Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam wrażenie, że wszystkie książki pisane w pierwszej osobie czasu teraźniejszego, maja jednego autora :) Są jakieś takie... płytkie i podobne do siebie.
Czyta się szybko, w miarę przyjemnie, drażniły nieco manieryczne już w pewnym momencie zagrania typu: "otwieram kopertę. I wtedy moje życie eksploduje". Oczywiście okazuje się, że nic takiego strasznego się nie stało.
Będąc świeżo po lekturze 'Wstydu', zauważyłam, że autor ma jakiś fetysz i każe swoim bohaterkom obgryzać skórki przy paznokciach. Robią to tak skutecznie i z werwą, że potem zlizują krew o metalicznym posmaku :)
Fabularnie: kompletnie nie rozumiem braku mobilności pewnej urzędniczki podatkowej z Małopolski.

Mam wrażenie, że wszystkie książki pisane w pierwszej osobie czasu teraźniejszego, maja jednego autora :) Są jakieś takie... płytkie i podobne do siebie.
Czyta się szybko, w miarę przyjemnie, drażniły nieco manieryczne już w pewnym momencie zagrania typu: "otwieram kopertę. I wtedy moje życie eksploduje". Oczywiście okazuje się, że nic takiego strasznego się nie...

Zanim sięgnęłam po tę pozycję, znałam już 'Wojnę..." oraz 'Innych ludzi' a także przypadkiem (po przerzuceniu się na e-booki zdarzają się niespodzianki i człowiek natrafia na zaskakujące pozycje) zaczęłam czytać 'Duszę światową'. No i w wywiadzie tym sama Dorota świetnie zrecenzowała 'Kochanie, zabiłam nasze koty':
„Przez pierwsze miesiące pracy nad 'Kotami' świat przedstawiony, który tworzyłam, miał dla mnie pozór dosłowności, myślałam, że to będzie powieść realistyczna, no, może pseudorealistyczna. Ale jednocześnie byłam nim jakaś zmieszana, nie mogłam dojść do tego, co tam nie gra, wszystko co napisałam, zdawało mi się płytkie, fałszywe, teatralne.”
I dokładnie takie jest (nawet po wprowadzeniu motywu oceanu, który zdaniem autorki ratuje książkę)! Okazuje się, że tylko frenetyczna narracja w rytmie stroboskopu nadaje pozorów głębi i prawdziwości prozie Masłowskiej. Smuteczek, bo ile można czytać ‘Wojnę…’ pod innym tytułami?

Zanim sięgnęłam po tę pozycję, znałam już 'Wojnę..." oraz 'Innych ludzi' a także przypadkiem (po przerzuceniu się na e-booki zdarzają się niespodzianki i człowiek natrafia na zaskakujące pozycje) zaczęłam czytać 'Duszę światową'. No i w wywiadzie tym sama Dorota świetnie zrecenzowała 'Kochanie, zabiłam nasze koty':
„Przez pierwsze miesiące pracy nad 'Kotami' świat...

Słabe to jak barszcz, nawet w kategorii 'czytadło'.

Słabe to jak barszcz, nawet w kategorii 'czytadło'.