Muszę przyznać, że trudno jest ocenić tę powiesć, nie mogę przyznać jej zbyt dużo gwiazdek, ale zdecydowanie zasługuje ona na pozytywną ocenę.

Ciekawe jest to, że nie poznajemy imienia głównego bohatera… i muszę przyznać, że pomyślałam o tym dopiero po ukończeniu książki ) Najwidoczniej bystrością nie grzeszę)
Nie wiem, w jakim celu została napisana ta powiesc .. ale ja dopatruje się w niej czegos magicznego.. Jakoś trudno mi uwierzyc, że stary Don Rafaniello był normalnym czlowiekiem… dla mnie postać tą ma jakiś symboliczne znaczenie .. Ja dopatruje się w nim Anioła, który towarzyszył bohaterowi w momencie, gdy nie było przy nim nikogo innego. Anioł ten odszedł dopiero wówczas, gdy chłopiec nie potrzebował już jego opieki.
Ostatnią symboliczną scena.. Chłopiec rzuca w końcu boomerang (swoje dzieciństwo, słabości, niepewność, samotność.. ) odchodzi również Don Rafaniello/Anioł, którego opieka staje się już zbędną, “duży cien”/ właściciel kamienicy, z którym zmaga się Maria zostaje pokonany..Nic nie stoi juz na przeszkodzie do dorosłego i wspolnego życia dwoch zakochanych nastolatkow.

Muszę przyznać, że trudno jest ocenić tę powiesć, nie mogę przyznać jej zbyt dużo gwiazdek, ale zdecydowanie zasługuje ona na pozytywną ocenę.

Ciekawe jest to, że nie poznajemy imienia głównego bohatera… i muszę przyznać, że pomyślałam o tym dopiero po ukończeniu książki ) Najwidoczniej bystrością nie grzeszę)
Nie wiem, w jakim celu została napisana ta powiesc .. ale ja...