Wydaje mi się, że to musi być niesamowicie wielka i piękna łaska, gdy ktoś, kto na co dzień ma niewiele wspólnego z Kościołem, deklaruje się jako ateista lub agnostyk, nagle doświadcza czegoś, co całkowicie zmienia jego sposób myślenia, co sprawia, że zaczyna wierzyć. Właśnie takiego „cudu ponownych narodzin” doświadczył, jak sam deklaruje, Eben Alexander. I jak się okazuje – nie tylko on. A całą tę historię można przeczytać w książce „Mapa nieba”.

Eben Alexander jest cenionym neurochirurgiem, który wcześniej nie wierzył, że po śmierci cokolwiek istnieje. Swoje myślenie zmienił dopiero za sprawą „cudu”, jakiego doświadczył, będąc w śpiączce farmakologicznej. Miał wtedy okazję przekonać się, że „Niebo istnieje naprawdę”, a swoje doświadczenie dokładnie opisał w książce pt. „Dowód”. Natomiast „Mapa nieba” jest poniekąd potwierdzeniem istnienia Nieba – potwierdzają to inne osoby, które, jak twierdzą, miały podobne niezwykłe doświadczenie, które utwierdziło ich w przekonaniu, że śmierć to nie koniec, że po śmierci jest „coś jeszcze”.

W książce „Mapa nieba” E. Aleksander opowiada między innymi o tym, jak po jego doświadczeniu, po przebudzeniu się ze śpiączki i po cudownym, szybkim powrocie do pełni sprawności, ludzie zaczęli coraz częściej do niego zagadywać, opowiadać mu o tym, że sami też przeżyli coś podobnego, że także są głęboko przekonani o istnieniu czegoś po śmierci. Ponadto autor podejmuje szersze rozważania o życiu po śmierci: nawiązuje do zapisków filozofów i naukowców, porównując ich, często bardzo różnorodne, refleksje – także potwierdzające istnienie Nieba!

Tak ogólnie, czasami ciężko czyta się takie książki, w których na co drugiej stronie czytamy o czymś „nadzwyczajnym”, „cudownym”, wręcz niemożliwym, żeby mogło wydarzyć się naprawdę. Takie teksty można czytać albo zupełnie bezkrytycznie i uważać, że są absolutnie prawdziwe, albo – tak jak w moim przypadku – być trochę jak św. Tomasz Apostoł i lekko niedowierzać. Oczywiście nie poważam tego, że Niebo istnieje naprawdę, ale trochę mam mieszane uczucia, gdy czytam historię dr Ebena. Chociażby, gdy czytam o tym, jak autor nawiązuje do medytacji wspomaganej dźwiękiem. Teoretycznie nawet medytując fragmenty Pisma Świętego można „wspomagać się” muzyką, ale… mam wrażenie, że dla autora to doświadczenie ma zbyt wielką wartość. Ale być może to dlatego, że mnie „uczono”, że wiara nie powinna opierać się tylko na doświadczeniu – czasami możemy nic nie odczuwać – a mimo wszystko powinniśmy „nie ustawać w modlitwie”.

„Jeśli ktoś (…) chce być blisko Pana, kimże jestem ja, by go osądzać?” – to skrócona wersja wypowiedzi papieża Franciszka, który odnosił się w niej do osób homoseksualnych, ale myślę, że to samo zdanie można odnieść także do osób, które poszukują Boga w różnych religiach. Nie da się od razu odkryć i przekonać do chrześcijaństwa, szczególnie, gdy ktoś żyje w kraju, w którym na przykład większość społeczeństwa wyznaje hinduizm czy islam. Myślę, że dochodzenie do poznania prawdziwej Miłości Jedynego Boga jest procesem, a sama możliwość takiego poznawania – wielką łaską, którą Pan Bóg chce obdarować każdego – każdego we właściwym momencie. Dlatego doświadczenie Ebena, choć tak bardzo różne od moich „doświadczeń”, uważam za coś pięknego. W końcu – każdemu z nas jest potrzebne „coś innego”, by móc być szczęśliwym przy Bogu.

Wydaje mi się, że to musi być niesamowicie wielka i piękna łaska, gdy ktoś, kto na co dzień ma niewiele wspólnego z Kościołem, deklaruje się jako ateista lub agnostyk, nagle doświadcza czegoś, co całkowicie zmienia jego sposób myślenia, co sprawia, że zaczyna wierzyć. Właśnie takiego „cudu ponownych narodzin” doświadczył, jak sam deklaruje, Eben Alexander. I jak się okazuje...