Czytanie książek Schmitta to czysta przyjemność. Tak też było i tym razem. Historia dotyczyła kilku osób,których dzieliło właściwie wszystko,a łączyło wspólne miejsce zamieszkania czyli pewien plac w Brukseli i male żółte karteczki. Każda osoba otrzymywała wiadomości z miłosnymi wyznaniami myśląc,iż pochodzą one od ich drugiej polowy. Jednak ktoś zrobił im ogromnego psikusa,bowiem liściki te pochodziły od jednej i tej samej osoby. Jej tożsamość autor zdradził dopiero na końcu książki,lecz była ona dla mnie dużym zaskoczeniem. Mozaika charakterów,tożsamości oraz uczuć w jednej powieści,miłość,pożądanie,namiętność,zazdrość przeplatająca się z niewiedzą,niechęcią czy zakłopotaniem. I choć momentami miałam wrażenie,że gdzieś już to czytałam,że to już było, że Schmitt "odgrzewa" niektóre wątki z poprzednich książek,to czytałam z wielkim zaangażowaniem. Doceniam w jego twórczości to,że potrafi przedstawić miłość i towarzyszące jej emocje w sposób trudny,pokonujący na swojej drodze wiele przeszkód, a nie robi tego w sposób idealny i prosty jak w niektórych książkach,skłania do refleksji,a nie do marzeń.

Czytanie książek Schmitta to czysta przyjemność. Tak też było i tym razem. Historia dotyczyła kilku osób,których dzieliło właściwie wszystko,a łączyło wspólne miejsce zamieszkania czyli pewien plac w Brukseli i male żółte karteczki. Każda osoba otrzymywała wiadomości z miłosnymi wyznaniami myśląc,iż pochodzą one od ich drugiej polowy. Jednak ktoś zrobił im ogromnego...