"Siedem pigułek Lucyfera" to na pewno jedna z najlepszych powieści Sergiusza Piaseckiego.

Jest i śmieszno, i straszno, gdyż akcja rozgrywa się w 1946 roku, w Polsce, która niedawno została "wyzwolona" przez sowietów i właśnie tonie w oparach komunistycznych absurdów.
Nie ukrywam, że nieraz uśmiałam się do łez, jednak jeśli spojrzy się na fabułę tej książki przez pryzmat drugiego dna, przestaje być wesoło, a robi się tragicznie i przerażająco.

Autor jest tu w swoim żywiole - świetnie operuje groteską, przesadnią, absurdem i wisielczym humorem. Bawi się też wieloznacznością słów i różnymi kontekstami. Rodzi się z tego satyra wysokich lotów, utwór, którego się nie zapomina.

Doskonałe są i dialogi, i narracja, zaś kreacja głównego bohatera jest prawdziwym majstersztykiem. Toż to diabeł najgorszego sortu, w dodatku zakochany bez pamięci w sowieckiej Rosji i Rosjanach, a jednak nie można go nie polubić. Nie można, bo diabeł Marek swoimi burzliwymi perypetiami i jedyną w swoim rodzaju logiką demaskuje prawdę o zniewolonej Polsce, która zamieniła jednego okupanta na drugiego.

Czyta się "Siedem pigułek Lucyfera" jednym tchem i z dużymi emocjami. Niektórzy porównują rogatą sylwetkę z Wolandem z "Mistrza i Małgorzaty" Bułhakowa. Moim zdaniem, to diabeł innej rangi, z Wolandem łączy go jednak przede wszystkim to, że okazuje się lepszy od wielu ludzi i bezlitośnie obnaża prawdę o systemie, w jakim żyją bohaterowie.

Polecam szczerze - nie tylko miłośnikom prozy Piaseckiego.

"Siedem pigułek Lucyfera" to na pewno jedna z najlepszych powieści Sergiusza Piaseckiego.

Jest i śmieszno, i straszno, gdyż akcja rozgrywa się w 1946 roku, w Polsce, która niedawno została "wyzwolona" przez sowietów i właśnie tonie w oparach komunistycznych absurdów.
Nie ukrywam, że nieraz uśmiałam się do łez, jednak jeśli spojrzy się na fabułę tej książki przez pryzmat...