Książka zainteresowała mnie z powodu rekomendacji Charlesa Bukowskiego, który nazwał Fantego najlepszym z poznanych przez niego pisarzy. Bukowski w ostatnim czasie stał się popularny wśród młodych ludzi, a i ja żywię wobec jego książek pewien sentyment, Chinaski był moim hersztem świntuchów i przegranych o buntowniczym charakterze. Najogólniej mówiąc wrażenie zmagania się Chinaskiego z nieakceptowanym przez niego światem podoba się wielu ludziom, gdyż zawsze da się znaleźć jakieś podobieństwa swojego życia z jego losami. Z czasem jednak bardzo często bohater Bukowskiego staje się dla bardziej oczytanego czytelnika palantem, synonimem lapidarnej niewiedzy i semantyką gówniarstwa. Podobny jest Bandini, młody człowiek, który usiłuje walczyć z przeciwnościami losu i wyrwać mu marzenie o zostaniu pisarzem; między nim a bardziej znanym Chinaskim niemal można postawić znak równości. Narracja książki jest prosta, choć nieco bardziej rozbudowana niż u Bukowskiego, pojawiają się chwytające za serce fragmenty, choć odniosłem wrażenie że mają charakter chwilowego porywu, wzniosłego zapamiętania się głównego bohatera, przez co zdały mi się czasem nieprzekonujące. Dominują wydarzenia nudne, powtarzalne, choć poniekąd - jak powiedziałem wyżej - przeżycia przez nie wywołane są MOMENTAMI bardzo szczere. Bandini zdaje się być dumny, uparty, zadufany, paradoksalnie zarazem jednak słaby, ustępliwy i rezygnujący ze swoich postanowień. Czytelnik i kobiety-bohaterki przestają go lubić. Warto przeczytać, ale nie warto dorabiać sobie do fabuły żadnej ideologii, gdyż popaść można w nadinterpretację. Czy warto odbierać Bandiniego jako uniwersalnego buntownika i sugerować się jego ścieżką w życiu, jak często starają się robić to ludzie młodzi - nie wiem, nie jestem guru, dla mnie osobiście nie warto. Powieść ukazała się w 1939 roku, zatem w kontekście społecznym uznać należy ją za bardzo udaną, bo po drugiej wojnie światowej Bandinich w Stanach namnożyło się jeszcze więcej.
Dla mnie największą zaletą książki jest - pozwolę sobie na pewne nadużycie podążając za przekonaniem, że najważniejszy jest los tekstu w umyśle odbiorcy - tytułowy bohater, Pył, który pojawia się od czasu do czasu jako nieodłączny towarzysz człowieka, podróżnik ulic, nośnik czasu, zmian i prawdy o nim samym. Historia Bandiniego na pewno nie jest kłamstwem o człowieku, myślę jednak, że brak jej paru uściśleń i dopowiedzeń.

Książka zainteresowała mnie z powodu rekomendacji Charlesa Bukowskiego, który nazwał Fantego najlepszym z poznanych przez niego pisarzy. Bukowski w ostatnim czasie stał się popularny wśród młodych ludzi, a i ja żywię wobec jego książek pewien sentyment, Chinaski był moim hersztem świntuchów i przegranych o buntowniczym charakterze. Najogólniej mówiąc wrażenie zmagania się...