Książka czytana lata temu, ale to jedna z dwóch najgorszych książek jakie czytałam. Pamiętam, że brakowało mi w niej jakiejś głębi, napięcia. Dla mnie ona była o niczym. Zero emocji. Napisana źle. Miałam wrażenie że poszczególne wątki się nie łącza. Po prostu przeczytałam ją, ponieważ nie lubię zostawiać książek niedokończonych.

Książka czytana lata temu, ale to jedna z dwóch najgorszych książek jakie czytałam. Pamiętam, że brakowało mi w niej jakiejś głębi, napięcia. Dla mnie ona była o niczym. Zero emocji. Napisana źle. Miałam wrażenie że poszczególne wątki się nie łącza. Po prostu przeczytałam ją, ponieważ nie lubię zostawiać książek niedokończonych.

Bardzo dobra książka, już po paru stronach wiedziałem, że miło będzie spędzać czas z dziennikarzem Einarem w islandzkim miasteczku na północy. To zachęta do poznania kolejnych książek tego autora, którego nazwisko niestety bardzo trudno mi zapamiętać.

Bardzo dobra książka, już po paru stronach wiedziałem, że miło będzie spędzać czas z dziennikarzem Einarem w islandzkim miasteczku na północy. To zachęta do poznania kolejnych książek tego autora, którego nazwisko niestety bardzo trudno mi zapamiętać.

W 43

W 43

Plusy:

- kolejna przeczytana książka w 2017;
- Islandia (ciekawy pomysł na lokalizację, wstawki po islandzku też były w porządku);
- końcówka książki, gdzie rzeczywiście widać, że coś, co oznaczyłam jako ,,masochizm intelektualny" mogło mieć jakiś potencjał.

Minusów jest zdecydowanie więcej. Nie mam pojęcia czy tłumaczenie było dosłowne, czy książka nie przeszła należytej korekty, jednakże nigdy nie widziałam takiego sposobu zapisywania dialogów. Od kiedy konstruuje się go tak?

Ja:
- Ładnie dzisiaj.

On:
- No, nawet.

Strona techniczna leży po całości, a autor nie był w stanie zainteresować potencjalnego czytelnika: jedyne postacie, które jakkolwiek zwróciły moją uwagę to rodzeństwo Valgardsson. Młodszego było mi zwyczajnie szkoda, a starszy był takim zUem wcielonym, że nawet sam twórca nie raz, nie dwa pomylił jego imię~. Nie, to nie Skalferin (jak i widnieje w opisie książki...),Sharphedinn też nie.
Abstrahując od kwestii imion, zastanawiam się ile można męczyć wątek z papugą, podobnie jak z lokalnymi wandalami.

Będąc szczerą, skończyłam ,,Sztukę grzechu" tylko dlatego, że nie chcę dorzucać kolejnej pozycji na półkę z niedokończonymi. Daleko mi do polecania jej, chyba że ktoś preferuje źle napisane książki: zarówno fabularnie, jak i technicznie.

Plusy:

- kolejna przeczytana książka w 2017;
- Islandia (ciekawy pomysł na lokalizację, wstawki po islandzku też były w porządku);
- końcówka książki, gdzie rzeczywiście widać, że coś, co oznaczyłam jako ,,masochizm intelektualny" mogło mieć jakiś potencjał.

Minusów jest zdecydowanie więcej. Nie mam pojęcia czy tłumaczenie było dosłowne, czy książka nie przeszła należytej...

W kategorii ubaw po pachy zajmuje wysoką pozycję.
Autor starał się stworzyć wielkomiejski kryminał w niespełna trzystutysięcznej Islandii, jako dodatkowe utrudnienie wybierając na miejsce akcji siedemnastotysięczne miasteczko Akureyri. No nie udało się. Zamiast klimatycznej, tajemniczej, dzikiej Islandii, dostajemy ( niechcianą) parodię śledztwa dziennikarskiego.

W kategorii ubaw po pachy zajmuje wysoką pozycję.
Autor starał się stworzyć wielkomiejski kryminał w niespełna trzystutysięcznej Islandii, jako dodatkowe utrudnienie wybierając na miejsce akcji siedemnastotysięczne miasteczko Akureyri. No nie udało się. Zamiast klimatycznej, tajemniczej, dzikiej Islandii, dostajemy ( niechcianą) parodię śledztwa dziennikarskiego.

Pomyliłem się! Pierwszy raz przy czytaniu książki miałem nieodparte wrażenie, że to nic wartego uwagi, że przecierpię jakoś, przewertuje strony i oddam do biblioteki.
Jednak było to złudzenie (może to świadczy o geniuszu autora, skoro nigdy wcześniej nie przeżyłem czegoś takiego?).
Przeczytałem już kilka książek kryminalnych w islandzkim środowisko osadzonych. Tym razem jest mroczniej niż zazwyczaj (choć cytaty zamieszczone w powieści trochę mnie raziły aż do końca),a historia kończy się nagłym zwrotem akcji.
"Ten, kto nigdy nie zgrzeszył, nie jest człowiekiem" - przypomina mi to coś rodzimego... :) Kolejny plus dla książki.

Pomyliłem się! Pierwszy raz przy czytaniu książki miałem nieodparte wrażenie, że to nic wartego uwagi, że przecierpię jakoś, przewertuje strony i oddam do biblioteki.
Jednak było to złudzenie (może to świadczy o geniuszu autora, skoro nigdy wcześniej nie przeżyłem czegoś takiego?).
Przeczytałem już kilka książek kryminalnych w islandzkim środowisko osadzonych. Tym razem...

Osoba znająca rzadki język nie musi być dobrym stylistą, aby przetłumaczyć książkę Dobrze jednak, by przynajmniej znała polską ortografię. Od poprawiania błędów jest korektor - i został przez wydawnictwo zatrudniony - nazwisko jest w stopce redakcyjnej. Kiedy napotkałam zdanie: "Wprowadzamy się od razu do starych, wymalowanych żółtą ochrą, pomieszczeń po hurtowni, która zaczyna sypać się ze ścian." To, mimo wizji spadającej ze ściany hurtowni, jakoś jeszcze ścierpiałam. Gorzej było, gdy "facet chodził po plaży w gadkach". Książkę definitywnie zamknęłam, kiedy natrafiłam na zwrot "obstrachując od" Nie wiem, czy korektorka skończyła jakąś szkołę - może miała zdolności do śpiewu albo gotowania - na pewno jednak nie powinna pracować w wydawnictwie. Szkoda, bo książka napisana przez islandzkiego autora mogła być ciekawa. Dno wydawnicze !

Osoba znająca rzadki język nie musi być dobrym stylistą, aby przetłumaczyć książkę Dobrze jednak, by przynajmniej znała polską ortografię. Od poprawiania błędów jest korektor - i został przez wydawnictwo zatrudniony - nazwisko jest w stopce redakcyjnej. Kiedy napotkałam zdanie: "Wprowadzamy się od razu do starych, wymalowanych żółtą ochrą, pomieszczeń po hurtowni, która...

Powinnam dostać medal za to,że dotrwałam do ostatniej strony.

Powinnam dostać medal za to,że dotrwałam do ostatniej strony.

zajefajna, mój panie

zajefajna, mój panie

2011

2011