prócz ignorancji.
Podobało mi się jednak to, że bohaterowie stali się bardziej samodzielni i nauczyli się walczyć - praktycznie całą drogę przebyli sami, zdani na siebie i na własne umiejętności. Odczuwałam wrażenie, że nie czytam o dzieciach, ale o kimś znacznie starszym. Plus należy się także za to, czego najbardziej się obawiałam - innego stylu pisania. Jako, że autorką tej części jest pani Stiefvater, a poprzedniej Brandon Mull. Jednak przyznaje, że nie. Autorka idealnie wpasowała się w swojego poprzednika

reszta recenzji na blogu -> http://naostatniejstronie1.blogspot.com/2016/01/16-polowanie-maggie-stiefvater.html

xoxo
our_compilation

W recenzji Zwierzoduchów mówiłam, że akcja rozwijała się bardzo powoli, a dopiero na końcu wydarzyło się coś znaczącego i miałam nadzieję, że w tym tomie będzie inaczej. Niestety się pomyliłam. Było dokładnie tak samo. Mimo, że przytrafiały się im pewne trudności miałam wrażenie, że były one bardzo błahe i służyły tylko zapełnieniu stron. Dodatkowo myślałam, że relacje...