Ludzie, przeżyłam właśnie jeden z największych zawodów czytelniczych tego roku i zamierzam się wyżalić.
Po rewelacyjnej drugiej części potrzebowałam trochę czasu, żeby otrząsnąć się z nadmiaru okrucieństwa, które w niej panowało. Odczekałam więc, przeczytałam kilka lżejszych pozycji, wzięłam głęboki oddech i zaczęłam czytać.
Ostatnia część „Pana na Wisiołach” zaczyna się pięć lat po wydarzeniach z „Krzyku mandragory”. Smutowie są po rozwodzie. Tymoteusz umieszczony został w zakładzie psychiatrycznym dla „bestii”, a Magda z Czarkiem mieszkają w Bełchatowie. Owocem obietnicy, danej Gajgarowi, jest pięcioletnia Amelia, chora na progerię (tego chyba plan nie przewidywał).
Po zmianie miejsca akcji, cała książka straciła dla mnie swój klimat. Przestała przerażać, a zaczęła nużyć. Większość jest przegadana, pisana jakby bez pomysłu i kompletnie na siłę.
Część wątków jest niezrozumiała, jakby autor stracił ten dar budowania i utrzymywania napięcia, którym tak czarował w pierwszej części, a w drugiej rozwinął do mistrzowskiego poziomu. Bardzo często łapałam się na tym, że zastanawiam się, po co właściwie ta część została napisana. I nadal nie wiem, po co, pomijając oczywiście aspekt finansowy.
Zaryzykuję nawet stwierdzenie, że wynudziłam się przy tej lekturze. Przez chwilę liczyłam jeszcze, że pod koniec książki wena wróci do autora i zakończenie będzie z przytupem, ale nic takiego nie nastąpiło.
Mimo wszystko nie żałuję znajomości z Wisiołami. Warto było, dla znakomitych dwóch części, które zostaną w pamięci na dłużej. Kulpa wykonał kawał naprawdę dobrej roboty i nie zamierzam go skreślać tylko dlatego, że ostatnia część nie przypadła mi do gustu.
Cóż, druga część była, w moim przekonaniu, tak cudownie mroczna, że trudno było teraz autorowi przeskoczyć samego siebie. I nie przeskoczył. Może jednak warto było nieco rozbudować drugą część i na niej zakończyć?
https://www.facebook.com/ksiazkikawaija/

Ludzie, przeżyłam właśnie jeden z największych zawodów czytelniczych tego roku i zamierzam się wyżalić.
Po rewelacyjnej drugiej części potrzebowałam trochę czasu, żeby otrząsnąć się z nadmiaru okrucieństwa, które w niej panowało. Odczekałam więc, przeczytałam kilka lżejszych pozycji, wzięłam głęboki oddech i zaczęłam czytać.
Ostatnia część „Pana na Wisiołach” zaczyna się...