Tam, skąd wracam, miłość jest destrukcją wywołującą niepokój i zamęt. To przeklęte uczucie, które nie pozwoli o sobie zapomnieć, to wyjące nieszczęście które wyrywa w duszy dziurę i zostawia posępną jamę. Niestety tak brutalne potrafią być najpiękniejsze emocje świata, tak trędowate i grzeszne, że nikt przy zdrowych zmysłach się do nich nie przyzna. To uczucie zamiast porwać do nieba, potrafi jedynie pociągnąć do piekła a zamiast obiecanego raju sprowadza do pandemonium grzechu. Do tak diabelskiej rozkoszy potrafił mnie wprowadzić Stefan Żeromski w ostatnich dniach, gdy studiowałem dzieje upadku kochającego człowieka. A co zobaczyłem? Spalone zgliszcza miłości i ogromny grzech, który narodził się w umyśle zrozpaczonej kobiety.

Nigdy nie spodziewałem się, że poznam Żeromskiego z tej strony. Napisał nietypowe w swym okrucieństwie dzieło. Bo ta potworna zgnilizna moralna którą przedstawił, uderza jak obuchem w każdego, kto nie może przejść obojętnie wobec ludzkiego dramatu. Bohaterką "Dziejów grzechu" jest kobieta upadła w której od samego początku wyczuwa się zadatki na duchowego trupa. Jej rozpusta niczym trucizna sączy się w tej jadem podszytej prozie. Jest postacią już za życia martwą i pogrążoną w przeogromnej tęsknocie i beznadziei. Mrok jej duszy samotnej wobec krzywdy i upodlenia aż razi i błaga o pomoc. Ileż to razy czytając poszczególne rozdziały prosiłem autora o to, aby zmienił przebieg wypadków. Aby nie męczył nikogo okropnymi próbami charakteru a mnie samego nie mordował tym cudzym nieszczęściem. Jednak Żeromski to pisarz twardy niczym głaz. Potrafił złożyć miłość do urny i zakopać bez skrupułów w mogile.

W tych okropnościach jest jednak piękno. Bo czyż ludzkie namiętności nie żerują właśnie najbardziej na smutku i nieszczęściach? Czyż takie emocje nie sprowadzają na nas największego wzruszenia? Być może miłość to najpiękniejszy stan duszy ale tak samo jak można uwielbiać, tak samo można wszystko doprowadzić do nicości. Wydaje mi się, że uczucie z "Dziejów grzechu" jest wręcz żebracze, samo obnaża swoją nędzę i odsłania cierpiącą stronę. Żeromski potrafi w mistrzowski sposób odmalować uczucia. Tam gdzie trzeba, dodaje więcej światła i tym samym rozświetla na chwilę nadzieję i wiarę w dobre zakończenie. Ale równie dobrze spowija miłosne odczucia cieniem i nakłada czerń rozpaczy. Ta niesamowita umiejętność ubierania miłości w przeróżne barwy powoduje, że jako miłośnik jego twórczości, mogę wędrować z nim różnymi drogami poznania tego co złe i dobre.

Mam nadzieję, że nadal będę miał siłę do tego, aby nurzać się w brudzie życia i tym samym wyłuskiwać odrobiny piękna. Bo tylko wtedy, gdy pozna się czarny punkt widzenia, to dostrzec można również jego jasną stronę. Stefan Żeromski należy do pisarzy, którym udało się wyostrzyć mój zmysł odbierania intelektualnych bodźców. I pomimo tego, że przemiana jego bohaterki często przeraża, to jednak fascynujące jest oglądanie uczuć, które złożone na ołtarzu zwanym miłością, spalają się do samego końca. Może tym samym my, będący czytelnikami Żeromskiego, nauczymy się doceniać wagę potęgi uczuć i żyć mniej powierzchownie a bardziej namiętnie.

Tam, skąd wracam, miłość jest destrukcją wywołującą niepokój i zamęt. To przeklęte uczucie, które nie pozwoli o sobie zapomnieć, to wyjące nieszczęście które wyrywa w duszy dziurę i zostawia posępną jamę. Niestety tak brutalne potrafią być najpiękniejsze emocje świata, tak trędowate i grzeszne, że nikt przy zdrowych zmysłach się do nich nie przyzna. To uczucie zamiast...