Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka zainteresowała mnie z powodu rekomendacji Charlesa Bukowskiego, który nazwał Fantego najlepszym z poznanych przez niego pisarzy. Bukowski w ostatnim czasie stał się popularny wśród młodych ludzi, a i ja żywię wobec jego książek pewien sentyment, Chinaski był moim hersztem świntuchów i przegranych o buntowniczym charakterze. Najogólniej mówiąc wrażenie zmagania się Chinaskiego z nieakceptowanym przez niego światem podoba się wielu ludziom, gdyż zawsze da się znaleźć jakieś podobieństwa swojego życia z jego losami. Z czasem jednak bardzo często bohater Bukowskiego staje się dla bardziej oczytanego czytelnika palantem, synonimem lapidarnej niewiedzy i semantyką gówniarstwa. Podobny jest Bandini, młody człowiek, który usiłuje walczyć z przeciwnościami losu i wyrwać mu marzenie o zostaniu pisarzem; między nim a bardziej znanym Chinaskim niemal można postawić znak równości. Narracja książki jest prosta, choć nieco bardziej rozbudowana niż u Bukowskiego, pojawiają się chwytające za serce fragmenty, choć odniosłem wrażenie że mają charakter chwilowego porywu, wzniosłego zapamiętania się głównego bohatera, przez co zdały mi się czasem nieprzekonujące. Dominują wydarzenia nudne, powtarzalne, choć poniekąd - jak powiedziałem wyżej - przeżycia przez nie wywołane są MOMENTAMI bardzo szczere. Bandini zdaje się być dumny, uparty, zadufany, paradoksalnie zarazem jednak słaby, ustępliwy i rezygnujący ze swoich postanowień. Czytelnik i kobiety-bohaterki przestają go lubić. Warto przeczytać, ale nie warto dorabiać sobie do fabuły żadnej ideologii, gdyż popaść można w nadinterpretację. Czy warto odbierać Bandiniego jako uniwersalnego buntownika i sugerować się jego ścieżką w życiu, jak często starają się robić to ludzie młodzi - nie wiem, nie jestem guru, dla mnie osobiście nie warto. Powieść ukazała się w 1939 roku, zatem w kontekście społecznym uznać należy ją za bardzo udaną, bo po drugiej wojnie światowej Bandinich w Stanach namnożyło się jeszcze więcej.
Dla mnie największą zaletą książki jest - pozwolę sobie na pewne nadużycie podążając za przekonaniem, że najważniejszy jest los tekstu w umyśle odbiorcy - tytułowy bohater, Pył, który pojawia się od czasu do czasu jako nieodłączny towarzysz człowieka, podróżnik ulic, nośnik czasu, zmian i prawdy o nim samym. Historia Bandiniego na pewno nie jest kłamstwem o człowieku, myślę jednak, że brak jej paru uściśleń i dopowiedzeń.

Książka zainteresowała mnie z powodu rekomendacji Charlesa Bukowskiego, który nazwał Fantego najlepszym z poznanych przez niego pisarzy. Bukowski w ostatnim czasie stał się popularny wśród młodych ludzi, a i ja żywię wobec jego książek pewien sentyment, Chinaski był moim hersztem świntuchów i przegranych o buntowniczym charakterze. Najogólniej mówiąc wrażenie zmagania się...

Parafrazując po Lemie - wiara w nieskończoność ludzkiego poznania, tak jak i ludzka chciwość, by nazywać wszystko co przecież może ma już nazwę, jest kłamstwem daremnym, ale nie śmiesznym. Męką faustowskiego bezsensu jest i poetyka, i chemia, i fizyka, i miłość. I głupstwem byłoby sądzić, że wielka, niepoznana wszechrzecz, mogąca nam dać jeszcze wszystko, jest w stanie wzruszyć się losem jednego człowieka. Wiara w to jest kłamstwem daremnym, ale nie śmiesznym. Polecam wszystkim zarazem żałując, że dopiero teraz znalazłem czas, by ją przeczytać. Naukowe opisy z rodziny hard science-fiction mogą niektórych zmęczyć, ale są doskonale wyważone i przeplatają się z przemyśleniami i opisem działań głównego bohatera.

Parafrazując po Lemie - wiara w nieskończoność ludzkiego poznania, tak jak i ludzka chciwość, by nazywać wszystko co przecież może ma już nazwę, jest kłamstwem daremnym, ale nie śmiesznym. Męką faustowskiego bezsensu jest i poetyka, i chemia, i fizyka, i miłość. I głupstwem byłoby sądzić, że wielka, niepoznana wszechrzecz, mogąca nam dać jeszcze wszystko, jest w stanie...

Vonnegut może zwieść. Sam dałem się zwieść. Myślę że jego czytelnicy dają się łatwo nabrać, że cała ta gadanina o względności wszystkiego i denominacji ważności spraw poprzez upływ czasu jest prawdziwa, że autor naprawdę tak sądzi. Vonnegut sam przeżył koszmar w Dreźnie i sądzę, że to jeden ze sposobów na wytłumaczenie sobie że świat nie jest taki zły, że jest jedynie upływającym czasem, w którym dzieją się różne rzeczy - i tak jak w teorii strun, rzeczywistość wibruje u nas na czarno, a gdzieś indziej wibruje na jasno. Jest jedna krótka wypowiedź na którejś karcie książki, w tej chwili nie jestem w stanie dokładnie przytoczyć ani podać owej strony, ale parafrazując: sam Kurt mówi, że ludzie często pytają go czy ta cała zamiana zła we względność czasu i przestrzeni jest żartem. Ostatnia karta książki mówi wszystko - rysunek twarzy pisarza, po której spływa łza. Trzeba znaleźć jakiś neutralizator, Vonnegut często chodził na terapie, jeśli ktoś zna postać Billy'ego Pilgrima to wie o czym mowa. Bardzo dobra książka.

Vonnegut może zwieść. Sam dałem się zwieść. Myślę że jego czytelnicy dają się łatwo nabrać, że cała ta gadanina o względności wszystkiego i denominacji ważności spraw poprzez upływ czasu jest prawdziwa, że autor naprawdę tak sądzi. Vonnegut sam przeżył koszmar w Dreźnie i sądzę, że to jeden ze sposobów na wytłumaczenie sobie że świat nie jest taki zły, że jest jedynie...