Kolejne odkrycie! Jeszcze kilka lat temu stroniłam od rodzimej literatury, która miała raczej kiepską opinię. Wówczas, trzy wiodące prym autorki, nie potrafiły mnie niczym zaskoczyć. A teraz? Istne szaleństwo. Wysyp świetnej, kobiecej literatury, która warta jest nie przespanej nocy. Prawdą jest, że jak się kobiety już za coś wezmą, to nie ma mocnych, musi się udać!



Najnowszą powieść Agnieszki Walczak-Chojeckiej Gdy zakwitną poziomki potraktowałam bardzo osobiście. Nosząc pod sercem maleńkie dzieciątko, nie mogło być inaczej, zważywszy na temat przewodni powieści. Czułam się odrobinę, jak nieproszony gość. Taki który i tak niczego nie zrozumie. W końcu mi się udało to, o czym bohaterka powieści marzy. Myślę, że znalazłyśmy wspólny język.

Przejdźmy jednak do początku. Chcę przedstawić wam bohaterkę. Karolina, niemal czterdziestoletnia kobieta czuje, że to ostatni moment na dziecko. Pragnienie maleństwa jest tak silne, że już po pierwszych niepowodzeniach wybiera się do lekarza. Żmudne badania, zalecenia lekarza i niekonwencjonalne metody odbijają się na jej związku. Bo choć Filip pragnie dziecka, dostrzega też inne możliwości. Karolina jest zaślepiona pragnieniem… do tego stopnia, że powoli zaczyna się zatracać się w nierealnych wyobrażeniach, które mają dać jej szczęście. Tylko czy na pewno przepis na szczęście jest taki prosty? Czy Karolina poniesie konsekwencje swoich decyzji?



Jestem zauroczona narracją autorki, która nie ma nic wspólnego z suchym relacjonowaniem wydarzeń. Agnieszka Walczak-Chojecka pozwala myślom dryfować i maluje przedstawiony obraz. To nie jest sielankowa, oderwana od rzeczywistości opowieść. Ta powieść żyje i wyraża prawdziwe emocje, przez co jest szalenie autentyczna. Myślę, że wiele z Was, odnajdzie w niej własną historię.



Agnieszka Walczak-Chojecka skupiła się na charakterystyce głównej bohaterki, jej zachowaniach i pragnieniach. Chwilami miałam wrażenie, że postacie poboczne są traktowane po macoszemu. Z wielką chęcią przeczytałabym powieść o podobnej tematyce widzianą oczami mężczyzny. Nie mniej jednak polecam. Dziewczyny, ile myśli przekotłowało się przez moją głowę podczas lektury. Jeżeli spodobał Wam się Zamek z piasku Magdaleny Witkiewicz to jestem pewna, że i ta pozycja wzbudzi w Was wiele emocji.



W zależności od własnych doświadczeń, będzie to do Was bardziej lub mniej emocjonująca lektura. Ja szczerze polecam. Doświadczyłam uśmiechu na ustach i łezki w oku, nie mogłam oczekiwać więcej.

Kolejne odkrycie! Jeszcze kilka lat temu stroniłam od rodzimej literatury, która miała raczej kiepską opinię. Wówczas, trzy wiodące prym autorki, nie potrafiły mnie niczym zaskoczyć. A teraz? Istne szaleństwo. Wysyp świetnej, kobiecej literatury, która warta jest nie przespanej nocy. Prawdą jest, że jak się kobiety już za coś wezmą, to nie ma mocnych, musi się udać!...