Przełom XIX i XX wieku. Rozpoczyna się epoka niezwykłego postępu technicznego, jak również dramatycznych przemian, których doświadczy cały świat. Będzie to epoka budowniczych i niszczycieli. A w maleńkiej wiosce rybackiej w Norwegii trzech braci traci ojca. Paradoksalnie to smutne wydarzenie sprawi, że niezwykle inteligentni i utalentowani chłopcy otrzymają możliwość zdobycia wykształcenia. I to w Technische Hochschule w Dreźnie. Dyplom inżyniera tej uczelni to po prostu marka sama w sobie i certyfikat perfekcyjnych umiejętności.

Bracia Lauritzen mieli zdobyć wykształcenie w jednym celu: Norwegia potrzebuje inżynierów, którzy zbudują linię kolejową łączącą Oslo i Bergen. Jest to ogromne wyzwanie, ale jest to też marzenie i potrzeba norweskiego społeczeństwa. Na skutek różnych życiowych perturbacji tylko najstarszy brat stawi się, by wypełnić to honorowe zobowiązanie.

Lauritz, Oscar i Sverre – równie wiele między nimi różnic jak podobieństw. W tym tomie cyklu „Złoty wiek” Guillou koncentruje się na dwóch pierwszych braciach. Trzeci, Sevrre, za bardzo zadał się z Anglikami i zanim na dobre czytelnik go pozna, znika ze stron książki, przyprawiając niezwykle religijnego Lauritza o palpitacje – jego brat ośmiela się być grzesznym pederastą! Oscar przeżywa zawód miłosny – ukochana wystrychnęła go na dudka, więc spalenie się ze wstydu najlepiej uskutecznić pod gorącym słońcem Afryki. W końcu Niemcy budują tam kolej, inżynier na pewno się przyda. Osamotniony Lauritz musi porzucić własne marzenia o szczęściu z ukochaną Ingeborg i wraca do ojczyzny, by budować Kolej Bergeńską.

Podziwiam autora „Braci z Vestland” za to, jak sugestywnie przedstawił problemy dotyczące budowy kolei i w Norwegii, i w Afryce. Równie dobrze czytało mi się o tych technicznych sprawach, jak i o prywatnych przeżyciach bohaterów, które Guillou bardzo mocno splótł z wydarzeniami historycznymi. Ciekawą bohaterką jest także ukochana Lauritza – Ingeborg. Jej feministyczne poglądy, dążenie do rozwoju zawodowego, przy jednoczesnym docenieniu szczęścia rodzinnego są bardzo współczesne. Trudno nie kibicować tej parze, choć jednak większą sympatię budzi we mnie Oscar i jego przeżycia na Czarnym Lądzie. Myślę, że pisarz dobrze oddał tę specyficzną mentalność białego człowieka przełomu wieków, który myśli, że niesienie cywilizacji do najdalszych zakątków świata jest jego obowiązkiem. Zwłaszcza, że hasło "cywilizacja" wcale nie jest powiązane z poprawą warunków życia tubylców...

Pierwszy tom „Złotego wieku” kończy się wraz z zakończeniem Wielkiej Wojny. Zbliżające się lata niosą kolejne trudne wydarzenia. Na pewno sięgnę po następne tomy tej fascynującej opowieści.

Przełom XIX i XX wieku. Rozpoczyna się epoka niezwykłego postępu technicznego, jak również dramatycznych przemian, których doświadczy cały świat. Będzie to epoka budowniczych i niszczycieli. A w maleńkiej wiosce rybackiej w Norwegii trzech braci traci ojca. Paradoksalnie to smutne wydarzenie sprawi, że niezwykle inteligentni i utalentowani chłopcy otrzymają możliwość...