Bronagh po śmierci rodziców stroni od ludzi, boi się zranienia. Jeśli nie będzie utrzymywać z nikim kontaktu, nie narazi się na bolesne załamanie. Jedyną osobą, którą do siebie dopuszcza, jest jej starsza siostra. Na jej drodze pojawia się Dominic – chłopak, który nieustannie przebywa w centrum uwagi. Kiedy przenosi się ze Stanów do Dublina, zwraca uwagę wszystkich, wszystkich prócz pewnej brunetki…

Książki „Dominic” i „Bronagh” mają swoje lepsze i gorsze strony. Może zacznę od tego, że bohaterowie jak na mój gust są nieco irytujący. Nie mam nic przeciwko sporadycznym przekleństwom, ale nadmierna wulgarność sprawia, że odechciewa mi się czytać daną książkę. Do tego brak szacunku do siebie nawzajem i nastolatki zgrywające dorosłych, to trochę za dużo jak na mnie. Parę razy zdarzyło się również, że zaczęłam się nudzić, zwłaszcza w pierwszym tomie.

Z drugiej strony historia sama w sobie mi się podobała, zdecydowanie o wiele lepiej wykreowane zostały postacie męskie (Bronagh jest infantylna, kapryśna i ogólnie całe szczęście jest tylko postacią fikcyjną, ponieważ chyba bym z taką nie wytrzymała). Zdarzyło mi się przy tej serii zaśmiać, a mało która książka tego dokonuje. Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie przyznała małego plusa, za lekki wątek kryminalny.

Autorka powinna popracować nad swoim stylem oraz dialogami, które zawierają dużą ilość niewyszukanych frazesów. Historia niedojrzałej miłości ludzi w wieku osiemnastu lat, którzy są pełnoletni wyłącznie na papierze, a mentalnie pozostają zagubionymi dziećmi, poprzeplatana z bójkami (również między dziewczynami), obrazem szkoły rodem z poprawczaka, problemami oderwanymi od rzeczywistości… Według mnie L. A. Casey trochę poniosło z poziomem niegrzeczności, wszystko ma swoje granice. Zabrakło czegoś dla równowagi. Jedno muszę przyznać, seria „Bracia Slater” jest kontrowersyjna i inna od tego typu powieści. Z całą pewnością trzeba do niej podchodzić z dystansem.

Drugi tom jest tak naprawdę krótkim dopełnieniem pierwszej części i moje odczucia się absolutnie nie zmieniły, dlatego postanowiłam recenzję obu tomów połączyć w jedną. Może kolejna część dotycząca Aleca, będzie lepsza.

Mimo iż powieści te zahaczają o New Adult, to zdecydowanie bardziej polecam je starszym czytelnikom i to takim, którzy lubią, albo przynajmniej nie przeszkadzają im nagminne wulgaryzmy. Jeśli szukacie delikatnego romansu i śpiewu słowików, raczej się do niej nie zbliżajcie, na prezent dla babci raczej też się nie nadają. Dla mnie trochę za ostro i trochę za średnio, ale wiem, że książki te mają swoje zwolenniczki. Każdy ma swój gust.

Bronagh po śmierci rodziców stroni od ludzi, boi się zranienia. Jeśli nie będzie utrzymywać z nikim kontaktu, nie narazi się na bolesne załamanie. Jedyną osobą, którą do siebie dopuszcza, jest jej starsza siostra. Na jej drodze pojawia się Dominic – chłopak, który nieustannie przebywa w centrum uwagi. Kiedy przenosi się ze Stanów do Dublina, zwraca uwagę wszystkich, ...